Σχέσεις …
Τι ενώνει δύο ανθρώπους ; Η χημεία θα απαντήσετε.
Και τι είναι η χημεία ;
Είναι αυτή η μυστηριώδης ελκτική δύναμη που τους φέρνει κοντά, αυτή η “κολλώδης ταινία” που τους δένει.
Οι σχέσεις, είτε είναι σχέσεις φιλίας, είτε ερωτικές δοκιμάζονται συχνά. Και έτσι είναι το σωστό. Εκεί φαίνεται η δύναμη της “κόλλας”. Αν η κόλληση αντέξει, μετά την ένταση θα επικρατήσει η ηρεμία, η γαλήνη. Αν η απωστική δύναμη είναι ισχυρή θα συμβεί ο χωρισμός. Και συνήθως, μόλις η ένταση καταλαγιάσει, θα επιχειρηθεί η επανένωση. Θα είναι το ίδιο ισχυρή όμως με την πρώτη φορά ;
Μπορείς να κολλήσεις ένα κομμάτι σελοτέιπ στο χέρι σου.Αν το κάνεις με προσοχή η ένωση μένει σταθερή και διατηρείται.
Μπορείς να το ξεκολλήσεις και να το κολλήσεις ξανά, αλλά η αποτελεσματικότητα δε θα ‘ναι η ίδια με την πρώτη φορά.
Μπορείς να το επαναλάβεις πολλές φορές, αλλά κάθε φορά η κόλλα θα κρατάει λιγότερο.
Ο λόγος είναι προφανής… Κάθε φορά, κομματάκια από το δέρμα σου, μικρά και αόρατα, ξεριζώνονται από το τράβηγμα.
Είναι αυτά τα μικροσκοπικά θραύσματα που εμποδίζουν την ένωση να ξαναγίνει σταθερή και διαρκής.
Είναι το σύνολο αυτών των θραυσμάτων που τελικά, μια μέρα, κάνουν την ταινία να μην κολλάει πια.
Είναι αυτά τα απολεσθέντα θραύσματα της ψυχής μας, που αν δεν τα επανακτήσουμε, δεν επιτρέπουν την επανένωση να λειτουργήσει.
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...
25 σχόλια:
Επίκαιρος μιά και ένα φιλικό μου ζευγάρι, για τρίτη φορά επανενώθηκε..
κι εγώ πιστεύω αυτό, οτι ποτέ δέν έχει την ίδια "κόλλα" της πρώτης φοράς..
ο χρόνος δείχνει και δέν συγχωρεί..
καλημέρα σας :)
ΑΜΗΝ ΛΕΓΩ ΥΜΙΝ,ΟΤΙ ΕΑΝ ΔΥΟ ΣΥΜΦΩΝΗΣΩΣΙΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΠΕΡΙ ΠΑΝΤΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΟΣ,ΟΥ ΕΑΝ ΑΙΤΗΣΩΝΤΑΙ,ΓΕΝΗΣΕΤΑΙ ΑΥΤΟΙΣ...
ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΠΡΑΒΟ!
Βέβαια φίλε Δέλτα εκτός από την αποδόμηση μέρους της ψυχής μας με διάφορες πράξεις που κάνουμε ή κάνουν οι άλλες θεωρώ ότι φταίει αρκετά και η Εγωιστική Αντίληψη των πραγμάτων που έχουμε γενικώς! Αν αντιληφθούμε ότι και ο άλλος είναι μία σταγόνα νερό με διαφορετικό όμως σχήμα, περιεκτικότητα, χρώμα, αλλά "νερό" όπως και εμείς.
Τώρα σε ότι αφορά τις πολύ στενές και δυνατές φιλικές ή ερωτικές σχέσεις εγώ προσωπικά πιστεύω και λίγο στο "DE JA VOU" που σημαίνει ότι οι ψυχές μας έχουν κάποια παλιά σχέση ικανή να ανταπεξέλθει με τις δικές προσπάθειες βέβαια στο χρόνο.
γνωμη μου πως εκεινο που ενωνει τους ανθρωπους ειναι η μνημη
και η μνημη ειναι που τους χωριζει
σαν ανταμωνουν κανουν πως θυμουνται
απο λαχταρα για να βρουν το κομματι εκεινο της ψυχης τους που εχει χαθει μεσα απο το περασμα του χρονου
και υστερα ερχετε η ληθη
ξεχνανε τοσα πολλα
και την μνημη ..την λανθανουσα που αρχικα τους ενωσε..αλλα και την ουσια τους..
και χωριζουν
και σε αναμνηση των αναμνησεων προσπαθουν να κατακτησουν ξανα
την πρωτη στιγμη που νομιζαν..φευ..δεν ηταν..
ξανα και ξανα
μεχρι να κατανοησουν
πως κανανε λαθος..
αυτος που διαλεξαν
δεν ηταν κομματι τους..
Γεια σου Δημήτρη!Ένα μεγάλο θέμα οι σχέσεις και ειδικά ο γάμος.
Το έχω ζήσει προσωπικά, αλλά το ζω αυτο το καιρό με μια καλή φίλη, που ενώ είχε πάρει εδώ και τρια χρόνια διαζύγιο τα ξανάφτιαξε με τον πρώην άντρα της!
Ισως τελικά "αν ραγίσει το γυαλί" να ξανακολά.Αν φυσικά και οι δύο γκρεμίσουν τους εγωισμούς τους, συγχωρήσουν και ξεκινήσουν τις σχεση τους σε νέα βάση.
Νιώθω ότι ο γάμος είναι ένα "χωνευτήρι" συνήθως αυτό συμβαίνει και χάνει ο καθένας την ταυτότητα του, ή περιμένει ο ένας από τον άλλον να τον κάνει ευτυχισμένο.Η ευτυχία προέρχεται μόνο από εμάς!Ο καθένας με την δική του προσωπικότητα,να συμπορεύεται με τον σύντροφο του σε δρόμους παράλληλους...
Σχέσεις, μια δοκιμασία επί της γης! Ίσως ένας αγώνας δρόμου επιβεβαιώσεις της ύπαρξης μας, ένας διαρκής αγώνας να βρούμε την αδερφή ψυχή, να μας αποδεκτή το σύνολο, να κάνουμε και έναν πετυχημένο γάμο, να συνυπάρχουμε, αλλά τελικά μήπως σκεφτόμαστε λίγο εγωκεντρικά?
Μήπως η ουσία είναι να είμαστε μεγαλόψυχοι να σεβόμαστε και να δίνουμε αγάπη στον άνθρωπο απέναντι μας? Μια αγάπη ανιδιοτελή, γιατί αλλιώς πως μπορεί να χτιστεί μια φιλία, μια ερωτική σχέση, μια σχέση ζωής? Η μοναδικότητας της σχέσης έγκειται στο ότι ο άλλος άνθρωπος πρέπει να νιώθει ελεύθερος, συνοδοιπόρος, να βιώνει την βάση των αγνών συναισθημάτων μας και να αφουγκράζεται της ανάγκες της ψυχής. Όταν εκφράζονται οι ψυχές ηρεμούν τα πάθη, οι εξαρτήσεις,η κτητικότατα και οι σχέσεις γίνονται πιο γλυκές πιο στέρεες και ίσως μπορούμε να γείρουμε το κεφάλι μας στον ώμο του άλλου.
Ξέρω ότι θα πείτε πως είμαι "κολλημένος" με τον Γκιμπράν, όμως αυτό που είπε η Ειρήνη για τη "συμπόρευση σε δρόμους παράλληλους και ο καθένας με τη δική του προσωπικότητα", μου θύμισε αυτό:
"Αγαπάτε ο ένας τον άλλο, μην κάνετε όμως δεσμά αγάπης..." ( και όλα τα υπόλοιπα που λέει για το γάμο, με τις κολόνες του ναού, τις χορδές της κιθάρας και τις κούπες...)
Είναι αλήθεια πως όταν η σχέση μετατραπεί σε εξάρτηση, τότε ένας από τους δύο αργά ή γρήγορα θα παρουσιάσει συμπτώματα ασφυξίας. Μαζί με το "σελοτέιπ" θα ξεκολλήσουν με πόνο τα θραύσματα του δέρματος και της ψυχής...Και τότε η επανένωση φαντάζει άπιαστο όνειρο και ευσεβής πόθος...
"Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό"!
Αλήθεια, χωρίζουμε ποτέ πραγματικά?
Διαβάζοντας το άρθρο, μου ξανάρθε στο νου αυτό που τόσο πολύ, τελευταία, με έχει προβληματίσει..
Χώρισα αληθινά?
Εξωτερικά ναι...., εσωτερικά όμως?
Θυμάμαι τις σημαντικές σχέσεις μου και συνειδητοποιώ ότι είναι "αορίστου χρόνου", η κάθε μία εκεί που της αναλογεί.
Να είστε όλοι καλά!
@ Ευρύνοος
Από Ευρύνοο κι από «τρελό» μαθαίνεις την αλήθεια …
Και ποιος δεν γνωρίζει ένα αντίστοιχο ζευγάρι ;
Μήπως για ένα τέτοιο ζευγάρι δεν γράφτηκε το άρθρο αυτό ;
@ PISTOS788
Υπάρχουν άραγε αυτοί οι δύο ;
Την καλησπέρα μου
@ LAMDA
Είναι φανερό ότι αναφέρεσαι σ’ αυτό το αόρατο σχοινί που μας δένει όλους, την ειμαρμένη ή νόμο του κάρμα που στις σχέσεις είναι ακόμα πιο ξεκάθαρο.
Για να ξεπεράσουμε λάθη του παρελθόντος πρέπει να ζήσουμε στο παρόν την ίδια κατάσταση με αντιστραμμένους ρόλους. Αυτή η επανάληψη διαιωνίζεται όσο δεν αντιλαμβανόμαστε το μάθημα.
Πολλές φορές δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ότι το γυαλί δεν ξανακολλά, μη μπορώντας να σηκώσουμε το βάρος του χωρισμού. Είναι τόσο δύσκολες οι σχέσεις όταν έχουμε τόσα να λύσουμε ακόμη με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Καληνύχτα!
@ ΚΑΛΥΨΩ
Καλωσόρισες Καλυψώ στην παρέα μας
Η ασθενής μνήμη της τέλειας σχέσης που οδηγεί τις σχέσεις μας σε ναυάγιο αντίστοιχο μ’ αυτό του Οδυσσέα στο νησί της Καλυψώς που τον ερωτεύτηκε και του έταξε ότι θα τον έκανε αθάνατο.
Αθάνατοι μήπως δεν νιώθουμε όταν ερωτευόμαστε ;
Μήπως οι σχέσεις μας τελικά είναι οι απαραίτητοι ενδιάμεσοι σταθμοί στην πορεία μας προς τον τελικό προορισμό, προς την τελική ένωση ;
Και επαναλαμβάνονται όπως λες «ξανά και ξανά μέχρι να κατανοήσουμε
πως κάναμε λάθος..»
Τελικά όμως ο ήρωας αφυπνίζεται γιατί ο βαθύτερος εσωτερικός πόθος του είναι η επιστροφή του στην Ιθάκη.
@ Με τα φτερά της ψυχής
Νομίζω Ειρήνη μου πως το ίδιο γυαλί δεν ξανακολά.
Αν καταφέρουμε να σβήσουμε το παρελθόν μας, αν πεθάνουμε και ξαναγεννηθούμε, αν ανακαλύψουμε τον ιερό εαυτό μας, αν ειλικρινά συγχωρέσουμε και συγχωρεθούμε, αν αγαπήσουμε χωρίς να ζητούμε κανένα αντάλαγμα, τότε έχουμε καταφέρει να επανακτήσουμε τα χαμένα θραύσματα της ψυχής μας. Τότε όμως δεν μιλάμε για το ίδιο γυαλί !
Αλλά νομίζω πως το ξέρεις …
@ vlaxos
Αυτό που περιγράφεις φίλε Γιάννη είναι η ύψιστη μορφή σχέσης και έτσι θα έπρεπε όλες οι σχέσεις να ξεκινούν. Βασισμένες στην ανάγκη έκφρασης της αγάπης μας.
Θα συμβεί μόνο όταν ο άνθρωπος θα αισθάνεται απόλυτα πλήρης και θα βιώνει τέτοια εσωτερική πλημμυρά από αγάπη που θα έχει ανάγκη να την εκφράσει σε όλους αδιακρίτως τους συνανθρώπους του χωρίς να ζητά ανταλλάγματα.
Σ’ ευχαριστώ για το τόσο ποιητικό σχόλιο σου
@ Fotis
Να αγαπάμε χωρίς να πνίγουμε τον άλλον. Πολύ σημαντικό. Να μην αισθάνεται ότι ασφυκτιεί. Να του αφήνουμε τον κρίσιμο χώρο. Χωρίς χώρο δεν υπάρχει κίνηση. Η αγάπη μένει στάσιμη και αρχοπεθαίνει.
Καληνύχτα φίλε μου
@ Nath
Καλησπέρα φίλε μου
Έχει την τάση ο άνθρωπος να αναπολεί τις αποτυχημένες σχέσεις του. Κι αυτό γιατί η μνήμη θέλει να θυμάται μόνο τις όμορφες στιγμές. Και ξεχνάει τις γκρίνιες, τους τσακωμούς, την φασαρία, την θλίψη …
Παρόλα αυτά, έχω αυτή την περίεργη αίσθηση ότι με όλες τις σημαντικές σχέσεις μας, δεν χωρίζουμε ποτέ. Και πιθανόν σύντομα να ξαναβρεθούμε …
Καλό βράδυ
@ Margo
Καλησπέρα Μάργκο
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.
Ο εγωισμός φταίει αφενός για τον θάνατο μιας σχέσης και αφετέρου ο εγωισμός συνεχίζει να μη μας αφήνει να δούμε ότι η σχέση τελείωσε, πέθανε. Κι επαναλαμβάνουμε το ίδιο λάθος
Θα επαναλάβω αυτό που τόσο όμορφα διατύπωσε ο φίλος Λάμδα.
Φταίει η Εγωιστική Αντίληψη των πραγμάτων που έχουμε γενικώς! Αν αντιληφθούμε ότι και ο άλλος είναι μία σταγόνα νερό με διαφορετικό όμως σχήμα, περιεκτικότητα, χρώμα, αλλά "νερό" όπως και εμείς τότε θα αρχίσουμε να συμπεριφερόμαστε διαφορετικά στις σχέσεις μας.
Καληνύχτα και να είσαι καλά
ακομα κι αν δεν τα επανακτησουμε τα κομματια αυτα της ψυχης..
ακομα κι αν η επανενωση δε λειτουργησει
παντα τα κομματια αυτα θα ειναι πολυτιμα,
και επειδη τα ζησαμε
και επειδη,ισως, τα αναζηταμε
οχι για την επανενωση της σχεσης
αλλα για την επανενωση της ψυχης μας.
καλημερα delta
Στην αρχή είπα αποκλείεται να είναι η πεταλούδα. Είχες αλλάξει και την φωτογραφία …
Μετά είδα ότι το κείμενο δεν είχε τόνους …
Μετά ένοιωσα μια μικρή σεισμική δόνηση …
Μετά έπεσε το ρεύμα …
Κάτι κεραυνοί έσκισαν τον ουρανό …
Ε δε μπορεί, είπα, τόσα σημάδια, αυτή είναι !, γύρισε !
Επιτέλους
Στοιχημάτιζα με τον εαυτό μου σε ποιο άρθρο θα επέστρεφες. Αυτό είχε πολλές πιθανότητες.
Όσο για τα χαμένα κομμάτια της ψυχής μας, προτείνω όλοι μας να διαβάσουμε το εξαιρετικό κείμενο της Έλενας :
http://www.elenastral.com/2009/11/blog-post_26.html
....και μου ηρθε αλλο ενα ερωτημα Δημητρη:
πού πηγαινουν τα κομματια της ψυχης μας οταν "χανονται"?
να το κανω αναρτηση σκεφτομαι......
καλο μηνα!
ευχαριστω για το τελειο καλωσορισμα!!!!!
Υ.Γ οσο για τη φωτογραφια,αφου ειχα πει οτι θα γυριζα οταν ξαναζωγραφιζα τα φτερα μου με νεα χρωματα..
Υ.Γ2 οσο για τους τονους:οι πεταλουδες αλλαζουν ισως,
αλλά για τον ανθρωπο δεν ειμεθα και τοσο βεβαιοι!!!!!!!!
Τα θραυσματα όταν είναι επιδερμικα δεν ξανακολάνε.Οτανόμως αυτό το κατι που φερνει τους ανθρώπους τόσο κοντα είναι πιο δυνατό,ακουμπαει τα πιο βαθειά τους ,τότε..ίσως η επανένωση να είναι πιο δυνατή,μετά απο μια τέτοια δοκιμασία.Την καλησπέρα μου έστω και καθυστερημένα!
Ειλικρινά δεν ξέρω τι είναι εκείνο που κάνει δύο ανθρώπους να έρχονται πολύ κοντά.
Αισθάνομαι όμως όμορφα πολύ που πριν λιγους μήνες μπόρεσα να γράψω για πρώτη φορά:
I love you.
In a way I’ve never loved before.
I love you.
Doesn’t make you a less free person.
Don’t expect anything of you.
I just love and leave it there.
Be well
Be free
Be you
I LOVE YOU.
Επανέρχομαι θέλοντας να πω ότι το πιό συνηθισμένο λάθος που γίνεται στις σχέσεις είναι ότι περιμένουμε (συνειδητά η όχι) από το αγαπημένο πρόσωπο από τη σχέση μας μαζί του να λυθεί το υπαρξιακό μας (ποιός είμαι; που πάω; γιατί; κλπ..)
Ας είναι ξεκάθαρο μέσα μας πως τούτο είναι κάτι που ο καθένας πρέπει να το ψάξει και να το απαντήσει ΜΟΝΟΣ.
Από κει και πέρα το να είσαι μαζί δεν είναι ανάγκη, είναι χαρά και μόνον.
Οποιος εχει ακουσει για την Ταντρα, θα ξερει ότι η Τάντρα λέει:
Αν μπορέσεις να βρεις ένα σύντροφο, ένα φίλο, άντρα ή γυναίκα, που να είναι έτοιμος να πάει μαζί σου στο εσωτερικό κέντρο, τότε εκείνη η σχέση θα γίνει διαλογισμός. Τότε, μέσα από εκείνη τη σχέση, θα φτάσεις την υπέρτατη σχέση. Τότε ο άλλος γίνεται απλώς ένα πέρασμα.
Όταν αγαπάς έναν άνθρωπο, σιγά σιγά, η περιφέρεια του ανθρώπου εξαφανίζεται, η μορφή του ανθρώπου εξαφανίζεται. Έρχεσαι σε όλο και μεγαλύτερη επαφή με το άμορφο, με το εσωτερικό. Και αν πας ακόμα πιο βαθιά, τότε, ακόμα και αυτό το άμορφο άτομο αρχίζει να λιώνει και να χάνεται. Τότε, εκείνο το ορισμένο άτομο δεν ήταν παρά μια πόρτα, ένα άνοιγμα. Και μέσα από το αγαπημένο σου πρόσωπο, βρίσκεις τη θεϊκότητα.
Μπορεί να συμβεί με ένα παιδί, μπορεί να συμβεί με ένα ζώο, με το σκύλο σου. Σε κάθε βαθιά σχέση μπορεί να συμβεί. Δεν είναι μόνο θέμα σχέσεων ανάμεσα σε έναν άντρα και μία γυναίκα, αλλά μπορεί να συμβεί από παντού. Το βασικό κλειδί είναι ν’ αφήσεις τον άλλο να εισχωρήσει στον πιο βαθύ σου πυρήνα, στα ίδια τα θεμέλια της ύπαρξής σου.
Η αγάπη είναι ένα σπάνιο λουλούδι. Συμβαίνει μόνο μερικές φορές. Εκατομμύρια εκατομμυρίων ανθρώπων ζουν με την αυταπάτη ότι αγαπιουνται, νομίζουν ότι αγαπούν. Είναι σπάνιο, επειδή μπορεί να συμβεί μόνο όταν δεν υπάρχει φόβος. Ποτέ πριν. Αυτό σημαίνει ότι η αγάπη μπορεί να συμβεί μόνο σ' ένα βαθειά πνευματικό άτομο. Το σεξ γίνεται με όλους. Οι γνωριμίες γίνονται με όλους. Όχι όμως και η αγάπη.
Δημοσίευση σχολίου