Κακές σχέσεις

Σήμερα ξεκίνησα να γράψω ένα σχόλιο, στον πολύ όμορφο προβληματισμό της Ειρήνης (με τα φτερά της ψυχής), με τίτλο εμπιστοσύνη και σχέσεις

Δείτε εδώ :
http://metafteratispsichis.blogspot.com/2009/09/blog-post_16.html

και τελικά επειδή λόγω της φλυαρίας μου ξέφυγα λίγο είπα να το κάνω άρθρο και να το αναρτήσω στο Ξάνθη Φιλοσοφείν. Έτσι κι αλλιώς συγκοινωνούντα δοχεία είμαστε.

Γιατί παραμένουμε σε σχέσεις προβληματικές, σε σχέσεις που μας κάνουν δυστυχισμένους ;
Πως μπορούμε να δημιουργήσουμε καλύτερης ποιότητας σχέσεις ;

Πολλές φορές ο άνθρωπος προτιμάει την σιγουριά της μιζέριας του, από μια αλλαγή που θα του δώσει την πιθανότητα μιας πιο ευτυχισμένης ζωής. Μας φοβίζει το άγνωστο, μας τρομάζει η αλλαγή. Είναι η χαμηλή αυτοεκτίμησή μας, που μπορεί να οφείλεται στα παιδικά μας χρόνια (αν αποκαλούμε συνεχώς τα παιδιά μας ανόητα, αν τα μαθαίνουμε για κάθε απόφασή τους να περιμένουν επιβράβευση ή κριτική, τι αυτοεκτίμηση να αποκτήσουν), η οποία δεν μας αφήνει να προχωρήσουμε, να σταθούμε στα πόδια μας, δεν μας αφήνει να αλλάξουμε και να εξελιχτούμε. Κι όμως η εξέλιξη βασίζεται στην αλλαγή. Το στάσιμο νερό γίνεται έλος.
Πότε όμως τελικά πρέπει να πραγματοποιείται αυτή η αλλαγή ; Πότε πρέπει να δημιουργείται το ρήγμα σε μια σχέση ;



Βασική μου πεποίθηση είναι πως ο άνθρωπος πρέπει από μόνος του να νιώθει πληρότητα. Να μην εξαρτάται αυτό το συναίσθημα από την παρουσία κάποιου άλλου. Διότι όταν στηρίζουμε κάτι σε εξωτερικές συνθήκες, μπορεί να το χάσουμε. Πρέπει ο κάθε άνθρωπος να καταφέρει να γίνει ένας τέλειος μουσικός μόνος του. Να προσπαθήσει να αναδείξει την εσωτερική του μελωδία. Ο καλός βιολιστής μπορεί να απολαύσει από μόνος του την μουσική που παίζει και δεν έχει ανάγκη από κανέναν άλλον. Αν τώρα συναντήσει και έναν καλό πιανίστα μπορούν να κάνουν ένα πολύ όμορφο ντουέτο. Αν ο πιανίστας αποδειχτεί φάλτσος, υπάρχουν δύο επιλογές. Η πρώτη είναι, ακούγοντας την όμορφη μουσική του βιολιστή ο πιανίστας να προσπαθήσει να βελτιώσει την εσωτερική μουσική του. Η δεύτερη είναι το ντουέτο να χωρίσει. Ο βιολιστής μπορεί να βρει καινούργιο πιανίστα ή μπορεί να συνεχίσει να παίζει μόνος του τη μουσική του. Αν όμως είναι και οι δύο φάλτσοι τι γίνεται τότε ; Ποιος να αλλάξει και ποιος να μείνει ;

Θα σας πω τι γίνεται. Για το κακό μουσικό αποτέλεσμα του ντουέτου, προσπαθεί ο ένας να ρίξει το φταίξιμο στον άλλον. Αλλά ακόμη και να χωρίσουν, που θα τους οδηγήσει αυτό ; Αν το εσωτερικό μας μουσικό όργανο, συνεχίσει να παράγει φάλτσα, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να δημιουργήσουμε ένα καινούργιο κακό ντουέτο και να συνεχίσουμε να ρίχνουμε την ευθύνη στον άλλον. Ουσιαστικά τίποτα δε θα αλλάξει.

Όταν λοιπόν φτάσουμε στο σημείο να μην χρειαζόμαστε τον άλλο για να βιώσουμε πληρότητα, όταν ολοκληρωθούμε σαν άνθρωποι, όταν η εσωτερική μας μελωδία σταματήσει να παράγει φάλτσες νότες, τότε είμαστε έτοιμοι να δημιουργήσουμε πιο εναρμονισμένες σχέσεις. Τότε βέβαια σύμφωνα με τον νόμο του σύμπαντος, θα καταφέρουμε να έλκουμε και τα αντίστοιχα σε ποιότητα και εσωτερική πληρότητα άτομα.

Ας ψάξουμε λοιπόν το λάθος μέσα μας. Η κάθε προβληματική σχέση αυτό μας υποδεικνύει να κάνουμε.

Δείτε επίσης :

http://nekthl.blogspot.com/2009/03/blog-post_30.html

http://nekthl.blogspot.com/2009/09/blog-post_04.html