Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

Ο μύθος της Αρετής και της Κακίας...

Διαβάζοντας το υπέροχο άρθρο του Δημήτρη και θέλοντας να του αφήσω σχόλιο πήρα το θάρρος να αναρτήσω όλα όσα σκέφτομαι και νιώθω μπροστά στο ερώτημα που έβαλε:

Για το μεγάλο Ναι και το μεγάλο Όχι στη ζωή που κάποια στιγμή καλούμαστε να επιλέξουμε.

Όλοι έχουμε ακούσει από τα παιδικά μας χρόνια για το μύθο του Ηρακλή «η Αρετή και η Κακία».

Περιγράφει τη συνάντηση του Ηρακλή σε ένα σταυροδρόμι με δύο πολύ όμορφες κοπέλες. Η μία του πρότεινε να ακολουθήσει ένα δρόμο φαρδύ και βατό. Ο ευκολοδιάβατος αυτός δρόμος εκπροσωπούσε μια ζωή γεμάτη απολαύσεις και ευκολίες τις οποίες όμως θα κέρδιζε διαπράττοντας πράξεις ανήθικες που θα τον καταδίκαζαν στη συνείδηση του κόσμου. Η κοπέλα αυτή αντιπροσώπευε την κακία.

Η άλλη κοπέλα του έδειξε ένα δύσβατο, στενό και δυσπρόσιτο δρόμο τον οποίο θα κατάφερνε να διασχίσει με δυσκολία, στο τέλος όμως του οποίου θα κέρδιζε δόξα μέσα από την αναγνώριση των ανθρώπων. Ο Ηρακλής επέλεξε να ακολουθήσει το δρόμο της Αρετής και να κερδίσει έτσι χάρη στον ενάρετο βίο του την εκτίμηση του κόσμου.

Έτσι και στη ζωή μας καλούμαστε να ακολουθήσουμε έναν από τους δύο δρόμους.

Ο πρώτος είναι ο εύκολος είναι ο δρόμος του φόβου και της ψεύτικης ασφάλειας, γεμάτος υλικές απολαβές, υλικές απολαύσεις, μια ζωή βολεμένη, χωρίς συνειδητότητα, χωρίς ρίσκο, χωρίς αλλαγές. Μια ζωή για να ικανοποιούμε μόνο το εγώ. Ναι, μπορούμε να ακολουθήσουμε αυτόν τον εύκολο δρόμο. Στις μέρες μας συμβαίνει πολύ συχνά.

Αλλά δεν ζούμε, απλά υπάρχουμε. Η ψυχή μας βουλιάζει μέσα σε μια λίμνη στασιμότητας και ανυπαρξίας, πνίγεται κι εμείς αναρωτιόμαστε αφού τα έχουμε όλα στη ζωή μας γιατί νιώθουμε κενοί, δυστυχισμένοι και η ζωή μας δεν έχει νόημα. Τότε αρχίζουν τα ψυχολογικά προβλήματα, η κατάθλιψη που πλήττει όλο και μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων παγκοσμίως και αυξάνεται με ταχύτατους ρυθμούς.

Κι υπάρχει και ένας άλλος δρόμος, ο δρόμος του ρίσκου, της περιπέτειας του άγνωστου, ο δρόμος των δυσκολιών που μας κάνουν πιο δυνατούς και παίρνουμε μαθήματα ζωής. Ο δρόμος της αγάπης προς τον εαυτό μας, Ο δρόμος της πνευματικότητας, της συνειδητότητας, της αλήθειας.

Εκεί που γκρεμίζεται το εγώ και αναπτερώνεται η ψυχή.

Εκεί που μπορείς να είσαι ευτυχισμένος, να ζήσεις στο δρόμο της αγάπης, να είσαι πλούσιος από συναισθήματα αγάπης και συμπόνιας για τον εαυτό σου και τους γύρω σου, για τον κόσμο όλο!

Εκεί που ανακαλύπτεις τον εαυτό σου και τον Θεό!

Η επαφή με τον εσώτερο εαυτό μας, είναι η μεγαλύτερη χαρά και ευτυχία που δεν μπορεί να συγκριθεί με την απόκτηση κανενός υλικού αγαθού. Κι εκεί αντικρίζουμε μια ζωή γεμάτη ευτυχία και ομορφιά , που πότε δεν είχαμε φανταστεί!

12 σχόλια:

vlaxos είπε...

Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να συμφιλιώσει τον κόσμο του να ενεργοποιήσει τον ανώτερο εαυτό του ώστε να φανεί ο εαυτός Θεού.Οι ρίζες του δένδρου της γνώσεις είναι βαθιές με προεκτάσεις στο καλό και το κακό αλλά όμως πρέπει να γίνουν ένα, το απόλυτο ένα πάνω από όλα με επίγνωση επιλογής.Να αναδείξουμε τις αρετές μας τις θείες δυνάμεις μας ώστε να κτίσουμε το Εγώ μας.Όχι όμως ένα Εγώ αδυναμίας, ψυχοφθόρο σαν σαράκι που μας τρώει καθημερινά, αλλά σαν ένα Εγώ συνειδητότητας, ένα Εγώ του «Εγώ Ειμί» μια Θεία χάρη που σε μετουσιώνει σε φλόγα καθαρή γεμάτη αγάπη. Μια απόλυτη ηρεμία ψυχής που σε βοηθάει να πορεύεσαι με δύναμη, κατανόηση, ανεκτικότητα, μεγαλοψυχία για όλα τα πλάσματα και τις συμπεριφορές τους …για όλο των κόσμο με ταπεινότητα… γιατί απλά είμαι Εγώ…

ANAZHTHΣH είπε...

Όσοι βαδίζουν αυτό το δρόμο και μπορέσουν και κρατηθούν δυνατοί και συνεπείς θα εμπνεύσουν κι άλλους...Καλή δύναμη φίλη μου.

Ανώνυμος είπε...

@Γεια σου vlaxo,θα συμφωνήσω μαζί σου σε όσα λες.Ο δρόμος προς την αγάπη περνά πρώτα από την συγχώρεση και συμφιλίωση με τον εαυτό μας.

@Γεια σου Αναζήτηση,καλή δύναμη σε όλους τους ανθρώπους,σε ευχαριστώ!

delta είπε...

Το απλό είναι και το πιο όμορφο όπως λέει ο φίλος μας ο Ιπτάμενος Ολλανδός.

Πόσο απλά και πόσο όμορφα ήρθες να συμπληρώσεις την προηγούμενη ανάρτηση καλή μου φίλη ! Να είσαι καλά.

«Η επαφή με τον εσώτερο εαυτό μας, είναι η μεγαλύτερη χαρά και ευτυχία που δεν μπορεί να συγκριθεί με την απόκτηση κανενός υλικού αγαθού» όπως λες

Μόλις λοιπόν βιωθεί αυτή η χαρά, αυτή η απροσμέτρητη ευτυχία, η στενή ατραπός ανοίγει διάπλατα και το δύσβατο μονοπάτι γίνεται λεωφόρος.

Γιατί ;

Επειδή αντικρίζουμε μια ζωή με νόημα, γεμάτη με ανείπωτη ομορφιά και πληρότητα, που πότε δεν είχαμε φανταστεί, ποτέ δεν είχαμε διανοηθεί ότι μπορεί να υπάρχει !

Τα σκυλιά μπορεί να συνεχίσουν να γαυγίζουν, το πλήθος μπορεί να συνεχίσει να μας ειρωνεύεται, αυτή είναι εξάλλου η δουλειά του …

Ο άνθρωπος που ζει μέσα στο Φως δεν ασχολείται με το σκοτάδι

Ανώνυμος είπε...

Γεια σου Δημήτρη! τι όμορφα όλοι μέσα σε αυτό το ιστολόγιο αλληλοσυμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον σε τρόπο σκέψης και αντίληψης της ζωής.Σε ευχαριστώ να είσαι κι εσύ πάντα καλά!

LAMDA είπε...

Λιγότερη ενότητα, λιγότερη κατανόηση, λιγώτερη αγάπη και ίσως περισσότερη διαχωριστικότητα είναι αυτά που δίνουν την εντύπωση της ύπαρξης του Καλού και του Κακού. Και η ενότητα αυτή μαζί με την κατανόηση και τέλος την αγάπη για ότι μας περιβάλλει, στην ολοκληρωμένη μορφή της έρχεται μέσα από βαθιά γνώση του εαυτού μας.

Aν δούμε τις δύο θέσεις του άσπρου και του μαύρου, του όμορφου και του άσχημου, του καλού και του κακού από μία τρίτη θέση, κατανοώντας δηλαδή ότι αυτές οι δυαδικότητες δεν παύουν να είναι προϊόντα της ενότητας, μίας και μόνο αρχής, τότε ερχόμαστε στην κατανόηση χωρίς να εγκλωβιζόμαστε σε μία από τις δύο θέσεις. Για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το κάθε τι είναι όπως ένα νόμισμα, με δύο όψεις. Μόνο όταν βλέπουμε και τις δύο όψεις, από πάνω, χωρίς να στεκόμαστε σε καμία από τις δύο, τότε καταλαβαίνουμε τι είναι αυτό που εξετάζουμε και γνωρίζουμε την αλήθεια.

Πολύ ωραία ανάρτηση "Με τα φτερά της Ψυχής".

platonas είπε...

H ευτυχία βρίσκεται στην αρετή , γιατί η αρετή είναι η νοητική κατάσταση η οποία τείνει να κάνει τη ζωή αρμονική. Όταν ένα λογικό όν είναι διεστραμμένο, αυτό οφείλεται στο ότι το παραπλανούν εξωτερικές επιδιώξεις (φιλοδοξίες , πάθη) ή ενίοτε στο ότι το επηρεάζουν οι συναναστροφές του.

Δύο πανέμορφες σε σειρά αναρτήσεις με ποιοτικά σχόλια. Εξαιρετική δουλειά που σπάνια συναντάς.

Σας ευχαριστώ πολύ.

Ανώνυμος είπε...

@Καλημέρα LAMDA!Τι να πω για το σχόλιο σου τα έχεις πει όλα!Για την αποστασιοποίηση,τη συγκρότηση, το "όλο".Σίγουρα δεν υπάρχει καλό και κακό,δεν υπάρχει διαχωρισμός.
Απλά αυτό τον μύθο τον είδα με την οπτική της επιλογής στη ζωή μας να ακολουθήσουμε το δρόμο του φόβου,ή το δρόμο της αγάπης γιατί η ζωή είναι επιλογή μας.
Σε ευχαριστώ πολύ!

@Καλημέρα Platona!Η αρμονία,η ισορροπία μας προέρχεται από την επαφή με τον εσώτερο εαυτό μας.
Όταν κυριαρχεί το εγώ και ο εταιροπροσδιορισμός χάνουμε τον εαυτό μας.Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!

Ανώνυμος είπε...

Θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους τρεις φίλους που δημιούργησαν αυτό το υπέροχο ιστολόγιο, αλλά και σε όσους συμμετέχουν σε αυτό με τις αναρτήσεις τους και τα σχόλια τους.
Με έχετε βοηθήσει πάρα πολύ στο δρόμο μου προς την αυτογνωσία,μαζί σας προβήματίζομαι,βλέπω πιο βαθιά μέσα μου,παίρνω δύναμη,χαίρομαι,συγκινούμαι..είναι όλο αυτό σαν μια δεύτερη ψυχοθεράπεια.Ένα άγγιγμα ψυχών!

delta είπε...

Κι εγώ Ειρήνη προσωπικά θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για το ιδιαίτερο άρωμα που δίνεις σ’ αυτό το ιστολόγιο με τις ξεχωριστές αναρτήσεις και τα σχόλια σου.

Καλή εβδομάδα να έχετε όλοι σας

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

"Ο τυφλοπόντικας είναι ζεστός μέσα στο λαγούμι του
Ο αετός κρυώνει πριν βγει ο Ήλιος να τον ζεστάνει"

Τα Ναι και τα Όχι του καθενός μας.

Αν και τα Ίσως είναι πιο ύπουλα.

Καλό σου βράδυ και να' σαι καλά για την όμορφη ανάρτηση!

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα,Μια φορά κι ένα τρελό...σε ευχαριστώ πολύ να είσαι κι εσύ καλά!

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...