Το άρθρο του φίλου μου Δέλτα για την απληστία μου έδωσε την αφορμή να αναρτήσω αυτό το άρθρο για την λαιμαργία.
Πολλοί γνωρίζουν τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα (λαιμαργία, λαγνεία, φθόνος, οργή, φιλαργυρία, περηφάνεια, οκνηρία) τα οποία οφείλουν την "πατρότητά" τους σε δοξασίες αλλά και λογοτεχνικά κείμενα του μεσαίωνα (για παράδειγμα, τη "Θεία Κωμωδία" του Δάντη, τον "Χαμένο Παράδεισο" του Μίλτον και για όποιον έχει δει την ταινία Seven με τον Μπραντ Πιτ και τον Μόργκαν Φρίμαν θα του είναι γνωστά.
Από εκεί και πέρα όμως η λαιμαργία ιδίως αν οδηγεί στην παχυσαρκία αν και σίγουρα είναι απειλές για την υγεία μας, είναι πολύ δύσκολο να πούμε ότι αποτελούν "αμάρτημα" καθώς μπορεί να αποτελεί ακόμη και σύμπτωμα διαταραχών του οργανισμού, οργανικής ή ψυχογενούς αιτιολογίας (όπως πχ ο υπερθυρεοειδισμός ή η ψυχογενής βουλιμία), αλλά ακόμη και αποτέλεσμα της λήψης κάποιων φαρμάκων.
Πάντως πολλές φορές όταν κάποιος είναι λαίμαργος, αυτό που πραγματικά θέλει να νιώσει, είναι ένα γέμισμα συναισθηματικό, που δεν το βρίσκει από άλλους ανθρώπους κ έτσι καταφεύγει στο υπερβολικό φαγητό. Αυτή η υπερβολή απλά μας δημιουργεί προβλήματα υγείας, σοβαρά πολλές φορές όπως καργιαγγειακά νοσήματα, διαβήτη, κ.α..
Πάντως η λαιμαργία ως κατάσταση αν δεν είναι αποτέλεσμα φαρμακευτικής αγωγής ή κάποιων άλλων ασθενειών έχει άμεση σχέση με την προσκόλληση και τον εγωισμό. Αν δεν σκεφτόμαστε εγωιστικά και δεν θέλουμε να ικανοποιούμε όλη την ώρα τον εγωισμό μας τότε όλα θα ήταν πιο απλά και πιο όμορφα.
Επομένως είμαστε λαίμαργοι γιατί σκεφτόμαστε με το μυαλό μόνο τον εαυτό μας. Θα έπρεπε όμως να "σκεφτούμε" τον εαυτό μας και με την καρδιά μας, δηλαδή να τον αγαπήσουμε και να τον προσέχουμε.
Γιατί όσα χρόνια και αν ζήσουμε σε αυτήν την ζωή σε αυτήν την Γη, η ζωή μας θα είναι μοναδική και το σώμα μας θα ανήκει μόνο στους εαυτούς μας και μόνο εμείς θα το προσέχουμε...
Πάντως αν κάποιος είναι λαίμαργος και θέλει να το αλλάξει αυτό θα πρέπει να κάτσει να συζητήσει με τον εαυτό του σχετικά με το τι κάνει στη ζωή του, πως ζει, και τι θα ήθελε να κάνει κάθε μέρα για νιώθει πραγματικά καλά και ευχάριστα.
Αν συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να ζούμε τη στιγμή συνειδητά, αν νιώσουμε την φύση, περπατήσουμε, διαβάσουμε, χορέψουμε, ποτίσουμε τα λουλούδια, και ένα σωρό άλλα πράγματα που μπορεί να μας γεμίζουν και να νιώθουμε καλά με τον εαυτό του, και δεν σκεφτόμαστε το Εγώ του, τότε όλα όλα γύρω μας θα είναι σε ισορροπία οπότε και εμείς θα είμαστε σε μία αρμονία και έτσι θα νιώθουμε όμορφα και ευτυχισμένα.
Πολλοί γνωρίζουν τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα (λαιμαργία, λαγνεία, φθόνος, οργή, φιλαργυρία, περηφάνεια, οκνηρία) τα οποία οφείλουν την "πατρότητά" τους σε δοξασίες αλλά και λογοτεχνικά κείμενα του μεσαίωνα (για παράδειγμα, τη "Θεία Κωμωδία" του Δάντη, τον "Χαμένο Παράδεισο" του Μίλτον και για όποιον έχει δει την ταινία Seven με τον Μπραντ Πιτ και τον Μόργκαν Φρίμαν θα του είναι γνωστά.
Από εκεί και πέρα όμως η λαιμαργία ιδίως αν οδηγεί στην παχυσαρκία αν και σίγουρα είναι απειλές για την υγεία μας, είναι πολύ δύσκολο να πούμε ότι αποτελούν "αμάρτημα" καθώς μπορεί να αποτελεί ακόμη και σύμπτωμα διαταραχών του οργανισμού, οργανικής ή ψυχογενούς αιτιολογίας (όπως πχ ο υπερθυρεοειδισμός ή η ψυχογενής βουλιμία), αλλά ακόμη και αποτέλεσμα της λήψης κάποιων φαρμάκων.
Πάντως πολλές φορές όταν κάποιος είναι λαίμαργος, αυτό που πραγματικά θέλει να νιώσει, είναι ένα γέμισμα συναισθηματικό, που δεν το βρίσκει από άλλους ανθρώπους κ έτσι καταφεύγει στο υπερβολικό φαγητό. Αυτή η υπερβολή απλά μας δημιουργεί προβλήματα υγείας, σοβαρά πολλές φορές όπως καργιαγγειακά νοσήματα, διαβήτη, κ.α..
Πάντως η λαιμαργία ως κατάσταση αν δεν είναι αποτέλεσμα φαρμακευτικής αγωγής ή κάποιων άλλων ασθενειών έχει άμεση σχέση με την προσκόλληση και τον εγωισμό. Αν δεν σκεφτόμαστε εγωιστικά και δεν θέλουμε να ικανοποιούμε όλη την ώρα τον εγωισμό μας τότε όλα θα ήταν πιο απλά και πιο όμορφα.
Επομένως είμαστε λαίμαργοι γιατί σκεφτόμαστε με το μυαλό μόνο τον εαυτό μας. Θα έπρεπε όμως να "σκεφτούμε" τον εαυτό μας και με την καρδιά μας, δηλαδή να τον αγαπήσουμε και να τον προσέχουμε.
Γιατί όσα χρόνια και αν ζήσουμε σε αυτήν την ζωή σε αυτήν την Γη, η ζωή μας θα είναι μοναδική και το σώμα μας θα ανήκει μόνο στους εαυτούς μας και μόνο εμείς θα το προσέχουμε...
Πάντως αν κάποιος είναι λαίμαργος και θέλει να το αλλάξει αυτό θα πρέπει να κάτσει να συζητήσει με τον εαυτό του σχετικά με το τι κάνει στη ζωή του, πως ζει, και τι θα ήθελε να κάνει κάθε μέρα για νιώθει πραγματικά καλά και ευχάριστα.
Αν συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να ζούμε τη στιγμή συνειδητά, αν νιώσουμε την φύση, περπατήσουμε, διαβάσουμε, χορέψουμε, ποτίσουμε τα λουλούδια, και ένα σωρό άλλα πράγματα που μπορεί να μας γεμίζουν και να νιώθουμε καλά με τον εαυτό του, και δεν σκεφτόμαστε το Εγώ του, τότε όλα όλα γύρω μας θα είναι σε ισορροπία οπότε και εμείς θα είμαστε σε μία αρμονία και έτσι θα νιώθουμε όμορφα και ευτυχισμένα.
4 σχόλια:
Ενδιαφέρουσες απόψεις. Συζήτησα με τον εαυτό μου και με μπέρδεψε χειρότερα. Αποφάσισα να τον απομονώσω για να φάω τη σοκολάτα μόνος μου. Μετά θα βγώ ένα περίπατο στη φύση για να δώ τα καμμένα, θα ποτίσω τα λουλούδια της νεόκτιστης βίλας μου πριν επιστρέψω στο πληκτικό γραφείο μου για να ποτίσω τις γλάστρες και θα χορέψω με την αλλοδαπή γκαρσόνα που θα μου φέρει μπουγάτσα με καφέ για δεκατιανό. Έτσι θα νοιώθω αρκετά γεμάτος και ισορροπημένος με το εγώ μου για να χτυπήσω ένα τονωτικό μεσημεριανό στο γυράδικο από κάτω. Πολύ πιο ισορροπημένος, θα επιστρέψω στην οικογενειακή θαλπωρή. Ελπίζω να έχει τίποτα καλό μαγειρέψει η πεθερά μου;-)
ΥΓ. αστειεύομαι. Το πρόβλημα είναι μείζον, ειδικά στις τριτοκοσμικές ελληνικές μεγαλουπόλεις με τις μηδενικές δυνατότητες και υποδομές. Δεν είναι απλά τα πράγματα...
Η αλήθεια είναι ότι μια λιγούρα την είχα, αλλά διάβασα το όμορφο αυτό άρθρο, έκανα μια βόλτα στη σημερινή λιακάδα και μου πέρασε.
Ευτυχώς εργάζομαι δίπλα στη φύση μακριά από τριτοκοσμικές μεγαλουπόλεις όπως λέει ο φίλος Fanezan
"Πάντως πολλές φορές όταν κάποιος είναι λαίμαργος, αυτό που πραγματικά θέλει να νιώσει, είναι ένα γέμισμα συναισθηματικό, που δεν το βρίσκει από άλλους ανθρώπους κ έτσι καταφεύγει στο υπερβολικό φαγητό"
Και αυτό το πιό πάνω "συναισθηματικό κενό" πως μπορεί κανεις να το αντιμετωπίσει?
@FaneZan
Ακόμα και στις τριτοκοσμικές μεγαλουπόλεις μπορούμε να βρούμε πράγματα που μας γεμίζουν και μας κάνουν να αισθανόμαστε καλά από το να το ρίχνουμε στο φαγητό επειδή δεν μας γεμίζει τίποτα! Το θέμα είναι η "λαιμαργία" όχι η ικανοποίηση της πείνας.
@ Fractal
To συναισθηματικό κενό, πρέπει πρώτα να το εντοπίσουμε. Και αυτό χρειάζεται ενδοσκόπηση, να τα βρούμε με τον εαυτό μας. Να δούμε τι μας πειράζει και γιατί συμβαίνει. Συνήθως φταίμε εμείς. Επίσης κάνοντας πράγματα που πραγματικά μας ευχαριστούν θα αισθανόμαστε καλύτερα και δεν θα έχουμε ανάγκη την παρηγοριά του φαγητού.
Δημοσίευση σχολίου