Αγάπη και Κάρμα

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι, μόλις πέθαιναν, ο θεός Όσιρις θα τους έκανε δυο ερωτήσεις. Από τις απαντήσεις τους θα κρινόταν αν θα συνέχιζαν το ταξίδι τους στη μεταθανάτια ζωή. Η πρώτη ερώτηση ήταν : «Πρόσφερες χαρά ;». Κι η δεύτερη «Βρήκες χαρά ;» Αυτοί οι στόχοι, λοιπόν, γίνονταν ιερό καθήκον στη ζωή κι ο μοναδικός δρόμος προς την αιώνια ευτυχία.

Ο νόμος του «ότι σπείρεις θα θερίσεις» υπάρχει σχεδόν σε κάθε ιερό βιβλίο και επίσης αναφέρεται συχνά στην επιστήμη σαν ο «νόμος της αιτίας και του αποτελέσματος» ή στην ανατολική φιλοσοφία σαν «ο νόμος του Κάρμα». Ο Νεύτωνας ανακάλυψε ότι για κάθε δράση υπάρχει μια ίση και αντίθετη αντίδραση, θεωρία με την οποία ο Αινστάιν συμφώνησε. Είναι επίσης σημαντικό να θυμόμαστε ότι αυτή η αρχή επηρεάζει κάθε τι στη ζωή μας.

Ότι δίνω αυτό μου επιστρέφεται. Αν φυτέψω ντομάτες δεν μπορεί να περιμένω κολοκύθες. Αν απολαμβάνω ζεστές και αγαπημένες φιλικές σχέσεις σήμερα είναι γιατί όργωσα το έδαφος των σχέσεων χθες. Αν ελέγχω το βάρος μου είναι γιατί γυμνάζομαι καθημερινά ή ρυθμίζω τις θερμίδες που παίρνω. Εάν έχω μια επιτυχημένη καριέρα προηγούνται προφανώς χρόνια σκληρής δουλειάς και συνεχόμενης προσπάθειας. Η ζωή που ζω σήμερα είναι το αποτέλεσμα των προηγούμενων δράσεων μου. Είναι μόνο θέμα χρόνου να συμβεί αυτό καθώς όλοι οι σπόροι αποδίδουν καρπούς στο δικό τους συγκεκριμένο χρόνο.

Αντιθέτως εάν λέω ψέματα και εξαπατώ, θα ακούσω ψέματα και θα εξαπατηθώ. Εάν κατηγορώ τους άλλους, τότε θα με κατηγορήσουν. Εάν κλέβω θα με κλέψουν. Αλλά και μετά από αυτή την κατάληξη βλέπουμε τον άνθρωπο να έχει ακόμη το θράσος να ρωτάει : «Γιατί εγώ ;» ή «Πως είναι δυνατόν να συμβαίνει σε μένα ;» Γιατί άραγε είναι ευκολότερο να αποδεχόμαστε τους θριάμβους και τις νίκες μας αλλά όχι τις αποτυχίες και τις ήττες μας ; Λέτε εμείς οι Έλληνες να κάναμε κάποια σφάλματα μέχρι τώρα ή είναι τυχαία όλα τα δεινά που αντιμετωπίζουμε ;

Ο νόμος του κάρμα πάντως, δεν υπάρχει μόνο για να συσχετίζει τις τωρινές μας σχέσεις και τις καταστάσεις της ζωής μας με τις παρελθοντικές μας δράσεις αλλά κυρίως για να μας δώσει την δυνατότητα να δημιουργήσουμε ένα λαμπρότερο μέλλον, αφού οι σπόροι του μέλλοντος είναι στα χέρια μας. Ο νόμος είναι δίκαιος και ακριβής, απλώς απαιτεί να “πληρώσουμε” μια προκαταβολή γιατί δεν μπορούμε να θερίσουμε αν δε σπείρουμε. Πρώτα πρέπει να δώσω στη γη, ακόμη κι αν είναι ο τελευταίος σπόρος μου, πριν με ανταμείψει με την σοδειά της. Και η φύση είναι πάντα πολύ γενναιόδωρη. Όταν φυτεύω ένα σπόρο από ένα φρούτο δεν παίρνω μονάχα ένα φρούτο. Αντιθέτως, παίρνω πολλά φρούτα και μάλιστα για αρκετά χρόνια.

Είναι καιρός πια να καθαρίσουμε το έδαφος του μυαλού μας από τις λάθος σκέψεις και να ξεριζώσουμε τα ζιζάνια των ανεπιθύμητων συναισθημάτων μας. Καθώς εμείς είμαστε οι ιδιοκτήτες του νου μας, μπορούμε να επιλέξουμε τα αποτελέσματα που τόσο πολύ επιθυμούμε, φυτεύοντας τους ευεργετικούς σπόρους των θετικών και αποτελεσματικών σκέψεων σε όλες τις περιοχές της ζωής μας. Μετά χρειάζεται να χαλαρώσουμε και να παρατηρήσουμε τα φρούτα μας να εμφανίζονται και να μεγαλώνουν… με υπομονή όμως… γιατί τα άγουρα φρούτα προκαλούν πάντα δυσπεψία !

Όλος ο κόσμος δεν είναι τίποτα άλλο λοιπόν από μια ηχώ. Δίνουμε μίσος και μίσος έρχεται πίσω σ’ εμάς. Δίνουμε θυμό και έρχεται πίσω πάλι θυμός. Γιατί τότε δεν αποφασίζουμε να μοιράσουμε αγάπη ; Επειδή για να αγαπήσουμε, πρέπει να έχουμε κουράγιο, αντοχή κι ελπίδα. Αλλά καθώς η αγάπη είναι η ανθρώπινη εμπειρία που προσφέρει την μεγαλύτερη ανταμοιβή, αξίζει να δοκιμάσουμε. Δεν αξίζει λέτε ; Ναι, αλλά ποιος είναι προετοιμασμένος να αντιμετωπίσει την πολυπλοκότητα των συναισθημάτων που μπορεί να δημιουργήσει η αγάπη ; Ποιος είναι διατεθειμένος να αποδεχτεί την ιδέα, ότι το να μάθεις να αγαπάς, δεν γίνεται μέσα σε μια μέρα, αλλά απαιτεί χρόνο, προσπάθεια και υπομονή ;

Οτιδήποτε όμως δίνουμε είναι μια ενέργεια που επιστρέφει σ’ εμάς αιώνια. Κι αν μοιραζόμαστε αγάπη, τότε αγάπη θα έρχεται πίσω σε εμάς αιώνια. Αν η αγάπη δεν μας έχει ακόμη επιστραφεί, με οποιονδήποτε τρόπο, αυτό συμβαίνει γιατί δεν έχουμε δώσει ακόμη αγάπη.

.

Πως όμως μπορούμε να δώσουμε αγάπη όταν δεν την έχουμε για να την δώσουμε ;

.

Αν είχαμε αγάπη τότε γιατί γυρίζουμε από πόρτα σε πόρτα ζητώντας την; Γιατί γινόμαστε ζητιάνοι;

Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι συνεχώς ψάχνουμε έξω κάτι που ήδη βρίσκεται μέσα μας. Η αγάπη είναι ο ουσιαστικός θησαυρός με τον οποίο γεννιέται κάθε άτομο. Είναι ένα δικαίωμα που το έχει από τη γέννησή του. Είναι ο ατομικός του πλούτος, βρίσκεται μέσα του. Είναι ένας σύντροφος, που του έχει δοθεί στη γέννησή του και ο οποίος τον συνοδεύει σε όλη του τη ζωή. Λίγοι όμως είναι αρκετά τυχεροί για να κοιτάξουν μέσα τους και να δουν που βρίσκεται η αγάπη, πως μπορούν να τη βρουν και πως μπορούν να την αναπτύξουν.

Πάσχουμε οι περισσότεροι από μας από το στερητικό σύνδρομο που δημιουργείται από την έλλειψη αγάπης και την γυρεύουμε απεγνωσμένα. Δεν παίρνουμε αγάπη! Δεν μας δίνουνε αγάπη! Και κανένας δεν αναρωτιέται αν είναι ποτέ τελικά εφικτό να πάρει αγάπη από έξω. Κανένας δεν ψάχνει αυτόν τον εσωτερικό θησαυρό, αυτή την μουσική που παράγει το κέντρο της καρδιάς του, μέσα του! Κανείς δεν ξέρει πώς να την προσεγγίσει.

.

Ποιο είναι άραγε το βασικό εμπόδιο που δεν επιτρέπει σ’ αυτή την θεϊκή μελωδία να αναπαραχθεί ; Έχετε αλήθεια σκεφτεί ποτέ τι μπορεί να φταίει που η αγάπη δεν αναπτύσσεται μέσα μας;

Λέει λοιπόν ο Όσσο :

.

«Μόνο δυο φωνές είναι δυνατόν να υπάρχουν μέσα σου – μα δεν υπάρχει καμία φωνή της αγάπης μέσα στον άνθρωπο που είναι γεμάτος από τη φωνή του εγώ. Και δεν υπάρχει καμία φωνή του εγώ μέσα στον άνθρωπο που είναι γεμάτος από την φωνή της αγάπης. Αυτά τα δύο δεν μπορούν ποτέ να βρεθούν μαζί. Είναι ανέφικτο! Είναι ανέφικτο, όπως είναι ανέφικτο να υπάρχουν μαζί, το φως και το σκοτάδι.

.

Η αγάπη είναι απούσα μέσα σου, έτσι μέσα σου αντηχεί η φωνή του εγώ. Κι αυτή η φωνή του εγώ σου λέει : “Εγώ θέλω να αγαπηθώ, εγώ θέλω να δώσω αγάπη, εγώ θέλω να πάρω αγάπη” Έχεις τρελαθεί ; Δεν έχει υπάρξει ποτέ καμιά σχέση ανάμεσα στο εγώ και την αγάπη. Κι αυτό το εγώ μιλάει συνεχώς για αγάπη, λέγοντας : “Θέλω να προσευχηθώ, θέλω να φτάσω στο Θεό, θέλω να ελευθερωθώ”

.

Το εγώ είναι η απουσία της αγάπης. Το εγώ είναι η έλλειψη της αγάπης. Κι όσο περισσότερο εξακολουθείς να δυναμώνεις αυτή τη φωνή του δικού σου εγώ, τόσο λιγότερο θα είναι εφικτό να βρεις αγάπη μέσα σου. Όσο περισσότερο εγώ υπάρχει εκεί, τόσο περισσότερο απούσα θα είναι η αγάπη. Κι όταν είσαι γεμάτος εγώ τότε η αγάπη πεθαίνει απολύτως.»



Νομίζω ότι, λίγο ή περισσότερο, όλοι μας κάποια ιδιαίτερη στιγμή στη ζωή μας, έχουμε βιώσει αυτόν τον εναρμονισμό με το κέντρο της καρδιάς μας, έχουμε έστω και για λίγο συνδεθεί με αυτή την πηγή της ευδαιμονίας. Είναι μια κατάσταση που πολύ δύσκολα μπορεί να περιγραφεί με λόγια, όπου δεν υπάρχει φίλος και εχθρός, όπου δεν ξεχωρίζει το καλό απ’ το κακό, όπου δεν υπάρχει στεναχώρια, αγωνία ή άγχος επιβίωσης, παρά μόνον γαλήνη, χαρά και αγαλλίαση. Είναι εκείνη η κατάσταση όπου τα δάκρυα της ψυχής μας αναβλύζουν αβίαστα ακόμη και σε ανθρώπους που δεν έχουν δακρύσει ποτέ.

Μπορεί η ζωή μας ξαφνικά να έγινε δυσκολότερη. Μπορεί το χαμόγελο να διαγράφεται στα χείλη μας με μεγαλύτερη δυσκολία. Μπορεί η αγωνία μας το τελευταίο διάστημα να έχει περισσέψει. Μπορεί να εισπράττουμε από παντού αρνητικότητα. Ας προσπαθήσουμε όμως να μην αποκοπούμε από αυτή την πηγή της ζωής. Γιατί τότε δεν θα μας έχει απομείνει τίποτα. Εξάλλου σ’ αυτή τη ζωή δεν ήλθαμε με χρήματα. Ήλθαμε με αγάπη ! Κι αυτοί που το επόμενο δύσκολο διάστημα θα έχουν την ευλογία να γνωρίσουν αυτή τη δύναμη και να είναι συνδεδεμένοι μαζί της, ας προσπαθήσουν να την προσφέρουν στους συνανθρώπους τους. Ας προσπαθήσουν να μοιράσουν τον εαυτό τους για να δυναμώσουν το φαινόμενο αυτό και να τραβήξουν και τους άλλους μαζί τους.

.

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι είχαν καταλάβει, πως το να βρεις τη χαρά στη ζωή και να την προσφέρεις στους άλλους, ήταν ένα και το αυτό. Είναι σαν αυτό που έγραψε κάποτε ο Λιούις Μαν : «Η ευτυχία είναι ένα άρωμα. Δεν μπορείς ν’ αλείψεις μ’ αυτό τους άλλους, χωρίς να πάρεις κι εσύ μερικές σταγόνες»

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...