Στην παρέα η σαρανταπεντάρα κυρία ξεχώριζε. Δεν άφηνε κανέναν να μιλήσει ! Το αγαπημένο της θέμα ; Ο πρώην άντρας της που πρόσφατα την παράτησε για μια αρκετά νεαρότερη γυναίκα.
«Χαράμισα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου μαζί του. Έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για να είναι ευχαριστημένος»
«Τι ακριβώς έκανες ;» την ρώτησα
(Να προσέχετε τις ερωτήσεις σας. Είναι πολύ πιο επικίνδυνες από τις απαντήσεις. Ο άλλος πολλές φορές θεωρεί ότι δέχεται επίθεση)
«Ρωτάς τι έκανα ; Και τι δεν έκανα ! Το φαγητό του ήταν πάντα έτοιμο στην ώρα του, μόλις γύριζε από τη δουλειά. Τα ρούχα του πάντα πεντακάθαρα και σιδερωμένα. Το σπίτι έλαμπε και όλα ήταν στη θέση του. Κι εγώ τόσα χρόνια πάντα πρόθυμη να τον ακολουθήσω οπουδήποτε και να ικανοποιήσω κάθε επιθυμία του.»
«Λυπάμαι» της είπα, «αλλά έχω την αίσθηση ότι πράγματι έχασες τα χρόνια σου»
«Είδες που συμφωνείς ! Αλλά τι εννοείς ακριβώς ;»
«Μα όλα αυτά που αναφέρεις καλή μου, δεν είναι τα ουσιαστικά. Καλό φαγητό θα μπορούσε να πληρώσει σε ένα εστιατόριο και τα ρούχα του να τα καθαρίσει στο καθαριστήριο. Ακόμη και το σεξ σήμερα πολύ εύκολα μπορείς να το αγοράσεις. Για τον εαυτό σου τι έκανες αυτά τα χρόνια ;»
«Που να βρεθεί χρόνος για μένα ; το σπίτι, ο άνδρας μου, τα παιδιά …»
Έχασε τον εαυτό της μέσα στους ρόλους της συζύγου και της μητέρας. Αυτό την είχε καθοδηγήσει η κοινωνία να κάνει. Αυτό νόμιζε ότι ήταν το ουσιαστικό. Ήταν όμως αρκετό; Ποτέ δεν μπήκε στον κόπο να ρωτήσει τον εαυτό της τι ήταν ουσιαστικό για κείνη, ποιες ήταν οι δικές της ανάγκες, ποια ήταν η δική της αξία. Ποτέ δεν μπήκε στον κόπο να αναζητήσει τον πραγματικό της εαυτό. Ο σύζυγος μετά από τόσα χρόνια ρουτίνας βρήκε πολύ πιο ενδιαφέρουσα την νεαρή κυρία και στο πρώτο φλερτάρισμα ξέχασε αμέσως τα καθαρά σεντόνια και το ζεστό φαγητό.
Δεν μπορείς να δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου αν δεν αναπτύξεις το θαύμα που υπάρχει μέσα σου. Και το θαύμα που έχει κάθε άνθρωπος είναι η μοναδικότητά του. Κανένας άνδρας δε θα μπορούσε να εγκαταλείψει αυτή την γυναίκα αν ήταν σε θέση να ανακαλύψει την μοναδικότητά της και το απεριόριστο του εαυτού της και να το μοιράσει με τον σύντροφο της.
Η γυναίκα αυτή όμως δεν έκανε τον κόπο να κοιτάξει μέσα της και μπήκε μέσα στο πετσί του ρόλου που της είχαν παρουσιάσει οι άλλοι σαν σημαντικό, φτάνοντας έτσι να χάσει τον πραγματικό εαυτό της.
Η αλήθεια είναι όμως πως ποτέ δεν χάνουμε τον εαυτό μας οριστικά. Πώς να χάσεις κάτι που πάντα το κουβαλάς μαζί σου ; Το λάθος μας είναι ότι το ψάχνουμε έξω από μας. Είμαστε σίγουροι πως τα ουσιαστικά πράγματα κάπου αλλού πρέπει να βρίσκονται. Κι όμως είναι φορές που το νιώθουμε μέσα στα σωθικά μας να φωνάζει. «Είμαι εδώ ! Μέσα σου ! Κοίτα με! Βγάλε με έξω! Ανάπτυξέ με! Μοιράσου με, με τους άλλους !» Τότε η αναζήτησή σου στρέφεται στο σωστό δρόμο. Τότε ανακαλύπτεις ένα κομμάτι από την Ουσία.
Μέσα μας υπάρχει κάτι αναλλοίωτο και παραμένει πάντοτε στην ίδια ουσία και μπορούμε να το ονομάσουμε εαυτό ή ντάρμα (συμπαντικό νόμο) … αυτό που αλλάζει είναι μόνο ο νους ... ντάρμα είναι η απελευθέρωση απ όλα εκείνα που έχεις ταυτιστεί ... όταν ψάχνεις να το γνωρίσεις (με τον νου), δεν μπορείς να το βρεις, δεν μπορείς να το κρατήσεις μα δεν μπορείς και να το χάσεις (γιατί πάντα το έχεις) … γίνεται αντιληπτό μόνο όταν είσαι χαλαρός και χωρίς σκέψεις
Μποντιντάρμα - ο ιδρυτής του ΖΕΝ
6 σχόλια:
Γεια σου Δημήτρη,πόσο με άγγιξε η ανάρτηση σου.Πες το συγχρονικότητα,οι ρόλοι είναι κάτι που έχω στο μυαλό μου αυτές τις μέρες.
Πότε δεν χαραμιζόμαστε , κάθε σχέση κάτι μάς έδωσε παρόλα τα αρνητικά της . Θα πεις ότι χαράμισες τα χρόνια σου μόνο αν δεις το γεγονός μέσα από τον ρόλο του θύματος.
@ Με τα φτερά της ψυχής
Χαραμιζόμαστε μόνον όταν δεν αντιλαμβανόμαστε το λάθος μας Ειρήνη μου. Και ένα λάθος είναι το σημαντικό. Μέσα από την προσκόλληση στους ρόλους μας να ξεχάσουμε τον πραγματικό εαυτό μας. Και το ίδιο λάθος επαναλαμβάνουμε συνεχώς. Ουσιαστικά τον χρόνο μας χάνουμε. Γιατί αργά ή γρήγορα, με τον εύκολο ή με τον δύσκολο τρόπο, τον αληθινό εαυτό μας θα τον ξανασυναντήσουμε.
Απ οτι κατάλαβα σύμφωνα μ αυτά που διάβασα ,η κυρία δεν ΞΕΡΕΙ άλλον «εαυτό» απο αυτόν που
υπηρέτησε
τον άντρα και τα παιδιά.
Πιστεύει οτι ο εαυτός της ειναι αυτό που της έμαθαν απο μικρή.
Οτι ειναι ενα ον που θα παντρευτεί,θα τεκνοποιήσει ,θα ζήσει και θα γεράσει υπηρετώντας την οικογένειά της.
Δεν ξέρει άλλον εαυτό.
Ειναι προφανές.
Επομένως δεν φταίει αυτή.
Φταίνε οι γονείς και οι γονείς των γονιών και πάει λέγοντας.Και φυσικά και όλο το υπόλοιπο κοινωνικό περιβάλλον της που δεν φρόντισε απο την παιδική ηλικία να της μάθει κάποια πράγματα.
Και δεν ειναι απαραίτητο όποιες γυναίκες βρίσκονται σ αυτή τη θέση να τις παρατούν οι άνδρες τους.Ενας ασυνείδητος άντρας το ίδιο θάκανε και με μιά τέτοια γυναίκα που περιγράφετε και με μιά άλλη αφυπνισμένη και καθ όλα ενδιαφέρουσα γυναίκα.
Η μόνη διαφορά που θα υπήρχε θα ήταν στον ΤΡΟΠΟ αντιμετώπισης του χωρισμού εκ μέρους των δύο γυναικών.
Η μεν μία κυρία -και φυσικό ειναι-νιώθει να χάνεται ο κόσμος κάτω απ τα πόδια της γιατι δεν έχει τίποτε άλλο να γεμίσει την ζωή της η δε άλλη θα προσπαθήσει να πατήσει στα πόδια της και μετά την απώλεια γιατι ξέρει οτι πέρα απο την οικογένεια τα παιδιά το σπίτι κλπ κλπ υπάρχουν και πολλά άλλα πράγματα εξ ίσου ενδιαφέροντα και σοβαρά που αναπτύσσουν και βοηθούν το βάθος του εαυτού μας.
Ο πόνος της ψυχής ειναι ο ίδιος και για τις δύο πάντως.
Την καλησπέρα μου.
@ faraona
Ενδιαφέρουσα και αποδεκτή η άποψη σου Faraona.
Οι δικές μου εμπειρίες δείχνουν ότι έναν άνθρωπο που έχει ανακαλύψει τον αληθινό εαυτό του και έχει μάθει να τον μοιράζει πολύ δύσκολα τον εγκαταλείπεις. Αντίθετα όλο και περισσότεροι θέλουν να βρίσκονται δίπλα του για να μοιράζονται αυτό που προσφέρει.
Όσον αφορά τον ψυχικό πόνο της εγκατάλειψης …
…κάθε πρόβλημα απαιτεί μια αντίστοιχη ανύψωση συνείδησης για να πάψει να υφίσταται. Όσο μεγαλύτερο το πρόβλημα, τόσο μεγαλύτερη ανύψωση απαιτείται. Ο αφυπνισμένος μπορεί να ξεχωρίσει τον «ρόλο» από την ουσία, το προσωρινό από το άχρονο.
Καλή σου μέρα
Πολύ ωραίο άρθρο Δημήτρη, που δείχνει την ταυτισή μας με τους ρόλους.
Ξέρεις κάτι, αν ακόμα μπαίνουμε στο τρυπάκι και ταυτιστούμε με τους ρόλους μας, θα πρέπει να δούμε αν αυτό μας προσφέρει ευτυχία, ευδαιμονία, χαρά και ψυχική ικανοποίηση. Αν ναι, τότε τα χρόνια δεν πάνε χαμένα, και βέβαια δεν θα πρέπει να παραπονιόμαστε αν δεν εισπράξουμε την ικανοποίηση-ευχαρίστηση των άλλων γιατί στην ουσία το κάνουμε για τον εαυτό μας.
Πάντα θα πρέπει να ρωτούμε τον εαυτό μας, ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΥΤΌ; ΜΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΊ;
http://wp.me/p1GIT7-6J
Δημοσίευση σχολίου