Καλησπέρα Δημήτρη!Κάθομαι εδώ και αρκετά λεπτά και κοιτάζω την ανάρτησή σου.Μεγάλο θέμα και ανεξάντλητο. Είναι πρώτη φορά που δεν ξέρω τι να πω! Έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί πολλά για την αγάπη. Έχουν όμως γίνει τα μεγαλύτερα εγκλήματα και λάθη στο όνομα της αγάπης. Ίσως να αγαπάμε οι περισότεροι άνθρωποι με λάθος τρόπο. Ίσως και να μη μάθαμε... Με προβλημάτισες για άλλη μια φορά.
Η αγάπη, η αληθινή αγάπη δε δημιουργεί ποτέ πόνο. Όταν αγαπάμε κάποιον θέλουμε να τον βοηθήσουμε να ανθίσει σαν φυσική, συναισθηματική, νοητική και πνευματική ύπαρξη. Και προκειμένου να το πετύχει, ίσως κάποιες φορές να χρειαστεί να απομακρυνθεί από κοντά μας. Μπορεί να είναι ο σύντροφός μας, μπορεί να είναι το παιδί μας. Οφείλουμε να του το επιτρέψουμε.
Η προσκόλληση και η εξάρτηση από τον άλλο δημιουργούν τον πόνο. Πονάμε γιατί έχουμε ανάγκη να πάρουμε κάτι από αυτούς. Πονάμε γιατί δεν ικανοποιούνται κάποιες ανάγκες μας. Αυτό όμως δεν είναι αγάπη. Αυτό είναι συνδιαλλαγή.
Λέμε «αγάπη» και εννοούμε «ανάγκη». Λέμε «σ’ αγαπώ» και εννοούμε «σε χρειάζομαι».
Αγάπη σημαίνει ν' αφήνετε στον άλλο την ελευθερία να μπορεί να είναι ο εαυτός του, κάθε στιγμή του κοινού σας δρόμου και να είστε επίσης ικανοί να φτάνετε μια τέτοια εσωτερική ωριμότητα που να μη φοβάστε ότι θα μειωθεί το συναίσθημα και το ενδιαφέρον του ενός για τον άλλο.
Αγάπη σημαίνει να επιθυμείτε την χαρά του αγαπημένου.. χωρίς να χρειάζεται να βάζετε θέματα και χωρίς να προσδοκάτε τίποτε σαν αντάλλαγμα.
Η Αγάπη είναι ένα ολοζώντανο λουλούδι, αν το κλείσεις σ' ένα γυάλινο βάζο πνίγεται και πεθαίνει, τότε για να το κρατήσεις "ζωντανό" το μεταμορφώνεις σε πλαστικό συνθετικό λουλούδι, αλλά δεν είναι πια λουλούδι, είναι μόνο ένα κομμάτι πλαστικό. Ένα αληθινό τριαντάφυλλο, αντιμετωπίζει όλους τους κινδύνους ενός πραγματικού φυτού, εκτίθεται στον ήλιο, στον άνεμο και στη βροχή...
Η αγάπη..είναι κυρίαρχοσυναίσθηματης ύπαρξής μας,που υποσκελίζει όλα τ'αλλα.Ικανό να να εμπνεύσει εκεί ψηλά την αιώνια θυσία του θεού. Πιο άδολη αγάπη δεν υπήρξε! Να προσφέρεις χωρί να διεκδικείς, Να δίνεις χωρίς να περιμένεις. Αλλά ότι είναι αληθινό και δηλώνει ζωή..πονάει.Και ο πόνος .εχει το μέρισμά του στην ουσία του είναι μας,Ο Πλάτωνας την αποκαλεί''σωματοειδή ψυχή''. Είναι το αντίβαρο για να αντιληφθείς πολλές φορές το μέγεθος της αγάπης. Αλλωστε,η ίδια η ζωή ερχεται μετά από άφατο πόνο.Αλλά δεν υπάρχει πιο γλυκός πόνος απ'αυτόν.Το συναίσθημα της αγάπης που σε κατακλύζει ,είναι ανείπωτο! Και..ναι..ότι αγαπάμε δεν το πνίγουμε με υπερμετρη προστατευτικότητα,με απαίτηση,με εμμονή,καταπίεσηκαι με εγώτητα.Το αφήνουμε χώρο να υπάρξει,να αναπνευσειή και να φύγει ακόμη.Αν προκειται για τα παιδια μας,τα αφήνουμε να ανοίξουν τα φτερά τους να ανθισουν,να είναι ο εαυτός τους,να αγωνίζονται για ότι πιστευουν,να ονειρευονταικαι..να αγαπάνε! Δημήτρη(μου επιτρεπεις να σε λέω με το όνομά σου)το'κανες το θαύμα σου πάλι!Ενα τόσο λιτό ποίημα,που προκαλει ατέλειωτες σκέψεις! Καλημέρα!Η ωρα πήγε κιόλας δύο..
Φυσικά και σου επιτρέπω να με λες Δημήτρη γιατί έτσι με λένε ! Εγώ πώς να σε λέω ;
Πολύ όμορφοι οι προβληματισμοί σου.
Λες :
«Αν προκειται για τα παιδια μας, τα αφήνουμε να ανοίξουν τα φτερά τους να ανθισουν …»
Στο τελευταίο στάδιό της, η χρυσαλίδα σπάει το κουκούλι της και εμφανίζεται ως πανέμορφη πεταλούδα. Η μεταμόρφωσή της, από ασήμαντη κάμπια σε ύπαρξη ομορφιάς κι ελευθερίας, ολοκληρώθηκε.
Η προσπάθεια της αυτή να σκίσει το κουκούλι της, δυναμώνει τα φτερά της με αποτέλεσμα, μόλις ελευθερωθεί, να είναι έτοιμη να πετάξει. Αν την βοηθήσουμε εμείς, και σκίσουμε το κουκούλι πριν την ώρα του, για να την ελευθερώσουμε, τα φτερά της θα είναι αδύναμα και δεν θα καταφέρει να πετάξει ποτέ. Καταλαβαίνετε τώρα τι κάνουμε στα παιδιά μας με την δήθεν αγάπη μας ;
"Η αγάπη που πνίγει την ελευθερία γεννάει την αγάπη για την ...ελευθερία!" (Δεν είναι δικό μου, δε θυμάμαι πού το διάβασα, όμως με λίγες λέξεις τα λέει όλα!) Επίσης, παραπέμπω στον "Προφήτη" του Γκιμπράν: "Αγαπάτε ο ένας τον άλλο, μην κάνετε όμως δεσμά αγάπης. Αφήστε τον έρωτα να είναι σαν μια κινούμενη θάλασσα ανάμεσα στις ακτές των ψυχών σας...Να στέκεστε μαζί, όχι όμως πάρα πολύ κοντά. Γιατί οι κολόνες του ναού στέκονται χωριστά. Και η βελανιδιά και το κυπαρίσσι δεν φυτρώνουν το ένα στη σκιά του άλλου." Να είστε όλοι καλά!
11 σχόλια:
Καλησπέρα Δημήτρη!Κάθομαι εδώ και αρκετά λεπτά και κοιτάζω την ανάρτησή σου.Μεγάλο θέμα και ανεξάντλητο.
Είναι πρώτη φορά που δεν ξέρω τι να πω!
Έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί πολλά για την αγάπη.
Έχουν όμως γίνει τα μεγαλύτερα εγκλήματα και λάθη στο όνομα της αγάπης.
Ίσως να αγαπάμε οι περισότεροι άνθρωποι με λάθος τρόπο.
Ίσως και να μη μάθαμε...
Με προβλημάτισες για άλλη μια φορά.
Αν πνιγει η αγαπη...οχι δεν αγαπας...
Καλησπερα σου :)
ΥΓ:Ευχομαι να τα πουμε και απο κοντα καποια στιγμη με ολους....
Καλησπέρα Ειρήνη, καλησπέρα Αερικό
Η αγάπη, η αληθινή αγάπη δε δημιουργεί ποτέ πόνο. Όταν αγαπάμε κάποιον θέλουμε να τον βοηθήσουμε να ανθίσει σαν φυσική, συναισθηματική, νοητική και πνευματική ύπαρξη. Και προκειμένου να το πετύχει, ίσως κάποιες φορές να χρειαστεί να απομακρυνθεί από κοντά μας. Μπορεί να είναι ο σύντροφός μας, μπορεί να είναι το παιδί μας. Οφείλουμε να του το επιτρέψουμε.
Η προσκόλληση και η εξάρτηση από τον άλλο δημιουργούν τον πόνο. Πονάμε γιατί έχουμε ανάγκη να πάρουμε κάτι από αυτούς. Πονάμε γιατί δεν ικανοποιούνται κάποιες ανάγκες μας. Αυτό όμως δεν είναι αγάπη. Αυτό είναι συνδιαλλαγή.
Λέμε «αγάπη» και εννοούμε «ανάγκη». Λέμε «σ’ αγαπώ» και εννοούμε «σε χρειάζομαι».
Αγάπη σημαίνει ν' αφήνετε στον άλλο την ελευθερία να μπορεί να είναι ο εαυτός του, κάθε στιγμή του κοινού σας δρόμου και να είστε επίσης ικανοί να φτάνετε μια τέτοια εσωτερική ωριμότητα που να μη φοβάστε ότι θα μειωθεί το συναίσθημα και το ενδιαφέρον του ενός για τον άλλο.
Αγάπη σημαίνει να επιθυμείτε την χαρά του αγαπημένου.. χωρίς να χρειάζεται να βάζετε θέματα και χωρίς να προσδοκάτε τίποτε σαν αντάλλαγμα.
Η Αγάπη είναι ένα ολοζώντανο λουλούδι, αν το κλείσεις σ' ένα γυάλινο βάζο πνίγεται και πεθαίνει, τότε για να το κρατήσεις "ζωντανό" το μεταμορφώνεις σε πλαστικό συνθετικό λουλούδι, αλλά δεν είναι πια λουλούδι, είναι μόνο ένα κομμάτι πλαστικό. Ένα αληθινό τριαντάφυλλο, αντιμετωπίζει όλους τους κινδύνους ενός πραγματικού φυτού, εκτίθεται στον ήλιο, στον άνεμο και στη βροχή...
- OSHO -
Η αγάπη..είναι κυρίαρχοσυναίσθηματης ύπαρξής μας,που υποσκελίζει όλα τ'αλλα.Ικανό να να εμπνεύσει εκεί ψηλά την αιώνια θυσία του θεού.
Πιο άδολη αγάπη δεν υπήρξε!
Να προσφέρεις χωρί να διεκδικείς,
Να δίνεις χωρίς να περιμένεις.
Αλλά ότι είναι αληθινό και δηλώνει ζωή..πονάει.Και ο πόνος .εχει το μέρισμά του στην ουσία του είναι μας,Ο Πλάτωνας την αποκαλεί''σωματοειδή ψυχή''.
Είναι το αντίβαρο για να αντιληφθείς πολλές φορές το μέγεθος της αγάπης.
Αλλωστε,η ίδια η ζωή ερχεται μετά από άφατο πόνο.Αλλά δεν υπάρχει πιο γλυκός πόνος απ'αυτόν.Το συναίσθημα της αγάπης που σε κατακλύζει ,είναι ανείπωτο!
Και..ναι..ότι αγαπάμε δεν το πνίγουμε με υπερμετρη προστατευτικότητα,με απαίτηση,με εμμονή,καταπίεσηκαι με εγώτητα.Το αφήνουμε χώρο να υπάρξει,να αναπνευσειή και να φύγει ακόμη.Αν προκειται για τα παιδια μας,τα αφήνουμε να ανοίξουν τα φτερά τους να ανθισουν,να είναι ο εαυτός τους,να αγωνίζονται για ότι πιστευουν,να ονειρευονταικαι..να αγαπάνε!
Δημήτρη(μου επιτρεπεις να σε λέω με το όνομά σου)το'κανες το θαύμα σου πάλι!Ενα τόσο λιτό ποίημα,που προκαλει ατέλειωτες σκέψεις!
Καλημέρα!Η ωρα πήγε κιόλας δύο..
καλα εκανε και εβαλε ερωτιματικο πισω απο το σ αγαπω....... αφου εχει πριν το σε πνιγω !!!
καλημερες :)
@ ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Φυσικά και σου επιτρέπω να με λες Δημήτρη γιατί έτσι με λένε !
Εγώ πώς να σε λέω ;
Πολύ όμορφοι οι προβληματισμοί σου.
Λες :
«Αν προκειται για τα παιδια μας, τα αφήνουμε να ανοίξουν τα φτερά τους να ανθισουν …»
Στο τελευταίο στάδιό της, η χρυσαλίδα σπάει το κουκούλι της και εμφανίζεται ως πανέμορφη πεταλούδα. Η μεταμόρφωσή της, από ασήμαντη κάμπια σε ύπαρξη ομορφιάς κι ελευθερίας, ολοκληρώθηκε.
Η προσπάθεια της αυτή να σκίσει το κουκούλι της, δυναμώνει τα φτερά της με αποτέλεσμα, μόλις ελευθερωθεί, να είναι έτοιμη να πετάξει. Αν την βοηθήσουμε εμείς, και σκίσουμε το κουκούλι πριν την ώρα του, για να την ελευθερώσουμε, τα φτερά της θα είναι αδύναμα και δεν θα καταφέρει να πετάξει ποτέ. Καταλαβαίνετε τώρα τι κάνουμε στα παιδιά μας με την δήθεν αγάπη μας ;
@ korinoskilo
Πριν από το «Σε πνίγω» όμως προηγούνται άλλα επίπεδα που οδηγούν σε αυτή τη μορφή αγάπης που ασφυκτιά, που υποφέρει.
Το κακό και ο κατήφορος ξεκινάει, αν το παρατηρήσουμε προσεκτικά, από το «Σε έχω»
!!!
"Η αγάπη που πνίγει την ελευθερία γεννάει την αγάπη για την ...ελευθερία!" (Δεν είναι δικό μου, δε θυμάμαι πού το διάβασα, όμως με λίγες λέξεις τα λέει όλα!) Επίσης, παραπέμπω στον "Προφήτη" του Γκιμπράν: "Αγαπάτε ο ένας τον άλλο, μην κάνετε όμως δεσμά αγάπης. Αφήστε τον έρωτα να είναι σαν μια κινούμενη θάλασσα ανάμεσα στις ακτές των ψυχών σας...Να στέκεστε μαζί, όχι όμως πάρα πολύ κοντά. Γιατί οι κολόνες του ναού στέκονται χωριστά. Και η βελανιδιά και το κυπαρίσσι δεν φυτρώνουν το ένα στη σκιά του άλλου."
Να είστε όλοι καλά!
@ fotis
Πολύ όμορφη και ποιητική (όπως πάντα) η προσθήκη σου φίλε μου.
Δημοσίευση σχολίου