Μήπως η παρούσα κρίση είναι ό, τι καλύτερο για την ανθρωπότητα;

.

Ακούμε και διαβάζουμε καθημερινά για την κρίση που ήρθε, για την οποία γίνονται προσπάθειες να ξεπεραστεί, να ξαναβρεί η ανθρωπότητα τους ρυθμούς της. Κι όμως. Υπάρχει τελικά κρίση; Μήπως η κατάσταση στην οποία φτάσαμε δεν είναι παρά το λογικό αποτέλεσμα των πράξεων που προηγήθηκαν;

Καταναλώσαμε τα προηγούμενα χρόνια, μόνο ψευδαισθήσεις. Ψευδαισθήσεις για τις ανάγκες μας και ψευδαισθήσεις για τις δυνατότητές μας.

Καταναλώθηκαν εκατομμύρια εργατοωρών, meetings, συνεδρίων, μελετών και μεταπτυχιακών μόνο και μόνο για να βρούμε τρόπους το μαύρο να φαίνεται άσπρο. Εταιρίες ολόκληρες στηρίχτηκαν σε λογιστικά τεχνάσματα που τις εμφάνιζαν εύρωστες, ενώ ήταν στα πρόθυρα χρεοκοπίας. Αποταμιεύσεις πολιτών, οδηγήθηκαν σε «σύγχρονα επενδυτικά προϊόντα», που βασίζονταν σε παρόμοιου είδους λογιστικά τεχνάσματα.

Είπαμε δηλαδή με λίγα λόγια ψέματα ο ένας στον άλλον, και το ξέραμε...

Είπαμε, όμως ψέματα και στον εαυτό μας όταν αποδεχθήκαμε τα πρότυπα ζωής που μας πρότειναν. Κι όμως, κάποτε η υλική ευημερία υπήρχε και με λιγότερα έσοδα.

Μήπως κάναμε λάθος στην συνταγή της ευημερίας; Πόσες άραγε εργατοώρες θα έπρεπε να έχουμε καταναλώσει για να αξιοποιήσουμε στοιχεία της πνευματικής κληρονομιάς που μας δόθηκε απλόχερα; Μήπως αντί να προσθέτουμε καταναλωτικά πρότυπα θα είχαμε ωφεληθεί εάν αλλάζαμε τα πρότυπα; Αφήσαμε ανεξέλεγκτα τα πράγματα για να απολαύσουμε κι εμείς τον μύθο που μας πότισαν. Μας άρεσε. Τώρα, όμως ήρθε το τίμημα. Σήμερα κάνουμε ταμείο. Και το ταμείο λέει ότι ήρθε η ώρα να σκύψουμε βαθειά μέσα μας, να κάνουμε την προσωπική και συλλογική μας απογραφή, και ότι μετά από κάθε καταιγίδα έρχεται η γαλήνη. Η γαλήνη, όμως θα είναι με τα δικά της πρότυπα. Θα μας δοθεί η ευκαιρία να πέσουμε για να ξανασηκωθούμε δυνατότεροι. Όχι καταναλωτικότεροι. Δυνατότεροι μέσα μας. Δυνατότεροι πνευματικά, όχι υλικά. Είναι απλό και το ξέραμε. Ο σπόρος πρέπει να πέσει στη Γη για να γίνει ρίζα για νέους σπόρους. Ο Ήλιος χάνεται κάθε μέρα για να ξαναβγεί την επόμενη. Και στο Θιβέτ, φτιάχνουν με πάζλ έργα τέχνης που διαρκούν 2-3 χρόνια, και μόλις τα ετοιμάσουν, απλά τα καταστρέφουν...

Συμπέρασμα: Kάθε κρίση συνεπάγεται, και πρέπει να συνεπάγεται,

περισσότερη πνευματικότητα.

Παναγιώτης Λιβιεράτος

Πηγή

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...