ΖΩΗ & ΘΑΝΑΤΟΣ

Ένα ποίημα του Δροσίνη με αγάπη για στοχασμό ...

Τι λοιπόν; Της ζωής μας το σύνορο
θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;
Κι απ' ό,τι είδαμε, ακούσαμε , αγγίξαμε
τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;

Ό,τι αγγίζομε, ακούμε και βλέπουμε,
τούτο μόνο Ζωή μας το λέμε;
Κι αυτό τρέμομε μήπως το χάσωμε
και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;

Σ' ό,τι αγγίζομε, ακούμε και βλέπομε
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;
Τίποτε άλλο; Στερνό απόρριμα
το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;

Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο
μήπως κάτω απ' τους τάφους ανθίζει,
κι ό,τι μεσα μας κρύβεται αγνώριστο
μήπως περ' απ' το θάνατο αρχίζει;

Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα
γλυκοχάραμ' αυγής είναι πέρα
κι αντί νάρθει μια νυχτ' αξημέρωτη
ξημερώνει μι' αβράδιαστη μέρα;

Μήπως είν' η αλήθεια στο θάνατο
κι η ζωή μήπως κρύβει τη πλάνη;
Ό,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε
κι είν' αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;