Με αφορμή το άρθρο του φίλου Δημήτρη (DELTA) στα εσωτερικά μονοπάτια με τίτλο «Λύτρωση» γράφω αυτό το άρθρο για το μεγαλείο της Συγχώρεσης, της υπέρτατης αυτής Ανθρώπινης πράξης που μας μετουσιώνει σε Θεό. (βλ. http://internalpaths.blogspot.com/2010/02/blog-post_25.html)«Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλλέτω» είπε ο Χριστός. Ο φίλος μου ο Δημήτρης ακολούθησε πραγματικά την διδαχή της ρήσης αυτής του Χριστού και γνωρίζοντας ότι «Ουδείς Αναμάρτητος» πράγματι αγκάλιασε και συγχώρησε τον κοινό φίλο που τον τελευταίο καιρό του έκανε έναν αδικαιολόγητο πόλεμο θεωρώντας τον υπεύθυνο για μια σειρά καταστάσεις που μόνο ο Δημήτρης δεν έφταιγε!
Θέλει μεγαλείο ψυχής και καρδιάς για να αγκαλιάσεις αυτόν που σε χτύπησε, για να αγκαλιάσεις και συγχωρέσεις αυτόν που σε χτύπησε στο μάγουλο!
Θέλει μεγαλείο ψυχής και καρδιάς για να αγκαλιάσεις αυτόν που σε χτύπησε, για να αγκαλιάσεις και συγχωρέσεις αυτόν που σε χτύπησε στο μάγουλο!
Δεν χρειάζεται να είμαστε Χριστός ή Θεός για να συγχωρήσουμε ή για να συγχωρεθούμε. Αρκεί να είμαστε άνθρωπο Γιατί η φύση μας είναι ατελής και λανθάνει συνεχώς. Ο μοναδικός ασφαλής δρόμος για να πλησιάσουμε την αρμονία (γαλήνη) της φύσης είναι αυτός της συγχώρεσης, καταλύτης για την γνώση (μάθηση) και την εξέλιξή μας. Εξάλλου η απλή μετάνοια (άνευ συγχώρεσης) δεν παίζει κανένα ρόλο στην διάπλαση του χαρακτήρα μας διότι αυτή χαρακτηρίζει τους πονηρούς και τους κακούς σε αντίθεση με τη συγχώρεση που γίνεται ζωοποιός εσωτερικός φάρος γαλήνης.
Η συγχώρεσή μας θα πρέπει να είναι έμπρακτη, να αγκαλιάσει και φιλήσει τον «αντίπαλο» , καθότι ο άνθρωπος που έμπρακτα συγχωρεί, μετουσιώνεται Θεό. Ενώ τόσο αυτός που συγχωρεί όσο και αυτός που συγχωρείται μετέχουν της Θείας Κοινωνίας (του Θεϊκού) γεγονός που οδήγησε στο κλάμα με αναφιλητά εν μέσω κοινωνικής εκδήλωσης του έτερου φίλου μας. Γιατί μόνο μέσω της κατανόησης και συγχώρεσης ο κόσμος μας πλάθετε φωτεινότερος (πνευματικότερος) και άρα αρμονικότερος......!
Τέλος δεν πρέπει να λησμονούμε πόσο σημαντική είναι η συγχώρεση όταν αγαπάμε αλλά πιο σημαντική είναι η συγχώρεση δίχως την αγάπη μας (δίχως να αγαπάμε). Και αυτό διότι κατανοούμε τον άνθρωπο, πράξη θεϊκού χαρίσματος καθότι η κατανόηση είναι μία από τις συμπαντικές αρετές.
4 σχόλια:
Ευχαριστώ αδελφέ Λάμπρο και για τα καλά σου λόγια και για το όμορφο άρθρο σου. Θεωρώ τώρα τελευταία, ότι οτιδήποτε μας συμβαίνει είναι ένα δώρο από το σύμπαν με σκοπό να μας δώσει μια ώθηση για να προχωρήσουμε.
Βάζεις ένα νέο ερώτημα που δεν το είχα ποτέ στοχαστεί σ’ αυτή την ανάρτηση
Λες :
«πιο σημαντική είναι η συγχώρεση δίχως την αγάπη μας (δίχως να αγαπάμε)»
Ανάλυσε το λίγο περισσότερο αν θέλεις
ΠΕΡΑΣΑ ΝΑ ΕΥΧΗΘΩ ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑ :))
Σήμερα το θέμα σας με άγγιξε ιδιαίτερα.Συγχώρεση!
Από το πρωί σκεφτόμουν πόσο δύσκολο είναι να ξεχάσεις-ξεπεράσεις καταστάσεις και ανθρώπους που η σκέψη τους σου προκαλεί θλίψη.
Νομίζω πως υπάρχουν διάφορες τεχνικές για να ξεχάσεις,η πιο βασική όμως είναι η συγχώρεση.
Ακόμα και αν αυτοί που πρέπει να συγχωρέσουμε δεν ανήκουν στα αγαπημένα πρόσωπα.
Φίλε Δημήτρη, εννοώ την "αγάπη" με τη στενή έννοια του όρου! Είναι πιο μεγάλο βήμα να συγχωρήσεις τον "εχθρό" σου από τον "αδελφό", "φίλο" σου, κλπ. Τώρα για όσους έχουμε εντρυφήσει και αντιληφθεί έστω και λίγο ότι τέτοιες διαχωριστικές γραμμές δεν υπάρχουν και όλοι είμαστε Ενα και αδέλφια μεταξύ μας και θα πρέπει να βασιλεύει η ΑΓΑΠΗ επί της ΓΗΣ και μεταξύ των Ανθρώπων, τότε θα συγχωρούμε ούτως ή άλλως από ΑΓΑΠΗ και δεν θα μας αγγίζει η αρνητική ενέργεια των άλλων.
Δημοσίευση σχολίου