Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν

Όταν γεννήθηκε το πρώτο μου παιδί ένοιωσα την καρδιά μου να πλημμυρίζει από αγάπη. Πρωτόγνωρο συναίσθημα ! Ήμουν πλήρης. Νόμιζα πως δε χωρούσε άλλη αγάπη στη ζωή μου. Σκέφτηκα πως δε θα μπορέσω να αγαπήσω άλλο παιδί τόσο δυνατά. Πίστεψα ότι δεν μου περισσεύει άλλη αγάπη.

Στη γέννηση του δεύτερου παιδιού η πίστη μου αυτή ανατράπηκε. Η αγάπη μου διπλασιάστηκε ! Αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι αυτή η ενέργεια που ονομάζουμε αγάπη, είναι ανεξάντλητη.

Η αγάπη αυτή όμως πολλαπλασιάστηκε, ξεπέρασε κάθε όριο, όταν έμαθα να αγαπώ πραγματικά τον ίδιο μου τον εαυτό. Μέσα από την αγάπη προς τον εαυτό μου, κατάφερα να επεκτείνω την αγάπη που ένοιωθα για τρίτα πρόσωπα, πέρα από τα παιδιά μου, πέρα από την οικογένεια μου, πέρα από τον στενό κύκλο των φίλων και των συγγενών μου. Και συνειδητοποίησα ότι όσο η αγάπη για τον εαυτό μου δυνάμωνε τόσο διευρυνόταν ο κύκλος αυτός.

Κάποιοι άνθρωποι νομίζουν ότι αγαπώντας τον εαυτό τους, θα γίνουν εγωιστές και θα σταματήσουν να αγαπούν τους συνανθρώπους τους. Πιστεύουν ότι γεμίζοντας με αγάπη τον εαυτό τους δε θα μείνει χώρος για τους άλλους.

Υπάρχει όμως όριο στην ικανότητα του ανθρώπου να αγαπάει ;

Είναι δυνατόν να αγαπήσω κάποιον αν δεν αγαπώ τον εαυτό μου ;

«Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν», μας διδάσκει η θρησκεία μας.

Η ρήση έχει βέβαια δύο σκέλη.

Να αγαπάς τον πλησίον σου …
Να αγαπάς τον εαυτό σου …

Όχι να αγαπάς τον άλλον «περισσότερο» από τον εαυτό σου.
Να αγαπάς «όπως» τον εαυτό σου.
Αυτό είναι το μέγιστο που μπορεί κανείς να επιδιώξει.

Υπάρχει μια ιστορία του Χόρχε Μπουκάι για ένα κορίτσι που το λέγανε Ερνεστίνα.

Η Ερνεστίνα ζούσε σε ένα αγρόκτημα στην εξοχή.

Μια μέρα ο πατέρας της, της ζητάει να μεταφέρει ένα βαρέλι γεμάτο καλαμπόκι στη σιταποθήκη μιας γειτόνισσας. Παίρνει η Ερνεστίνα ένα ξύλινο βαρέλι το γεμίζει με καλαμπόκι μέχρι πάνω, καρφώνει το καπάκι και το δένει για να το κρεμάσει από τους ώμους σαν σακίδιο. Αφού στερεώνει τα λουριά, ξεκινάει για τη γειτονική σιταποθήκη.

Στο δρόμο συναντάει διάφορους αγρότες. Κάποιοι βλέπουν ότι το βαρέλι έχει μια τρύπα και πέφτουν σπόροι από εκεί σχηματίζοντας μια γραμμή στο δρόμο, χωρίς να έχει καταλάβει τίποτα η Ερνεστίνα. Ένας φίλος του πατέρα της, με νοήματα, προσπαθεί να της εξηγήσει το πρόβλημα, εκείνη όμως νομίζει ότι την χαιρετάει, οπότε του χαμογελάει κι αυτή και του κουνάει το χέρι φιλικά. Τότε οι άλλοι αγρότες της φωνάζουν όλοι μαζί :

«Το καλαμπόκι χύνεται !»

Η Ερνεστίνα γυρίζει να δει το δρόμο, αλλά καθώς τα πουλιά αρπάζουν κάθε σπόρο πριν καλά καλά πέσει κάτω, δεν βλέπει τίποτα, νομίζει πως οι γείτονες της κάνουν πλάκα και συνεχίζει το δρόμο της.

Λίγο πιο κάτω, πάλι της φωνάζει ένας χωρικός :

«Ερνεστίνα !, Ερνεστίνα ! Σου χύνεται το καλαμπόκι, το τρώνε τα πουλιά !...»

Η Ερνεστίνα γυρίζει και βλέπει τα πουλιά που φτερουγίζουν πάνω από το δρόμο, αλλά ούτε ένα σπόρο καλαμποκιού. Έτσι συνεχίζει το δρόμο της με το καλαμπόκι να χύνεται από την τρύπα του βαρελιού.

Όταν φτάνει η Ερνεστίνα στον προορισμό της και ανοίγει το βαρέλι, βλέπει πως ακόμα είναι το ίδιο ξέχειλο από σπόρους όπως όταν ξεκίνησε.



Οπωσδήποτε, όσον αφορά την αγάπη, δεν αδειάζω ποτέ όταν αγαπώ.

Είναι ψέμα πως δίνοντας πάρα πολλά μπορεί να μείνω χωρίς τίποτε.

Είναι ψέμα ότι πρέπει να έχω πλεόνασμα αγάπης για να μπορώ να αγαπώ.

Η Ερνεστίνα είναι ο καθένας από μας.

Και το καλαμπόκι είναι το πόσο μπορεί ο καθένας να αγαπάει.
Το ανεξάντλητο απόθεμα αγάπης.

Που σημαίνει :

Δεν πρόκειται να μείνουμε χωρίς καλαμπόκι για τα πουλιά αν θέλουμε να φτάσουμε με όλο μας το καλαμπόκι στη σιταποθήκη.

Ούτε πρόκειται να μείνουμε χωρίς καλαμπόκι για μας αν δώσουμε στα πουλιά.

Δεν πρόκειται να μείνουμε χωρίς την δυνατότητα να αγαπάμε τους άλλους, αν αγαπάμε τον εαυτό μας.

Πράγματι, πρέπει να δίνουμε ανεξάντλητα, και το βαρέλι μας θα είναι πάντα γεμάτο, γιατί έτσι λειτουργεί η καρδιά μας, έτσι λειτουργεί το πνεύμα μας, έτσι λειτουργεί η ουσία του καθενός μας.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...