Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

Ώρα για παραμύθι

Εκείνη την πόλη δεν την κατοικούσαν άνθρωποι, όπως όλες τις άλλες πόλεις του πλανήτη.

Σ’ εκείνη την πόλη κατοικούσαν πηγάδια. Πηγάδια ζωντανά… αλλά πηγάδια.

Τα πηγάδια διέφεραν μεταξύ τους όχι μόνο ως προς τον τόπο όπου είχαν ανοιχτεί, αλλά και ως προς το στόμιο (το άνοιγμα που τα συνέδεε με τον εξωτερικό κόσμο).

Υπήρχαν πηγάδια ευκατάστατα και πολυτελή, με στόμιο από μάρμαρο και όμορφα μέταλλα, πηγάδια ταπεινά από τούβλα και ξύλο, και άλλα πιο φτωχά, απλές γυμνές τρύπες που ανοίγονταν στη γη.

Η επικοινωνία μεταξύ των κατοίκων της πόλης γίνονταν από στόμιο σε στόμιο, και οι ειδήσεις έφταναν γρήγορα απ’ άκρη σε άκρη.


Μια μέρα, έφτασε στην πόλη μια «μόδα» που μάλλον είχε γεννηθεί σε κάποιο ανθρώπινο χωριό.

Η νέα ιδέα ήταν ότι κάθε ζωντανό ον που εκτιμούσε τον εαυτό του θα έπρεπε να φροντίσει πολύ περισσότερο το εσωτερικό, παρά το εξωτερικό. Το σημαντικό δεν ήταν η επιφάνεια αλλά το περιεχόμενο.

Έτσι έγινε, και τα πηγάδια άρχισαν να γεμίζουν με αντικείμενα.

Μερικά γέμισαν με κοσμήματα, χρυσά νομίσματα και πολύτιμες πέτρες. Άλλα, πιο πρακτικά, γέμισαν με ηλεκτρικές συσκευές και μηχανές. Μερικά άλλα επέλεξαν την τέχνη και γέμισαν με πίνακες ζωγραφικής, πιάνα με ουρά και εξεζητημένα μεταμοντέρνα γλυπτά. Τέλος, τα διανοούμενα γέμισαν με βιβλία, ιδεολογικά μανιφέστα και εξειδικευμένα περιοδικά.

Πέρασε ο καιρός.

Τα περισσότερα πηγάδια γέμισαν σε τέτοιο σημείο, ώστε τίποτε άλλο δεν χωρούσε.

Τα πηγάδια δεν ήταν όλα ίδια, οπότε κάποια συμβιβάστηκαν, ενώ άλλα σκέφτηκαν πως έπρεπε να κάνουν κάτι για να συνεχίσουν να συσσωρεύουν πράγματα στο εσωτερικό τους…

Ένα από αυτά έκανε την αρχή. Αντί να συμπιέσει το περιεχόμενο, σκέφτηκε να αυξήσει την χωρητικότητά του διευρύνοντας τον χώρο του.

Δεν πέρασε πολύς καιρός, κι άρχισαν και τα υπόλοιπα να μιμούνται την καινούργια ιδέα.

Όλα τα πηγάδια δαπανούσαν μεγάλο μέρος της ενέργειας τους για να επεκταθούν και να αποκτήσουν περισσότερο χώρο στο εσωτερικό τους. Ένα πηγάδι, μικρό και απόκεντρο, άρχισε να βλέπει τους συντρόφους του να επεκτείνονται χωρίς μέτρο. Σκέφτηκε ότι αν συνέχιζαν να διευρύνονται με αυτό τον τρόπο, σύντομα θα μπέρδευαν τα όρια τους και το κάθε ένα θα έχανε την ταυτότητα του…

Ίσως, ξεκινώντας από αυτήν την ιδέα, σκέφτηκε ότι ένας διαφορετικός τρόπος για να αυξήσει την χωρητικότητα του ήταν να μεγαλώσει όχι φαρδαίνοντας, αλλά βαθαίνοντας. Να επεκταθεί σε βάθος αντί για πλάτος. Σύντομα συνειδητοποίησε ότι όλα όσα είχε στο εσωτερικό του έκαναν αδύνατη την διαδικασία της εκβάθυνσης. Αν ήθελε να γίνει πιο βαθύ, όφειλε να ξεφορτωθεί ολόκληρο το περιεχόμενο του…

Στην αρχή, το κενό τον τρόμαξε. Αλλά αργότερα, όταν είδε πως δεν είχε άλλη επιλογή, το έκανε.

Χωρίς τίποτα στην κατοχή του, το πηγάδι άρχισε να βαθαίνει, ενώ τα υπόλοιπα άρπαζαν τα αντικείμενα που είχε πετάξει…

Μια μέρα, κάτι ξάφνιασε το πηγάδι που μεγάλωνε προς τα κάτω. Κάτω, πολύ κάτω, πολύ στο βάθος… βρήκε νερό !

Ποτέ πριν άλλο πηγάδι δεν είχε ξαναβρεί νερό.

Το πηγάδι ξεπέρασε την έκπληξή του κι άρχισε να παίζει με το νερό καταβρέχοντας τα τοιχώματά του, πιτσιλώντας το στόμιο του και , τέλος, βγάζοντας το νερό προς τα έξω.

Η πόλη δεν είχε ποτέ βραχεί από τίποτε άλλο πέρα από την βροχή η οποία, εκ των πραγμάτων, ήταν αρκετά σπάνια. Έτσι, η γη τριγύρω από το πηγάδι, αναζωογονημένη από το νερό, άρχισε να ξυπνά.

Οι σπόροι βλάστησαν παίρνοντας τη μορφή χλόης, τριφυλλιών, λουλουδιών και αδύναμων κορμών που μετατράπηκαν αργότερα σε δέντρα…

Μια έκρηξη χρωμάτων και ζωής απλώθηκε γύρω από το απομακρυσμένο πηγάδι, το οποίο άρχισαν να αποκαλούν : «το Περιβόλι».

Όλοι το ρωτούσαν πως είχε καταφέρει αυτό το θαύμα.

«Δεν είναι κανένα θαύμα» απαντούσε το Περιβόλι. «Πρέπει να σκάψεις στο εσωτερικό, προς τα μέσα».
Πολλοί θέλησαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Περιβολιού, αλλά αποδοκίμασαν την ιδέα όταν συνειδητοποίησαν ότι, για να βαθύνουν, θα έπρεπε πρώτα να αδειάσουν.
Συνέχισαν να διευρύνονται όλο και πιο πολύ, για να γεμίσουν με περισσότερα ακόμα πράγματα…

Στην άκρη της πόλης, ένα άλλο πηγάδι αποφάσισε κι αυτό να πάρει το ρίσκο να αδειάσει…

Κι άρχισε κι αυτό να βαθαίνει…

Κι έφτασε κι αυτό στο νερό…

Και το έριξε κι αυτό προς τα έξω δημιουργώντας μια δεύτερη όαση στο χωριό…

«Τι θα κάνεις όταν θα τελειώσει το νερό ;» το ρωτούσαν.

«Δεν ξέρω τι θα συμβεί» απαντούσε. «Αλλά, προς το παρόν, όσο περισσότερο νερό βγάζω, τόσο περισσότερο νερό βρίσκω.»

Πέρασαν μερικοί μήνες μέχρι τη μεγάλη ανακάλυψη.

Μια μέρα, σχεδόν κατά τύχη, τα δυο πηγάδια κατάλαβαν ότι το νερό που είχαν βρει στο βάθος τους ήταν το ίδιο…

Ότι το ίδιο υπόγειο ποτάμι που περνούσε από το ένα, γέμιζε και το βάθος του άλλου. Κατάλαβαν ότι ξεκινούσε γι’ αυτά μια καινούργια ζωή.

Όχι μόνο μπορούσαν να επικοινωνούν από στόμιο σε στόμιο, επιφανειακά, όπως όλοι οι άλλοι, αλλά η αναζήτησή τους, τους είχε προσφέρει ένα νέο και μυστικό σημείο επαφής.


Είχαν ανακαλύψει τη βαθιά επικοινωνία που πετυχαίνουν μόνον εκείνοι που έχουν το θάρρος να αδειάσουν από κάθε περιεχόμενο και να ψάξουν στο βάθος της ύπαρξής τους για να βρουν τι έχουν να δώσουν …


Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Γεια σου Δημήτρη!Υπέροχο παραμύθι γεμάτο νόημα και αλήθειες,αλλά σίγουρα θα ξέρεις ότι αυτό το "σκάψιμο" σε βάθος έχει και μεγάλο πόνο για αυτό πολλοί άνθρωποι το αποφεύγουν.
Να είσαι καλά!

Φώτης είπε...

Καλησπέρα, Δημήτρη μου! I am back! Πριν σου δώσω συγχαρητήρια για το διδακτικό παραμύθι, θέλω να σε ρωτήσω αν το διάβασες κάπου ή αν το έγραψες εσύ. Γιατί, αν είναι δικό σου, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα πηγαίο ταλέντο που συνδυάζει την απλότητα με τη σοφία και την παιδική ευαισθησία με την ποίηση! Όπως και να 'χει, η αλήθεια είναι ότι όσοι γεμίζουν με άχρηστα πράγματα στο τέλος μένουν άδειοι και φτωχοί, ενώ όσοι αδειάζουν από τα περιττά βάρη και τη "σαβούρα", τελικά απολαμβάνουν την πληρότητα και τα αγαθά της ουσιαστικής επικοινωνίας, της ενότητας και της αγάπης! Συνέχισε να μας ξαφνιάζεις ευχάριστα!

delta είπε...

Ειρήνη

Πολύ ενδιαφέρουσα η παρατήρηση που κάνεις. Έχει πόνο το «ένδον σκάπτε» του Μάρκου Αυρήλιου. Αλλά ΜΟΝΟΝ στην αρχή, στο ξεκίνημα. Γι’ αυτό και το ξεκίνημα είναι το πιο δύσκολο μέρος. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε κατάματα τον εαυτό μας με όλα τα ελαττώματα που κουβαλάμε και έχουμε καλά κρυμμένα μέσα μας. Μόλις στραφούμε προς τα μέσα όλα αυτά βγαίνουν στην επιφάνεια και είμαστε αναγκασμένοι να τα παρατηρήσουμε και να τα αποδεχτούμε. Γι’ αυτό και ο περισσότερος κόσμος φοβάται να μείνει μόνος του. Φοβάται να αντιμετωπίσει το άσχημο κομμάτι του εαυτού του. Έτσι εξηγούνται πολλά από τα «ενδιαφέροντά» μας, τα κουτσομπολιά, τα χόμπι, οι διαμάχες μας με τους ανθρώπους, το ασταμάτητο άκουσμα μουσικής, η εργασιομανία κλπ. Μας κρατούν απασχολημένους.

Μόλις καταφέρουμε όμως να ξεπεράσουμε το πρώτο αυτό δύσκολο στάδιο, τότε ενδοσκόπηση, όπως και όλα όσα βγαίνουν από τα βάθη του εαυτού μας, μεταμορφώνονται σε κάτι το απολαυστικό. Είναι η περιπέτεια της αυτοανακάλυψης. Αν υπερβούμε τον σκόπελο της ανειλικρίνειας προς τον εαυτό μας, οι αποκαλύψεις έρχονται η μια πίσω από την άλλη και μας λυτρώνουν από τις εσωτερικές μας συγκρούσεις. Βλέπουμε τα γρανάζια και τους εσωτερικούς μηχανισμούς του εαυτού μας. Αρνητικούς και θετικούς. Κάποτε, αν έχουμε πίστη, θα δούμε μέσα μας και την εικόνα του ανώτερου εαυτού μας, πίσω από όλα τα άλλα…

Να είσαι καλά κι εσύ

delta είπε...

Φίλε Φώτη

Είμαι ένας καλός αντιγραφέας κι αυτό γιατί έχω την τάση να διαβάζω αρκετά.
Πολύ θα ήθελα να το είχα γράψει εγώ αυτό το παραμύθι. Είναι του Χόρχε Μπουκάι.
Με τι απλότητα όμως περιγράφει όλες τις μεγάλες αλήθειες ! Αναφέρεται στις ανησυχίες και τους προβληματισμούς του γνήσιου αναζητητή, στους πειραματισμούς του, στο θάρρος του να βαδίσει κόντρα στο ρεύμα, να ξεφορτωθεί τα βάρη που τον εμπόδιζαν να προχωρήσει και τελικά να ανταμειφθεί αδρά. Και παρότι προσπάθησε να διδάξει την οδό στους συντρόφους του, μόνον ένας μπόρεσε να τον ακολουθήσει.

Τέλος η μέγιστη συνειδητοποίηση, η ύψιστη κατανόηση, ότι ΕΝΑ είναι το ρεύμα της ζωής που δονεί τις υπάρξεις μας.

Είναι ένα παραμύθι που με συγκίνησε ιδιαίτερα και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας. Είναι ένα παραμύθι από αυτά που (όπως λέει η φίλη Ειρήνη) δεν μπορούν να κοιμίσουν τα παιδιά, αλλά κρύβουν την δυνατότητα να ξυπνήσουν κάποιους από τους μεγάλους …

Welcome back !!!

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

καλησπερα!
να συμφωνησω μαζι σου οτι ο μεγαλυτερος πονος- και φοβος ταυτοχρονα να συμπληρωσω,
ειναι στην αρχη.
μετα ειναι σαν το μωρο που μολις καταφερε να σταθει ορθιο κι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να κανει τα πρωτα του βηματα ΜΟΝΟ του...
αντε πιαστο μετα το "μωρο"...
δεν το σταματαει τιποτα!!!!!
ε το πολυ πολυ να πεσει παλι...
αλλα ξερει πια τον Τροπο να σηκωθει παλι...

delta είπε...

Καλησπέρα Πεταλούδα

Χιλιάδες φορές πέφτουμε και ξανασηκωνόμαστε κι αυτό είναι το μεγαλείο μας, όπως είπε ο ποιητής. Γιατί εμείς είμαστε οι καλλιτέχνες, εμείς και το έργο τέχνης, και χρειάζεται πολλές διορθωτικές ενέργειες μέχρι να γίνει τέλειο.

Να είσαι καλά

Ανώνυμος είπε...

Γεια και πάλι!παίρνω το θάρρος να προτείνω στους αναγνώστες του ιστολόγιού σας, το βιβλίο του Χόρχε
Μπουκάι "ο δρόμος της αυτοεξάρτησης φύλλα πορείας 1"
είναι πάρα πολύ καλό, με έναν απλό και κατανοητό τρόπο μας δείχνει το δρόμο προς την ανεξαρτησία και την ελευθερία του ανθρώπου.
Ευχαριστώ.

delta είπε...

Ευχαριστώ για την πρόταση Ειρήνη. Δεν το έχω διαβάσει και μ' αρέσει ο τρόπος που γράφει ο Μπουκάι. Αφού το προτείνεις εσύ, εγώ τουλάχιστον θα το διαβάσω

Δημήτρης Περδετζόγλου είπε...

Εκπληκτική διδασκαλία-ιστορία! Εύγε!

Ευλογημένα Χριστούγεννα-Ηλιούγεννα!

Έτη πολλά, μεστά πνευματικής καρποφορίας!

Έρρωσθε!

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...