Όταν δίνουμε στους άλλους, με σκοπό να τους κάνουμε να μας αγαπήσουν, και εκείνοι μας φερθούν άσχημα, τότε ανακαλύπτουμε ότι δίνουμε για να πάρουμε. Μπορεί η ζωή να τους χρησιμοποιεί για να μας διδάξουν αυτό το μάθημα. Όταν ενεργούμε με κάποιο τρόπο, θέλοντας να παρουσιάσουμε μια ωραία εικόνα στους άλλους, για να κερδίσουμε αποδοχή και σεβασμό, αυτό μπορεί να λειτουργήσει αντίστροφα. Ο στόχος μας ίσως δεν επιτευχθεί και θα αισθανθούμε απογοητευμένοι και αδικημένοι.Αν πιστεύουμε ότι ο άλλος πρέπει να μας δείξει ευγνωμοσύνη για ότι κάνουμε γι’ αυτόν, τότε εκείνος μπορεί να κάνει ακριβώς το αντίθετο, για να πάψουμε να έχουμε αυτό το κίνητρο. Αν είμαστε προσκολλημένοι στο να έχουμε συγκεκριμένα αποτελέσματα από τις προσπάθειές μας, η ζωή μπορεί να μας διδάξει, πολύ γρήγορα, ότι πρέπει να αφήσουμε αυτή την προσκόλληση και να κάνουμε ό,τι κάνουμε, επειδή πιστεύουμε ότι αυτό πρέπει να γίνει. Με αυτόν τον τρόπο θα μάθουμε να δίνουμε με έναν πραγματικά αλτρουιστικό τρόπο, χωρίς να ζητάμε τίποτα, ούτε καν συγκεκριμένα αποτελέσματα ή επιτυχία στις προσπάθειές μας. Η μηλιά δε μας ζητάει καμιά ανταμοιβή για τα μήλα της. Ούτε έχει φουσκωμένο εγωισμό γι’ αυτό που δίνει. Ούτε την νοιάζει τι θα γίνει με τα μήλα της, αν δηλαδή θα γίνουν δέντρα ή θα φαγωθούν από τους ανθρώπους ή τα ζώα, να θα γίνουν χυμός, ή απλά αν θα σαπίσουν στο χώμα και θα γίνουν λίπασμα. Έχει κάνει το καθήκον της, έχει παίξει το ρόλο της πάνω στη γη. Με αυτό τον τρόπο πρέπει να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας, σαν ένα ρόλο που έχουμε έρθει να παίξουμε. Κάνουμε αυτό που αισθανόμαστε πως πρέπει να κάνουμε και διασκεδάζουμε πραγματοποιώντας το. Αυτή είναι η ανταμοιβή μας. Η χαρά της δράσης.
Διαβάστε ένα αληθινό παράδειγμα πραγματικής προσφοράς και τα αντυπωσιακά αποτελέσματά του :
Οι Δύο Τενόροι
Είναι μία ιστορία που λίγοι την γνωρίζουν…
Η ιστορία αναφέρεται στους δύο από τους τρεις μεγάλους τενόρους, που τραγουδώντας μαζί μάγεψαν τον κόσμο. Έστω και αν δεν έχεις πάει στην Ισπανία, θα πρέπει να έχεις ακούσει, για την αντιπαλότητα που υπάρχει μεταξύ Καταλανών και Μαδριλένων. Κι’ αυτό γιατί οι Καταλανοί παλεύουν γιατην αυτονομία τους, σε μία Ισπανία ελεγχόμενη από τη Μαδρίτη.
Λοιπόν…
ο PLÁCIDO DOMINGO είναι Μαδριλένος
και ο JOSÉ CARRERA είναι Καταλανός.
Για πολιτικές διαφορές το 1984, ο CARRERA και ο DOMINGO έγιναν εχθροί.Πάντα στις συναυλίες που τους καλούσαν να τραγουδήσουν, σε οποιοδήποτε μέρος της γης, έβαζαν και οι δύο στα συμβόλαιά τους σαν όρο απαράβατο, ότι δεν θα τραγουδήσουν, αν ο αντίπαλός ήταν καλεσμένος.
Το 1978 παρουσιάστηκε στον KARRERAS ένας εχθρός πολύ πιο ισχυρός από τον PLACIDO DOMINGO. Σε κάποιες εξετάσεις που έκανε, διαπιστώθηκε ότι είχε.. ΛΕΥΧΑΙΜΙΑ!
Η πάλη ενάντια στον καρκίνο ήταν πολύ δύσκολη.Οι μακροχρόνιες θεραπείες, η μεταμόσχευση νωτιαίου μυελού και οι συνεχείς αλλαγές του αίματός του, τον υποχρέωναν να ταξιδεύει κάθε μήνα στην Αμερική.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, του ήταν αδύνατον να δουλέψει. Και παρ’ όλο που είχε μια μεγάλη περιουσία, όλα αυτά τα τεράστια έξοδα, τον έφεραν σε πολύ
δύσκολη οικονομική θέση.
Όταν πια δεν είχε άλλα χρήματα, κάποιος φίλος του τον πληροφόρησε, ότι πρόσφατα στη Μαδρίτη δημιουργήθηκε ένα ίδρυμα, που θεράπευε δωρεάν αρρώστους με λευχαιμία.Χάρη στην φροντίδα του ιδρύματος “FORMOZA”, ο KARRERA νίκησε την ασθένειά του και άρχισε να ξανατραγουδάει. Αυτό του έφερε πάλι πολλά κέρδη, όπως άλλωστε το άξιζε και αποφάσισε να γίνει δωρητής του ιδρύματος.
Όταν διάβασε το καταστατικό, είδε με έκπληξη, ότι ιδρυτής και πρόεδρος του ιδρύματος ήταν ο PLACIDO DOMINGO!!!Γρήγορα ανακάλυψε, ότι ο DOMINGO είχε δημιουργήσει αυτό το ίδρυμα για να τον βοηθήσει και είχε ζητήσει να μη το μάθει Ο KARRERA και νοιώσει ταπεινωμένος που θα αναγκαζόταν να δεχθεί την βοήθεια του εχθρού του!
Το πιο συγκινητικό όμως, ήταν η συνάντηση αυτών των δύο μεγάλων καλλιτεχνών.
Κατά την διάρκεια μιας συναυλίας του PLACIDO DOMINGO στην Μαδρίτη, o JOZE KARRERAS ξάφνιασε τους πάντες. Διακόπτοντας την συναυλία ανέβηκε στη σκηνή, γονάτισε ταπεινά μπροστά στα πόδια του “εχθρού” του, του ζήτησε συγνώμη και τον ευχαρίστησε δημόσια για το καλό που του έκανε.
Ο PLACIDO DOMINGO, τον βοήθησε να σηκωθεί και με μία ζεστή αγκαλιά, ξεκίνησαν μια δυνατή και τρυφερή φιλία.
Μετά από καιρό, ένας δημοσιογράφος ρώτησε τον DOMINGO: «Γιατί δημιουργήσατε το ίδρυμα “FORMOZA”, αφού το ξέρατε καλά, ότι εκτός που θα βοηθούσατε έναν εχθρό σας, θα δίνατε τη δυνατότητα σε έναν αντίπαλο, να σας ανταγωνίζεται;»
Η απάντηση του ήταν σύντομη και καθοριστική :
“Γιατί ήταν άδικο να χαθεί μια φωνή σαν τη δική του”
Αυτό είναι ένα δείγμα ανθρώπινης ευαισθησίας και προσφοράς, που θα πρέπει να γίνει σε όλους μας ένα φωτεινό παράδειγμα. 
14 σχόλια:
Αγαπητέ Δημήτρη σε έχει πιάσει ένας οίστρος συγγραφικός τις τελευταίες μέρες και μας βομβαρδίζεις συνεχόμενα με πολύ ωραία άρθρα!
Πραγματικά συγκινητική η ιστορία των δύο τενόρων.
Ο πατέρας μου μου έλεγε το εξής:
"Με μικρή καρδιά και στενά μυαλά τίποτα αξιόλογο δεν πετυχένει ο άνθρωπος". Έπίσης την όλη ουσία του άρθρου σου την συνοψίζει πολύ ωραία η λαική παροιμία: "Κάνε το καλό και ρίξτο στο γυαλό".
Καλή σου μέρα!
Φίλε Λάμπρο
Ίσως να αποτυπώνεται εδώ μια εσωτερική ανάγκη …
Ίσως να προσπαθώ να κάνω πράξη το μάθημα προσφοράς …
Όσον αφορά τη λαϊκή σοφία, νομίζω ότι κρύβει μέσα της την αλήθεια, αυτή που μέσα στην πορεία του χρόνου καταγράφεται στη συλλογική συνείδηση και μπορούμε να την αφουγκραστούμε, όταν καταφέρουμε να στραφούμε προς τα μέσα.
Κάνε το καλό λοιπόν και ρίξτο στο γυαλό.
Για να καταφέρει κανείς να λειτουργεί με αυτό τον προσανατολισμό είναι σαφές ότι χρειάζεται μια μακρόχρονη και δύσκολη άσκηση μέσα σε ένα περιβάλλον καθόλου ευνοϊκό και τις περισσότερες φορές στον αντίποδα αυτής της λογικής.
Ίσως στις μικρές κοινωνίες που οι σχέσεις των ανθρώπων είναι άμμεσες, να είναι περισσότερο κατορθωτό.
Οι εμπειρία που έχω με τη ζωή μου σε ένα τέτοιο κοινωνικό περιβάλλον με κάνει να υποστηρίζω μιά τέτοια άποψη. Και ακόμα το πόσο είναι κανείς εκτεθημένος σε κινδύνους απρόβλεπτους είναι μιά αιτία που θα κάνει κάποιον να πράξη "γιατί έτσι πρέπει" Ίσως είναι αυτός ο λόγος που στις μικρές κοινωνίες η συλλογική συνείδηση ΄δημιουργείται με περισσότερη ευκολία και εν πάσει περιπτώσει οι εκδηλώσεις της είναι περισσότερο εμφανείς?
Χαίρουμμε που σας ξαναβρίσκω.
Το να δίνεις χωρίς να περιμένεις είναι εσωτερική απλοχωριά.Να νοιώσεις τόση αγάπη και δόσιμο που να διατρέξεις τον κίνδυνο και να υποφέρεις απ'αυτό.Αδολη αγάπη που να εμπνέει την αιώνια θυσία του θεού,χωρίς προσμονή και απαίτηση.Αλλως είναι συναλαγή.Ησυλλογική συνείδηση θεωρώ είναι η συνείδηση που μας υπαγορεύει η κοινωνία που ζούμε και τα τα πρέπει της και όχι η συνείδηση εαυτού.Την καλημέρα μου.Χαίρομαι και το απολαμβάνω να είμαι μαζί σας!!
@ Fractal
Φίλε Fractal χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω κι εγώ.
Σε κάποια ανακαίνιση του Ξάνθη Φιλοσοφείν χάσαμε την διεύθυνση του ιστολογίου σου, και τώρα με χαρά την ξαναπροσθέσαμε στους φίλους μας.
@ fractal & Ιλύς του χρόνου
Αγαπητοί μου φίλοι Fractal και Ιλύς του χρόνου
Σας ευχαριστώ για τα σχόλια σας.
Μια διευκρίνηση θα ήθελα να κάνω, για τον όρο συλλογική συνείδηση που χρησιμοποίησα.
Με τον όρο αυτό ήθελα να αναφερθώ στην αποθήκη όλων των ανθρώπινων εμπειριών, στο αρχείο του σύμπαντος όπου καταγράφονται όλες οι σκέψεις, όλα τα λόγια και όλες οι πράξεις, αυτό που κάποιοι το ονομάζουν κοσμικό νου και κάποιοι άλλοι ακασικά αρχεία και εμπεριέχει όλη την αλήθεια. Θεωρώ λοιπόν ότι η λαϊκή σοφία (φράσεις όπως «κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό») αντλείται μέσα από την γνώση που στην διάρκεια των αιώνων καταγράφεται σ’ αυτό το συλλογικό υποσυνείδητο. Η λαϊκή σοφία επειδή προέρχεται μέσα από την εμπειρία δεν μπορεί να σφάλλει. Οπότε η ερώτησή μου και προς τους δύο είναι ποιος είναι ο κίνδυνος που διατρέχουμε όταν προσφέρουμε άδολα (και μάλιστα πρέπει να υποφέρουμε απ’ αυτόν όπως λέει η Ιλύς) στον οποίον αναφέρεστε ; Είναι ο κίνδυνος υλικής απώλειας ; Κι αν είναι αυτός αντισταθμίζεται ή όχι από την ψυχική ευφορία της άδολης προσφοράς ;
Αυτή είναι η φωτεινή πλευρά του ανθρώπου.Ευλογημένη η στιγμή που θα υπερισχύσει της άλλης, θα συναχθεί η κρίσιμη μάζα και θα γίνει η ανατροπή.Έχει μεγαλείο το να πράττουμε ή να επιλέγουμε κάτι επειδή μας εκφράζει και νοηματοδοτεί τη ζωή μας και όχι για κάποιου είδους απολαβές.Συγχαρητήρια για την ανάρτηση, ευχαριστώ για την φιλοξενία.
@ ANAZHTHΣH
Εγώ σ’ ευχαριστώ για την συνδρομή σου και τα καλά σου λόγια.
Συμφωνώ απόλυτα με όσα λες. Στην ουσία αυτό το νόημα μας απασχολεί όλους όσους ασχολούμαστε με την αναζήτηση.
Όσον αφορά την θεωρία της κρίσιμης μάζας, αυτό που με απασχολούσε πάντα ήταν το εξής :
Μήπως τελικά είμαι εγώ ο τελευταίος, μήπως είμαι εγώ αυτός που θα συμπληρώσει την κρίσιμη αυτή μάζα, κι επειδή δεν αλλάζω, εμποδίζω και την παγκόσμια αλλαγή ; Με εμένα λοιπόν πρέπει να ασχοληθώ.
Όσον αφορά τον κίνδυνο, μάλλον δεν κατάφερα να κάνω κατανοητό αυτό που ήθελα να πω.
Αλλά με την διευκρύνησή σου στο θέμα της συλλογικής συνείδησης, αυτό που είπα για τους κινδύνους ακυρώνεται.
Πιστεύω όμως, πως η έκφραση "κάνε το καλό και ρίξτο στο γυαλό" δεν είναι απηλαγμένη από ιδιοτελή κίνιτρα. Οι περισσότεροι άνθρωποι την χρησιμοποιούν με την ένοια πως κάποτε το καλό που έκαναν θα βρει ανταπόκριση. Έστω σε ανύποπτο χρόνο. Όμως δεν παύει να δουλεύει προς αυτή την κατεύθυνση.
Το θέμα να πράττει κανείς γιατί "έτσι πρέπει" είναι πολύ ΄πιό σημαντικό, και νομίζω πως έχει να κανει με την επιλογή του ανθρώπου σε σχέση με την λογική που επέλεξε να ζει.
Την λογική του 'εχειν" ή τη λογική του "είναι"
@ fractal
Θα συμφωνήσω μαζί σου φίλε μου
Υπάρχουν αυτοί που δίνουν γιατί θέλουν να “γράψουν” καλό κάρμα και ουσιαστικά να τους επιστραφεί η προσφορά σε κάποια χρονική στιγμή και υπάρχουν οι άλλοι που έχουν την καρδιά τους πλημμυρισμένη από αγάπη και η ανιδιοτελής προσφορά τους δυναμώνει περισσότερο αυτό το συναίσθημα.
ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΠΡΑΤΩ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ ,ΠΑΡΑΠΟΝΙΟΝΤΑΝ ΣΕ ΕΝΑ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΣΚΗΤΗ.
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΤΟ ΜΠΡΑΒΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ,ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙ ΠΟΤΕ!
ΜΠΡΑΒΟ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ ΩΡΑΙΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗ!
@ PISTOS788
Πολύ καλό το παραδειγμά σου φίλε μου. Σοφός ο ασκητής.
Μπράβο και σε σένα
Δεν σεπρολαβαίνουμε βρε παιδί μου,είσαι ανεξάντλητος!Αλλά εδώ έχουμε ένα θέμα οχι ότι το εξαντλούμε, η αναζήτηση είναι αέναη,όσο υπάρχουν άνθρωποι σκεπτόμενοι.Ενα λιθαράκι βάζουμε,ενα νετρίνο της σκέψης όχι της ίληςστο πέρασμά μας.ναι,η συλλογική συνείδηση όπως το θέτεις είναι παραδεκτή και αποδεκτή.Και ναι οι λαικές ρήσεις είναι απόσταγμα ζωής,γνώσης και εμπειριών.Οταν λέω για τον κίνδυνο που διατρέχουμε, και βέβαια εννοώ το ψυχικό κόστος,όχι τις απολαβές. Δίνεις πράγματα απ'την ψυχή σου γιατιτο θέλεις εσύ και αισθάνεσαι γεμάτος απο αυτό.Αλλά είναι κάποιες στιγμές που απογοητεύεσαι απο συμπεριφορές που σου δημιουργούν αρνητικά συναισθήματα.Που χρειάζεται λίγη επεξεργασία μέσα μας(ως πολύ θα έλεγα)νατις διαχειριστούμε.Αλλωστε μέσα μας ενυπάρχει το καλο και το κακο, το θετικό και το αρνητικό,το ένα αντίβαρο του άλλου.Στο χέριμας ειναι να το διαχειριστούμε.Ημουν λίγο πικρή στο προηγουμενο σχόλιο και λιγο φορτισμένη απο αρνητικες σκέψεις(αν είδες την ανάρτησή μου για τον θυμό στο blog)Αλλά και αυτά ειναι στοιχεία που συνθέτουν έναν ανθρωπο.Θα πρέπει να φτάσουμε σε πολυ ανώτερο διαλογιστικό επίπεδο για να μπορούμε να τα διαχειριστούμε επαρκως.Πλατιάζω ως συνήθως συγχωρείστε με!
@ ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Το παθαίνω κι εγώ αυτό που περιγράφεις, δεν το κρύβω. Δίνω γιατί γεμίζω την ψυχή μου και κάποιες φορές βιώνω την απογοήτευση. Είναι γιατί στο πίσω μέρος του μυαλού μου, στο υποσυνείδητό μας αν θέλεις, είναι καταγραμμένη αυτή η ανάγκη, για επιβράβευση και επαλήθευση του εαυτού μας, που είναι δύσκολο να ξεριζωθεί. Χρειάζεται, όπως περιγράφεις, ανύψωση σε υψηλότερο επίπεδο συνειδητότητας, ώστε να το ξεπεράσουμε.
Δημοσίευση σχολίου