Δίψα για τον Θεό

Κάποτε ένας μαθητής ρώτησε το δάσκαλό του:

«Δάσκαλε, πες μου σε παρακαλώ, πως θα μπορέσω να δω τον Θεό;»

Ο γέροντας πήρε το νεαρό σε μια λίμνη και μπήκαν και οι δύο μέσα στο νερό. Ξαφνικά άρπαξε το κεφάλι του μαθητή του και το βούτηξε μέσα στο νερό. Ο μαθητής μην μπορώντας να αναπνεύσει προσπάθησε να ξεφύγει και σε λίγο ο δάσκαλος τον άφησε ελεύθερο.

«Πως ένιωσες ;» τον ρώτησε ο σοφός.

«Νόμισα πως θα πεθάνω!» απάντησε ο νεαρός τρέμοντας από το σοκ.

Και ο δάσκαλος είπε: «Όταν θα νιώσεις έτσι για τον Θεό, τότε θα ξέρεις ότι δεν έχεις πολύ για να τον συναντήσεις».

Τέτοια αφοσίωση, τόση θέρμη και ζήλο απαιτεί το πνευματικό μονοπάτι, ο δρόμος της επιστροφής στο αληθινό μας σπίτι. Αυτοί που βιώνουν τέτοιο πάθος για την Αλήθεια έχουν μάθει να μην συμβιβάζονται. Τα μάτια τους είναι στραμμένα στον ουρανό. Προσπαθούν να φανερώσουν τον κρυμμένο εντός τους Χριστό όσο πιο πολύ γίνεται στην ζωή τους. Αποκτούν την συνειδητότητα και την εγρήγορση να διατηρούν την σκέψη τους διαυγή και όσο το δυνατόν περισσότερο εξυψωμένη. Και πότε λέτε η σκέψη μας διατηρείται εξυψωμένη στο μέγιστο βαθμό;

“Μείνετε ενωμένοι μαζί μου και εγώ ενωμένος μαζί σας. Όπως το κλήμα δεν μπορεί να φέρει καρπό από μόνο του, αν δεν μείνει ενωμένο με την άμπελο, έτσι κι εσείς, αν δεν μείνετε ενωμένοι μαζί μου. Εγώ είμαι η άμπελος, εσείς τα κλήματα· εκείνος που μένει ενωμένος μαζί μου, και εγώ μαζί του, αυτός φέρνει πολύ καρπό· επειδή, χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε..... Κατά τούτο δοξάζεται ο Πατέρας μου, στο να φέρετε πολύ καρπό· και έτσι θα είστε μαθητές μου.”

Κατά Ιωάννη 15:4-5, 8

Όταν με προστάζεις να τραγουδήσω μου φαίνεται ότι η καρδιά μου θα εκραγεί από υπερηφάνεια και κοιτάζω το πρόσωπό σου, και τα μάτια μου βουρκώνουν.

Όλα αυτά που προκαλούν θλίψη και δυσαρμονία στη ζωή μου λιώνουν και γίνονται μια γλυκιά μελωδία - και η λατρεία μου απλώνει φτερά όπως ένα χαρούμενο πουλί που ετοιμάζεται να πετάξει και να διασχίσει τη θάλασσα.

Ξέρω ότι το τραγούδι μου σε ευχαριστεί. Ξέρω ότι μόνο ως τραγουδιστής έρχομαι ενώπιον της παρουσίας σου.

Αγγίζω με την άκρη της πλατιά απλωμένης φτερούγας του τραγουδιού μου τα πόδια σου τα οποία ποτέ δεν μπορούσα να φιλοδοξήσω ότι θα έφτανα.

Μεθυσμένος από τη χαρά του τραγουδιού ξεχνιέμαι και σε αποκαλώ φίλο εσένα που είσαι ο Κύριός μου.

Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ Γκιτάντζαλι
Ποιητικά Αφιερώματα

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...