Ματαιοδοξία

Κάποτε υπήρχαν πεντακόσιοι πίθηκοι και ένας νόμιζε ότι είναι πολύ έξυπνος. Μια νύχτα αυτός ο πίθηκος είδε την αντανάκλαση του φεγγαριού μέσα στη λίμνη. Περήφανος, ενημέρωσε τους υπόλοιπους πιθήκους :

«Αν πάμε στη λίμνη και πάρουμε το φεγγάρι, θα είμαστε οι ήρωες που έσωσαν το φεγγάρι!»

Στην αρχή οι άλλοι πίθηκοι δεν τον πίστεψαν. Βλέποντας όμως με τα ίδια τους τα μάτια ότι το φεγγάρι είχε πέσει μέσα στη λίμνη, αποφάσισαν να προσπαθήσουν να το σώσουν. Σκαρφάλωσαν πάνω σε ένα δέντρο και κρεμάστηκαν ο ένας από την ουρά του άλλου μέχρι να φτάσουν το γυαλιστερό φεγγάρι. Τη στιγμή που ο τελευταίος ήταν έτοιμος να το αρπάξει, το κλαδί έσπασε και βρέθηκαν όλοι μαζί μέσα στη λίμνη. Καθώς δεν γνώριζαν κολύμπι, άρχισαν να παλεύουν με το νερό, την ώρα που η αντανάκλαση του φεγγαριού διαλυόταν πάνω στα κύματα.





Οδηγημένοι από τη δίψα για φήμη και πρωτοτυπία, είμαστε σαν εκείνους τους πιθήκους. Νομίζουμε ότι είμαστε τόσο έξυπνοι, ώστε ανακαλύπτουμε πράγματα και πείθουμε τους συνανθρώπους μας να δουν ό,τι εμείς βλέπουμε, να πιστεύουν σε ό,τι πιστεύουμε, φιλοδοξώντας να είμαστε ο σωτήρας, ο έξυπνος, ο προφήτης όλων. Έχουμε κάθε είδους μικρές φιλοδοξίες, όπως το να εντυπωσιάσουμε μία γυναίκα, ή μεγάλες φιλοδοξίες, όπως να κατακτήσουμε τον κόσμο.





Σαν ένα παιδί μέσα στο σινεμά, παγιδευόμαστε, μέσα στην ψευδαίσθηση. Από αυτό προέρχεται όλη μας η ματαιοδοξία, η φιλοδοξία, η ανασφάλεια. Ερωτευόμαστε τις ψευδαισθήσεις που δημιουργήσαμε και αναπτύσσουμε υπερβολική υπερηφάνεια για την εμφάνισή μας, για τα αποκτήματά μας, για τα επιτεύγματά μας. Είναι σαν να φοράμε μια μάσκα και να καμαρώνουμε ότι αυτή η μάσκα είναι στ’ αλήθεια ο εαυτός μας.

Στην πρώτη ρυτίδα, στην πρώτη δυσκολία καταλήγουμε να πνιγόμαστε στη μέση του ποταμού, χωρίς να έχουμε πουθενά να πιαστούμε και φυσικά χωρίς να έχουμε φροντίσει να μάθουμε κολύμπι...

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...