Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

Πόσα πράγματα χάνουμε άραγε ;

Αφιερωμένο σε όσους κοιτάζουν, χωρίς να βλέπουν,
σε όσους ακούν, χωρίς ν' αφουγκράζονται
σε όσους καταλαβαίνουν, αλλά δεν εννοούν.

Σε όλους τους βιαστικούς της εποχής μας,
τους εργασιακά πολυάσχολους,
τους κουρασμένους,
τους αδιάφορους.

Σε όλους εμάς που οι αισθήσεις μας δεν "πιάνουν" την ομορφιά γύρω μας,
που δε βλέπουμε το πρόσωπο του άλλου,
που γίναμε χλιαροί στην αγάπη!



Ουάσιγκτον. Σταθμός του μετρό. Ένα κρύο πρωινό τον Γενάρη του 2007. Έπαιξε έξι κομμάτια του Μπαχ για περίπου 45 λεπτά. Στο διάστημα αυτό, περίπου 2 χιλιάδες άτομα πέρασαν από το σταθμό, οι περισσότεροι καθοδόν για τη δουλειά τους. Μετά από 3 λεπτά ένας μεσήλικας πρόσεξε ότι κάποιος έπαιζε μουσική. Βράδυνε το βήμα του, σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα και μετά προχώρησε βιαστικός για τον προορισμό του.

4 λεπτά αργότερα ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολάριο: μια γυναίκα έριξε τα χρήματα στο κουτί του και χωρίς να σταματήσει συνέχισε το δρόμο της.

6 λεπτά, ένας νεαρός έγειρε στον τοίχο για να τον ακούσει, μετά κοίταξε το ρολόι του και συνέχισε να περπατά.

10 λεπτά, ένα αγοράκι 3 ετών σταμάτησε, αλλά η μητέρα του το έσυρε βιαστικά να συνεχίσει, καθώς το παιδί σταμάτησε για να δει τον βιολιστή. Τελικά η μητέρα έσπρωξε δυνατά το παιδί και το παιδί ξανάρχισε να περπατά γυρνώντας ολοένα το κεφάλι προς τα πίσω. Την ίδια αντίδραση είχαν και πολλά άλλα παιδιά. Όλοι, χωρίς εξαίρεση, οι γονείς τα πίεζαν να προχωρήσουν.

45 λεπτά: ο μουσικός συνέχισε να παίζει. Μόνον 6 άνθρωποι είχαν για λίγο σταματήσει. Περίπου 20 άτομα του άφησαν χρήματα χωρίς να διακόψουν το ρυθμό τους. Συγκέντρωσε συνολικά 32 δολάρια.

1 ώρα: τελείωσε το παίξιμο και μια σιγή απλώθηκε παντού. Κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε ούτε υπήρξε έστω κάποιο ίχνος αναγνώρισης.



Κανείς δεν το 'ξερε, αλλά ο βιολιστής ήταν ο Τζόσουα Μπελλ, ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου. Έπαιξε ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια που έχουν ποτέ γραφτεί, με ένα βιολί αξίας 3.5 εκατομμυρίων δολαρίων. Δύο μέρες νωρίτερα, ο Τζόσουα Μπελλ γέμισε ασφυκτικά ένα θέατρο στη Βοστώνη, σε συναυλία που η μέση τιμή του εισιτηρίου άγγιξε τα 100 δολάρια.

Πρόκειται για πραγματικό γεγονός. Ο Τζόσουα Μπελλ έπαιξε ινκόγκνιτο στο σταθμό του μετρό στα πλαίσια ενός κοινωνιολογικού πειράματος που οργάνωσε η Ουάσιγκτον Ποστ για την αντίληψη, το γούστο και τις προτεραιότητες των ανθρώπων. Το ερώτημα που προέκυψε: σε ένα ουδέτερο περιβάλλον και σε ακατάλληλη ώρα, μπορούμε να αντιληφθούμε την ομορφιά; Σταματούμε για να την απολαύσουμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο όταν εκδηλώνεται σε ασυνήθιστα χωροχρονικά πλαίσια;

Ένα συμπέρασμα που πιθανώς μπορεί να εξαχθεί από το συγκεκριμένο πείραμα είναι:



Αν δεν έχουμε ένα λεπτό για να σταματήσουμε και ν' ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου να παίζει ένα από τα ωραιότερα κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ, με ένα από τα ομορφότερα μουσικά όργανα ...
.

... πόσα άλλα πράγματα χάνουμε άραγε;

.

.





5 σχόλια:

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

βρηκα δυο λεπτα
και κοιτα τι σου βρηκα:
http://www.youtube.com/watch?v=hnOPu0_YWhw

να εχεις μιαν ομορφη
και απολαυστικη μερα σου ευχομαι
Αναστασια......

Μυστικό Μονοπάτι είπε...

Είναι πραγαμτικά υπέροχο το κείμενο!!! Δυστυχώς χάνουμε πολλά από τη ζωή μας!!!

delta είπε...

Καλωσόρισες στην παρέα μας «συμπολίτισσα». Πολύ χάρηκα όταν μου είπες ότι θέλεις να γίνεις συντάκτρια.

Εύχομαι να βρίσκεις χρόνο να ανεβάζεις τόσο όμορφα κείμενα.

Προσέθεσα στο άρθρο σου το video που βρήκε η Πεταλούδα

Να είσαι καλά

ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ είπε...

Πολλά χάνουμε Αναστασία,δυστυχως οι πιο πολλοί προσέχουν το αμπαλάζ απο το περιεχόμενο.Ομορφο κείμενο!!Καλή σου μέρα!!

anastasia είπε...

Σας ευχαριστώ για τα σχόλια σας!
Και κυρίως ευχαριστώ τον φίλο μου delta που με βοήθησε να γίνω συντάλτρια!...
Η αλήθεια είναι πως όταν διάβασα το κείμενο για πρώτη φορά είδα τον εαυτό μου μέσα στο μετρό να τρέχει να προλάβει κάποιο βαγόνι...Αλήθεια πόσα πράγματα έχω χάσει τρέχοντας να προλάβω τι?

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...