Η δύναμη που κινεί τα νήματα της ζωής μας

Πώς αλήθεια να αρχίσει κανείς την αναζήτηση της αληθινής του φύσης μέσα στο σκοτάδι, την άγνοια και την σύγχυση που επικρατούν σήμερα ; Μέσα στους τόσους δρόμους που του προτείνονται και ο καθένας του παρουσιάζεται ως ο μοναδικός ; Πως μπορεί τελικά το θαλασσοδαρμένο καράβι μας να καταλήξει στην πολυπόθητη Ιθάκη ;

Το πρώτο σημάδι ελπίδας για τους χαμένους στη θάλασσα ναυτικούς είναι να δουν ξαφνικά μια ακτίνα φωτός να αστράφτει διασχίζοντας την σκοτεινή καταιγίδα. Κατευθυνόμενοι προς αυτήν, φτάνουν στην πηγή του φωτός, τον φάρο.

.

Ποιο θα μπορούσε να είναι το φως που προέρχεται από τον αληθινό μας εαυτό;

.

Η αγάπη !

Ακόμη και μέσα στον πιο σκοτεινό και βίαιο άνθρωπο υπάρχουν ακτίνες αγάπης, όσο κι αν αυτές μπορεί να είναι σύντομες και αμυδρές σκεπασμένες από το βαρύ πέπλο της ύλης. Αν τις σπάνιες αυτές αναλαμπές, τις προσέξει κανείς και αν καταβάλει ενέργεια να κατευθυνθεί προς την πηγή του φωτός, η αληθινή του φύση αρχίζει δειλά–δειλά να αποκαλύπτεται. Γι’ αυτό το λόγο η αγάπη εγκωμιάζεται ως το ασφαλέστερο μονοπάτι που οδηγεί προς την ολοκληρωτική απουσία της άγνοιας.

Γεννιόμαστε αγαπώντας, κι όταν ανοίγουμε τα μάτια μας βλέπουμε παντού το καθρέφτισμα Εκείνου που αγαπάμε αλλά όχι Εκείνον τον ίδιο. Έτσι όλα τα πράγματα μας σαγηνεύουν και μας απογοητεύουν ταυτόχρονα. Μας σαγηνεύουν επειδή είναι μια αντανάκλαση και εικόνα του Θεού. Μας απογοητεύουν επειδή είναι μια εικόνα, αλλά όχι η πραγματικότητα. Δεν είναι αυτά ο Θεός.

Κάθε φορά που αντικρίζουμε την ομορφιά, κάθε φορά που βιώνουμε την αγάπη μπαίνουμε στο ποτάμι που μας οδηγεί πίσω στην πηγή μας. Τα χαμόγελα των κοριτσιών, οι πολύχρωμες πεταλούδες, η καταγάλανη θάλασσα, το άρωμα των λουλουδιών, η τροχιά των αστεριών, είναι φευγαλέες ομορφιές που προέρχονται από τον Θεό, λάμπουν για λίγο μπροστά στο βλέμμα μας και επιστρέφουν πάλι στα βάθη Εκείνου που τα δημιούργησε. Γιατί άραγε συνεχίζουμε να αναζητάμε αυτές τις φευγαλέες ομορφιές και δεν στρεφόμαστε στην ανεξάντλητη πηγή κάθε ομορφιάς, στην φωτιά εκείνη από την οποία προέρχονται όλες αυτές οι σπίθες ομορφιάς, που σπινθηροβολούν στιγμιαία και χάνονται ; Ίσως γιατί δεν γνωρίζουμε πώς να το κάνουμε.

Πως θα ήταν άραγε να δει κανείς την ομορφιά του Θεού ακάλυπτη, κατά πρόσωπο, όχι καθρεπτιζόμενη στην ύλη αλλά όπως πραγματικά είναι ; Η ενατένιση του Θεού θα μπορούσε να είναι μια ανακεφαλαίωση και σύνθεση όλων των κτισμάτων του. Όμως θα έπρεπε όλα να πεθάνουν για να επιστρέψουν στην απαρχή τους, στην ενότητα όλων των πραγμάτων που είναι ο Θεός. Και θα έπρεπε να απαρνηθούμε τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μας, που είναι κομμάτι των πάντων, για να επιστρέψουμε στο Όλον. Θα έπρεπε να ελευθερωθούμε από τον εγωισμό μας, τον μοναδικό διάβολο που υπάρχει, για να βιώσουμε την ολότητα. Το κέντρο μας βρίσκεται στο Θεό, ο οποίος είναι και το κέντρο όλων των πραγμάτων. Επικοινωνία με όλα τα πράγματα σημαίνει συνάμα εύρεση του εαυτού μας, και εύρεση του εαυτού μας σημαίνει ένωση με όλα τα πράγματα. Παράδοση του εαυτού μας στο Θεό σημαίνει εύρεση του εαυτού μας, και απώλεια του εαυτού σημαίνει σωτηρία.

«όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει, όποιος όμως εξαιτίας μου χάσει τη ζωή του θα τη βρει» - Ματθ. 16, 25

Όταν καταφέρνουμε να χαλαρώσουμε, όταν ηρεμήσουμε απόλυτα αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει μια δύναμη που κινεί τα νήματα της ζωής μας, την οποία δεν την ορίζουμε, δεν την ελέγχουμε, μας ωθεί προς τον προορισμό μας… εκεί που θα εκφράσουμε το δυναμικό μας… εκεί που θα δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να ακτινοβολήσει από δύναμη παρουσίας και σοφίας. Αυτή η δύναμη που κινεί τα νήματα της ζωής μας είναι σοφή πέρα από κάθε περιγραφή, είναι άπειρη στην αγάπη της και την καλοσύνη της, είναι απέραντη στην φιλευσπλαχνία της και στην κατανόηση της. Όταν αφήνουμε στην άκρη τον περιορισμένο εγωικό μας εαυτό ενωνόμαστε με αυτή τη δύναμη και αφηνόμαστε με εμπιστοσύνη να μας φροντίσει και να μας οδηγήσει εκεί όπου αυτή ξέρει ότι είναι καλύτερα για μας. Νιώθουμε ευγνωμοσύνη γιατί γνωρίζουμε την απεριόριστη σοφία της και την αγάπη που είχε για μας από την αρχή του ταξιδιού μας.

Η δύναμη που κινεί τα νήματα της ζωής μας έχει το ύψιστο καλό για μας μέσα στο νου της. Η δύναμη που κινεί τα νήματα της ζωής μας ξέρει το λόγο και το σκοπό για καθετί που συνέβη, συμβαίνει και θα συμβεί στη ζωή μας. Η δύναμη που μιλά στα εσώψυχα της καρδιάς μας και στα βάθη του νου μας με αγάπη, θέλει να μας οδηγήσει εκεί που είμαστε ασφαλείς, παρόντες, ευτυχισμένοι, χρήσιμοι, ακτινοβόλοι και σοφοί. Η δύναμη που κινεί τα νήματα της ζωής μας θέλει να μας οδηγήσει μέσα στο φως, την αγάπη και την αγκαλιά του Θεού. Ας την εμπιστευθούμε…

Ο εαυτός μας σημαίνει μοναξιά και εκείνος που αντιστέκεται στον πόνο και τον θάνατο, εκείνος που δε θέλει να δώσει τον εαυτό του αλλά γαντζώνεται σ’ αυτόν, παραμένει εκτός της ενότητας των πάντων που είναι ο Θεός.

.

«αν του σιταριού ο σπόρος πέσει στη γη αλλά δεν πεθάνει, μένει ένας σπόρος μοναχός…» Ιωαν 12, 24

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...