Πόσο ελεύθεροι είμαστε;...Είμαστε;

Από το σχολείο ακόμα μας μαθαίνουν ότι η ελευθερία ορίζεται ως το υπέρτατο εκείνο αγαθό – ιδανικό το οποίο τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Είμαστε άραγε όμως πραγματικά ελεύθεροι; Από την γέννηση μας ακόμα εντασσόμαστε σε μία οικογένεια και ένα ευρύτερο κοινωνικό σύνολο με τους κανόνες του, τις κοινωνικές νόρμες του! Μας επιβάλλεται ένας συγκεκριμένος τρόπος ζωής, στην δική μας περίπτωση ο δυτικός τρόπος ζωής, και μέσα από αυτόν από το πρωί που ξυπνάμε μέχρι το βράδυ, τρέχουμε για να ανταπεξέλθουμε στις υποχρεώσεις μας, που στις περισσότερες αν όχι σε όλες τις περιπτώσεις, ούτε καν τις έχουμε επιλέξει. Δεν τρέχουμε απλά για να βγάλουμε τον επιούσιο αλλά για να αγοράσουμε ένα καλύτερο σπίτι, να πάρουμε μια μεγαλύτερη τηλεόραση (οι κλασικές σε διαστάσεις τηλεοράσεις θεωρούνται μικρές πλέον και τις καρφώνουμε στους τοίχους των υπνοδωματίων, για το σαλόνι θέλουμε 32’’, 42’’ κ.ο.κ.) και πολλές φορές όχι γιατί μας χρειάζεται αλλά γιατί ζηλεύουμε τον φίλο μας και θέλουμε και εμείς. Το ίδιο συμβαίνει με τα ταξίδια, τα αυτοκίνητα, τα ρούχα, τις ξένες γλώσσες των παιδιών μας (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, τώρα πολλοί σκεπτόμαστε να στείλουμε τα παιδία μας και αραβικά ή κινέζικα και σε λίγο θα τα στείλουμε να μάθουν και σουαχίλι θαρρείς πρόκειται να γίνουν διπλωμάτες – ΔΕΝ λέω να μην μάθουν μία ή δύο ξένες γλώσσες αλλά τα υπόλοιπα είναι απλώς πλεονασμός και λειτουργούμε δυναστευτικά και περιορίζοντας την δική τους ελευθερία να επιλέξουν να μάθουν εν καιρώ τις υπόλοιπες γλώσσες που θέλουν ή κρίνουν τα ίδια ότι χρειάζονται, το ίδιο κάνανε και οι γονείς μας σε εμάς, από αγάπη δεν λέω! Πόσες γλώσσες μάθαμε καθοδηγούμενη αποκλειστικά από την ελεύθερη βούληση μας; 1 και αν;). Επίσης είμαστε υποδουλωμένοι στους εγωισμούς μας, τις φιλοδοξίες μας, τους πόθους μας, τα θέλω μας και κυρίως στους φόβους μας (φοβόμαστε μην χάσουμε την δουλειά μας, μην μας κακολογήσουν για κάποια πιστεύω μας, για την κοινωνική κριτική και στην ουσία χάνουμε την ψυχή μας)! Μήπως τελικά όχι απλώς ελεύθεροι δεν είμαστε αλλά αντίθετα πέφτουμε πολλές φορές στα 7 θανάσιμα αμαρτήματα (Αλαζονεία, Απληστία, Λαγνεία, Λαιμαργία, Οκνηρία, Οργή, Φθόνος); Κάποτε ένας φίλος σε μία ομήγυρη είπε ότι ο Διογένης ήταν πραγματικά ελεύθερος ο οποίος επέλεξε να ζήσει σε ένα πιθάρι και να πηγαίνει συνειδητά κόντρα στο ρεύμα! Εμείς μπορούμε; Θέλουμε; Μπορούμε να θέλουμε;