Πέμπτη 2 Απριλίου 2009

ΣΙΝΤΑΡΤΑ-SIDDHARTHA

To βιβλίο του Χέρμαν Εσσε(Hermann Esse)-Σιντάρτα(Siddhartha),το διάβασα όλη τη ημέρα χθες.
Μ' άγγιξε ..πολύ.... Είμαι ακόμη εκεί.. σ'αυτό που διάβασα..

Σε όσους δεν το έχουν διαβάσει το συνιστώ ανεπιφύλακτα,αλλά και όσοι το διάβασαν πριν χρόνια ας το ξαναθυμηθούν,το αξίζει.

Ενα μικρό απόσπασμα από το κεφάλαιο:ο περαματάρης.

O Περαματάρης

…Ο Σιντάρτα έμεινε με τον περαματάρη,έμαθε να περιποιείται τη βάρκα…..
…Αλλά ο ποταμός του μάθαινε περισσότερα απ΄οσα μπορούσα να του μάθει ο Βαζουντέβα. Μάθαινε διαρκώς απ΄αυτόν.
Εμαθε προπάντων απ’αυτόν να ακούει,ν’αφουγκράζεται με ήρεμη καρδιά,με υπομονετική ανοιχτή ψυχή,χωρίς παραφορά,χωρίς επιθυμία,χωρίς καταδίκη ,διχως γνώμες……………

Καθώς ο καιρός περνούσε,το χαμογελό του έμοιαζε με κείνο του περαματάρη,γινόταν σχεδόν το ίδιο αστραφτερό,εξ’ίσου φωτισμένο από ευτυχία,χαμογελούσε εξ’ίσου από χιλιάδες μικρές πτυχές,γινόταν το ίδιο παιδικό ,εξίσου γεροντικό.
Συχνά κάθονταν μαζί το βράδυ στον κορμό του δέντρου κοντά στην όχθη,έμεναν σιωπηλοί κι άκουγαν και οι δύο το νερό,που γι’αυτούς δεν ήταν νερό αλλά η φωνή της ζωής,η φωνή όσων υπάρχουν,όσων γίνονται αιώνια.
Και συχνά συνέβαινε να κάνουν τις ίδιες σκέψεις,ακούγοντας το ποτάμι, να σκέφτονται μία προχθεσινή συζήτηση,έναν από τους ταξιδιώτες τους,που τους απασχολούσε το πρόσωπο και το πεπρωμένο του,το θάνατο,τα παιδικά τους χρόνια,και να κοιτάζουν ο ένας τον άλλο,την ίδια στιγμή,όταν ο ποταμός τους είχε πει κάτι καλό,κάνοντας τις ίδιες σκέψεις ευτυχισμένοι κι δύο για την ίδια απάντηση στην ίδια ερώτηση………………………….

Να είστε καλά και καλό μήνα!

κέλλυ αλαμάνου

10 σχόλια:

niafatale είπε...

..O Σιντάρτα αφουγκραζόταν.
Δεν υπήρχε τώρα παρά μόνο για ν'αφουγκράζεται, ήταν ολόκληρος βυθισμένος στο άκουσμα του ποταμού, εντελώς άδειος.
Ρουφούσε τον ήχο με όλο του το είναι.

Μήπως αυτό είναι διαλογισμός..?

η ερώτηση απευθύνεται σ' όλους.

Καλώς σας βρήκα.
Κέλλυ συμπτωματικά το ξαναδιάβαζα κι εγώ προχθές...

delta είπε...

Ένα τόσο δα μικρό βιβλιαράκι που διαβάζεται σε μια μέρα. Κι όμως τι θησαυρό κρύβει μέσα του !

...το καθένα ήταν μια θέληση για θάνατο, μια ανυπόφορη, οδυνηρή γνώση της παροδικότητας, κανένα όμως δεν πέθαινε, μόνο μεταμορφωνόταν, διαρκώς ξαναγεννιόταν, έπαιρνε συνέχεια καινούργιο πρόσωπο, χωρίς όμως να υπάρχει χρόνος ανάμεσα στο ένα και στο άλλο πρόσωπο - και όλες αυτές οι μορφές και τα πρόσωπα σταματούσαν, έρρεαν, γεννιούνταν, κολυμπούσαν και κυλούσαν το ένα μέσα στ' άλλο και πάνω απ’ όλα υπήρχε σταθερά κάτι λεπτό, χωρίς ουσία κι όμως υπαρκτό, σαν λεπτό γυαλί ή πάγος, σαν διάφανο δέρμα, σαν φλούδι ή σχήμα ή μάσκα από νερό, και αυτή η μάσκα χαμογελούσε,
και αυτή η μάσκα ήταν το χαμογελαστό πρόσωπο του Σιντάρτα, που εκείνη ακριβώς τη στιγμή αυτός, ο Γκοβίντα, το άγγιζε με τα χείλη του.

niafatale αν διαλογισμός είναι το άδειασμα του νου μας από κάθε σκέψη (και για μένα αυτό είναι διαλογισμός - για άλλους όχι) τότε ναι, από τη στιγμή που ο Σιντάρτα ήταν εντελώς άδειος, διαλογιζόταν.

Κέλλυ σ'ευχαριστούμε για την όμορφη αναφορά στο αγαπημένο μου βιβλίο ...

delta είπε...

Δε ξέρω Κέλλυ πόσο πιστεύεις στις συμπτώσεις αλλά … την ώρα που έγραφα την απάντηση στο άρθρο σου, άκουγα στον υπολογιστή ένα CD με τίτλο “music that illuminates your life” και πάτησα την παύση για να συγκεντρωθώ στο γράψιμο. Αφού λοιπόν ολοκλήρωσα την απάντηση πατάω το “play” για να διαπιστώσω έκπληκτος ότι το κομμάτι στο οποίο έγινε η παύση και συνέχισε να παίζει ήταν το νούμερο 6 του δίσκου με τίτλο “NAMASTE” !!! (Δεν κάνω πλάκα)

- για κάποιους που πιθανόν να μη κατάλαβαν : http://rodoula-kelly.blogspot.com/

niafatale είπε...

Delta,

Ασφαλώς και αυτό είναι Διαλογισμός και σαφώς διαλογιζόταν ο Σιντάρτα.
Ο διαλογισμός λοιπόν, είναι εξαιρετικής σπουδαιότητας.Ανοίγει την πόρτα στο ανυπολόγιστο , στο απροσμέρτητο.Διαλογισμός είναι αυτή η σιωπή του νου.

Καλό σας απόγευμα.

kelly alamanou είπε...

Na'σαι καλά καλέ μου delta,τώρα πιά και δικό μου αγαπημένο.

niafatale
καλώς την!
Μήπως;
Ισως...
Το να αισθανθεί κανείς κάτι είναι ζωτικά σημαντικότερο από να το ορίσει,
και κάτι μου λέει πως συμφωνείς.

kelly alamanou είπε...

delta
Τι να πω...συμπτώσεις;

penelope είπε...

Σ’ αυτό το όμορφο απόσπασμα περιγράφεται παραστατικά η αξία της σιωπής. Ένα χάρισμα που εγώ από τη φύση μου έτσι κι αλλιώς δεν έχω. Παρ’ όλα αυτά θα επισυνάψω κάτι που διάβασα και με άγγιξε :

«Σε μια πόλη ζούσε ένας νεαρός άντρας πολύ μελετηρός, γεμάτος από το άσβηστο πάθος της τελειότητας. Μια μέρα έμαθε από κάποιο ταξιδιώτη ότι σε μια μακρινή χώρα ζούσε ένας άντρας που είχε από μόνος του όλες τις αρετές των αιώνων. Ο άνθρωπος αυτός, παρά τις γνώσεις του, ασκούσε το επάγγελμα του σιδερά, όπως έκανε πριν απ' αυτόν ο πατέρας του και πατέρας του πατέρα του.
Όταν άκουσε να μιλάνε γι' αυτό το θαύμα της γνώσης, ο νεαρός άντρας πήρε τα σανδάλια του, το μπογαλάκι του κι έφυγε. Μετά από μήνες πορείας και κούρασης, έφτασε στην πόλη του σιδερά, εμφανίστηκε εμπρός του. Ο σιδεράς ένας ηλικιωμένος άνθρωπος, των ρώτησε:
- Τι επιθυμείς;
- Να διδαχτώ την επιστήμη της γνώσης, αποκρίθηκε ο νεαρός άντρας.
Ο σιδεράς του έβαλε στο χέρι το σκοινί από το φυσερό και του ζήτησε να τραβήξει. Ο νεαρός άντρας τραβούσε το σκοινί του φυσερού μέχρι που βασίλεψε ο ήλιος. Την επομένη το έκανε ξανά, το ίδιο και τις επόμενες μέρες και τους επόμενες μήνες. Εργάστηκε έτσι για ένα χρόνο χωρίς κανείς να του απευθύνει λέξη.
Πέρασαν πέντε χρόνια. Τελικά, μια μέρα, αυτός που τραβούσε το σκοινί είπε στο σιδερά:
- Δάσκαλε…
Τα πάντα σταμάτησαν μέσα στο σιδηρουργείο. Οι άλλοι εργάτες φάνηκαν να ανησυχούν. Ξαφνικά, μέσα στη σιωπή, ο σιδεράς είπε στο νεαρό άντρα:
- Τι θέλεις;
- Θέλω τη γνώση, δάσκαλε…
Και ο σιδεράς απάντησε:
- Τράβα το σκοινί.
Άλλα πέντε χρόνια πέρασαν μ' αυτή τη σκληρή σιωπηλή εργασία. Κανείς δε μιλούσε. Αν κάποιος μαθητής επιθυμούσε να θέσει ένα ερώτημα στο δάσκαλο, το έγραφε σ' ένα κομμάτι χαρτί. Συνήθως ο δάσκαλος πετούσε το χαρτί στη φωτιά, γεγονός που σήμαινε πως το ερώτημα δεν άξιζε. Άλλοτε πάλι έβαζε το χαρτί σε μια πτυχή του ρούχου του και την επομένη ο μαθητής έβρισκε την απάντηση γραμμένη στον τοίχο του κελιού του.
Αφού πέρασαν δέκα χρόνια, ο γέρο-σιδεράς πλησίασε αυτόν που τραβούσε το σκοινί και τον άγγιξε στον ώμο. Τούτος, που είχε έρθει για να διδαχτεί τη σοφία - και είχε διδαχτεί την υπομονή - σταμάτησε να τραβάει το σκοινί. Αισθάνθηκε να τον κατακλύζει ένα κύμα χαράς. Ο γέρο-σιδεράς τον αγκάλιασε και του επέτρεψε να φύγει. Κάποιοι ισχυρίζονται πως δεν του είπε λέξη.
Ο νεαρός άντρας που τώρα έχει μεγαλώσει, επέστρεψε στο σπίτι του και έζησε το υπόλοιπο του βίου του σε μια ήσυχη φώτιση.»

Είναι αυτό διαλογισμός φίλοι μου ;

kelly alamanou είπε...

Πολύ καλή η επιλογή της φωτο!
Penelope:
Στα μάτια μου είναι σοφία η σιωπή.....
και ευτυχία να υπάρχεις στο ίδιο σημείο,με την ίδια ένταση ,την ίδια στιγμή με έναν άλλο άνθρωπο
"..κάνοντας τις ίδιες σκέψεις ευτυχισμένοι κι δύο για την ίδια απάντηση στην ίδια ερώτηση.."

delta είπε...

Ο Γκοβίντα είπε: "Είναι όμως αυτό που ονομάζεις
"πράγμα" κάτι πραγματικό, κάτι υπαρκτό; Δεν είναι μόνο απάτη της Μάγια, μόνο εικόνα και φαινόμενο; Η πέτρα σου, το δέντρο σου, ο ποταμός σου — είναι λοιπόν πραγματικότητα όλ' αυτά,•"

" Ακόμα κι αυτό", είπε ο Σιντάρτα, "δε με πολυνοιάζει.
Αν είναι τα πράγματα φαινόμενα ή όχι, τότε θα είμαι κι εγώ φαινόμενο και έτσι όλα θα είναι όμοια μου. Αυτό είναι που τα κάνει σε μένα τόσο αγαπητά και σεβαστά: είναι όμοια μου, γι’ αυτό μπορώ να τ' αγαπώ. Κι αυτή είναι μια
διδασκαλία, για την οποία θα γελάσεις: η αγάπη, Γκοβίντα, μου φαίνεται ότι είναι το σημαντικότερο απ' όλα. Μπορεί να είναι υπόθεση των μεγαλύτερων στοχαστών να εξετάζουν τον κόσμο, να τον εξηγούν, να τον περιφρονούν. Εμένα όμως μ' ενδιαφέρει να μπορώ να αγαπώ τον κόσμο, να μην τον περιφρονώ, να μη μισώ ούτε αυτόν ούτε τον εαυτό μου, να μπορώ να παρατηρώ και αυτόν και τον εαυτό μου με αγάπη και θαυμασμό και σεβασμό"

vlachos είπε...

Έτσι είναι όπως τα λέτε πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε την φύση, τα φαινόμενα.Να είμαστε ένα με αυτά γιατί τότε οδεύουμε προς την ολοκλήρωση.Αναρωτιέμαι αν κάποιος από εδώ έχει κάνει διαλογισμό στην φύση δίπλα σε ένα ποτάμι, με την γλυκιά υγρασία να σε διαπερνά και τα δέντρα να σε ηρεμούν με το θρόισμα των φύλλων τους, ασύλληπτη εμπειρία !

Η σιωπή είναι επιτακτική αν θέλουμε πραγματικά να γίνουμε κατακτητές.Να διαιρεθούμε σε χιλιάδες μόρια και να συνυπάρχουμε με τα πάντα. Να είμαστε ένα με το ποτάμι που ρέει, με τα δέντρα, τις πέτρες, την άμμο, και με τα πουλιά που πετούν γρήγορα -γρήγορα από κλαδί σε κλαδί και σε κοιτούν με περιέργεια. Και εσύ είσαι στην σιωπή, με τα μάτια κλειστά αλλά βλέπεις τα πάντα μέσα από τα μάτια τους, βλέπεις τον εαυτό σου απέναντι, την αρμονία της φύσης, βιώνεις την τελειότητα.Και η σιωπή σιγά-σιγά μεταφράζεται σε ταπεινότητα, αγάπη, κατανόηση και σεβασμό για όλους και για όλα.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...