Πέμπτη 16 Απριλίου 2009

Προσεύχεσθε αδιακόπως

Στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, όπου αναφέρεται η Επί του Όρους Ομιλία η οποία αποτελεί τιμαλφή λίθο υψηλής μυστικής φιλοσοφίας, εκεί ο Μέγας και Θείος απεσταλμένος ΙΗΣΟΥΣ λέει :
« Μη έσω ως οι υποκριταί, διότι αγαπώσι να προσεύχονται ιστάμενοι εν ταις συναγωγαίς και εν ταις γωνίαις των πλατειών, δια να φανώσιν τοις ανθρώποις ούτοι έχουσιν ήδη τον μισθόν αυτών. »
« Σύ όμως, είσελθε εις το ταμείον σου, και κλείσας την θύραν σου, προσευχήθητι εις τον Πατέρα σου, τον εν τω κρυπτώ και ο Πατήρ σου, ο βλέπων εν τω κρυπτώ, θέλει συ ανταποδώσει εν τω φανερώ »
Προσθέτει δε τα ακόλουθα; :
« ούτω λοιπόν προσεύχεσθε : Πάτερ ημών ο εν τοις Ουρανοίς, αγιασθήτω το Όνομά Σου, ελθέτω η Βασιλεία Σου……..κ.ο.κ »

Η « επί του Όρους ομιλία » μαζί με την περίφημη Βασιλική Προσευχή ή αλλιώς Κυριακή Προσευχή, όπως συνήθως ονομάζεται, αποτελεί τον άφθαρτο καταστατικό χάρτη της ανθρώπινης ζωής.

Εξ άλλου η Βασιλική Προσευχή είναι ο συνδετικός κρίκος όλων των Χριστιανικών Ομολογιών. Ανταποκρίνεται στις πνευματικές ανάγκες του ανθρώπου, σε οποιαδήποτε στάθμη και αν αυτός βρίσκεται. Επιταχύνει την αφύπνιση του πνεύματος εκείνων, οι οποίοι έχουν την πύλη της ψυχής των ανοικτή προς την ΑΛΗΘΕΙΑ. Εγγίζει όμως παράλληλα και εκείνους, οι οποίοι αντιλαμβάνονται μόνο την επιφανειακή της έννοια και βρίσκονται περισσότερο προσκολλημένοι στην ύλη, διότι τους δίνει ακριβώς εκείνο, που έχουν ανάγκη σε μία ειλικρινή προσευχή των.

Θεωρώ ότι όλη μας η θρησκεία περιλαμβάνεται στις δύο πρώτες λέξεις της Βασιλικής Προσευχής: Πάτερ ημών. Οι δύο αυτές λέξεις συνοψίζουν την μεγάλη Αλήθεια του Απόλυτου, του Υπέρτατου Όντος, του κατ’ εξοχήν Πατέρα.
« Τα άνω ως και τα κάτω » έλεγε ο Ερμής ο Τρισμέγιστος.
« Κατ’ εικόνα και ομοίωση αυτού άπλασεν ο θεός τον άνθρωπον » μας λέει ο Μωυσής στο 1ο βιβλίο της Γένεσης.
Και ο ευαγγελιστής Ιωάννης προσθέτει : « Πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας Αυτόν, εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν »

Οι δύο αυτές λέξεις μας πιστοποιούν λοιπόν κατά τρόπο θεμελιώδη την σχέση του ανθρώπου προς τον Δημιουργό, που είναι σχέση πατέρα προς υιό και κατά συνέπεια δεχόμαστε, ότι ο άνθρωπος μετέχει της θεία ουσίας.
« Ουκ οίδατε ότι ναός Θεού εστέ και το πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν » διαβάζουμε στην Α προς Κορινθίους επιστολή.

Η Προσευχή πέραν της επικοινωνίας με τον Ουράνιο Πατέρα ανοίγει οπωσδήποτε διόδους ακόμη και για μία σιωπηλή επικοινωνία με τον εσώτερο εαυτό μας.
Όσο περισσότερο ο άνθρωπος προσεύχεται, τόσο πλησιάζει προς την πραγματική φύση του, την θεϊκή τόσο περισσότερο το πνεύμα του υπερέχει της ύλης.

Καλή Ανάσταση

5 σχόλια:

delta είπε...

Φίλε ΖΗΤΑ σ' ευχαριστούμε που οδοιπόρησες στο φτωχικό μας ...

Σ' ευχαριστώ επίσης για το όμορφο κείμενο σου.

Έχω βέβαια κάποιες αμφιβολίες αν η προσευχή μπορεί να βοηθήσει έστω και ελάχιστα τον προσκολλημένο στην ύλη που φυσικά θα ενδιαφέρεται μόνο για υλικά αγαθά, θα ενδιαφέρεται να ικανοποιήσει μόνο το εγώ του.

Και βέβαια και το «προσεύχεσθαι αδιακόπως» ζητώντας υλικά αγαθά είναι μάταιο. Διότι δεν χρειάζεται να ζητήσουμε καθόλου αν πιστεύουμε στο Θεό. Ο Θεός ήδη γνωρίζει. Η αδιάκοπη προσευχή βέβαια σημαίνει την αδιάκοπη κοινωνία με τον Θεό. Σημαίνει την παράδοση σ’ Αυτόν. Σημαίνει ότι διαλύω το ΕΓΩ μου και αφήνω Αυτόν να δράσει μέσα από μένα για μένα. Με αυτή την έννοια η προσευχή δεν διαφέρει από τον διαλογισμό.

Είναι βέβαια πολύ παρεξηγημένη η λέξη προσευχή και γι’ αυτό ακριβώς έχει χάσει και την αξία της για τον μέσο άνθρωπο.

Εγώ πάντως αντί για «προσεύχεσθε αδιακόπως» θα πρότεινα «προσεύχεσθε με ποιότητα»

Σου εύχομαι από την καρδιά μου - ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ -

ZHTA είπε...

Φίλε ΔΕΛΤΑ
Με τον όρο προσευχή εννοώ την γνήσια προσευχή.
Κατ’ αρχάς όταν προσευχόμαστε δεν ζητούμε.
Θεωρώ, διόρθωσέ με εάν σφάλω, ότι όταν κάποιος προσεύχεται, στρέφεται με ανάταση ψυχής προς κάτι ανώτερο και δυνατότερο, ώστε ερχόμενος σε επικοινωνία με την αιώνια δυναμική Πηγή των πάντων, απευθύνει προς αυτήν δέηση, ευχαριστία και αίνο.

Albus Genius είπε...

Η προσευχή δεν είναι διαλογισμός, δεν γίνεται κάτι δια-λογισμού.Η προσευχή είναι κενότητα λόγου και εμπιστοσύνη στην ύπαρξη εκείνου στον οποίον μιλάμε,τουλάχιστον για τον χριστιανισμό.Διαλογισμός υπάρχει στον Βουδδισμό στον Ινδουισμό κλ.π.γιατί στην ουσία δεν απευθύνεται στον άλλον, αλλά ο άλλος χρησιμεύει μόνο για την βελτίωση του εγώ μας. Αγαπάει αλλά για ώφελος του εαυτού του. Στον χριστιανισμό η προσευχή είναι αγάπη για όλους, για αυτό μια προσευχή δεν μπορεί να γίνεται μόνο για μας, για τον εαυτό μας,αλλά και για τους άλλους. Πατέρα μας λέει όχι πατέρα μου.

delta είπε...

Φίλε μου Albus Genius δεκτή η άποψή σου. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο έγινε τo blog για να μπορούμε να διαφωνούμε ελεύθερα.
Κατά την άποψη μου βέβαια είναι λάθος να συνδέουμε το διαλογισμό μόνο με τις ανατολικές θρησκείες. Διαλογισμό κάνει και ο φίλαθλος που αφού διαβάσει την αθλητική εφημερίδα του μετά απορροφάται τόσο ώστε όλα τα άλλα θέματα ξεθωριάζουν στο μυαλό του. Τα προβλήματα του σπιτιού, της δουλειάς, της πολιτικής όλα ξεχνιούνται και σκέφτεται μόνον τον ποδοσφαιρικό αγώνα της Κυριακής, τις καλύτερες φάσεις, τα γκολ, τις αλλαγές, το συναίσθημα της στιγμής.

Διαλογισμό κάνει (κατά την ταπεινή προσωπική μου άποψη που μπορεί να είναι και λάθος) και ο χριστιανός που αφού διαβάσει αποσπάσματα της βίβλου και έρθει σε μια πνευματική ανάταση, κατόπιν αρχίζει να σκέφεται τον Θεό, συλλογίζεται τον πνευματικό του εαυτό και την Αλήθεια της Ύπαρξης σε κάθε σχήμα και μορφή. Αυτή η μορφή διαλογισμού δεν διαφέρει πολύ από την προσευχή, δε νομίζεις ;

Λες επίσης «στην ουσία δεν απευθύνεται στον άλλον, αλλά ο άλλος χρησιμεύει μόνο για την βελτίωση του εγώ μας. Αγαπάει αλλά για όφελος του εαυτού του»

Όλες οι διαλογιστικές τεχνικές που έχω διαβάσει στοχεύουν στην εξάλειψη του ΕΓΩ. Επίσης ο Βουδιστικός διαλογισμός επειδή αναφέρθηκε σ’ αυτόν έχει ως στόχο την καλλιέργεια της συμπόνιας και της αληθινής αγάπης προς τον πλησίον. Δεν μπορώ ειλικρινά να καταλάβω πως γίνεται να αγαπάς για όφελος του εαυτού σου …

LAMDA είπε...

Πολύ ενδιαφέρον το θέμα που ανοίξατε αγαπητοί μου φίλοι και επίκαιρο ενόψη των εορτών του Πάσχα.

Κατά την ταπεινή άποψη η Προσευχή δεν έχει να κάνει με Θρησκεία αλλά είναι η επίκληση της συνειδητότητας μας προς το Υπέρτατο Ον ανεξαρτήτου Θρησκείας και πιστέυω ότι είναι μέρος της ψυχικότητας μας η ανάγκη για προσευχή. Το αν θα προσευχόμαστε για υλικά ή όχι αγαθά αυτό εξαρτάται από την πνευματικότητα του καθενός!

Ο διαλογισμός πάλι είναι περισότερο κατά την ταπεινή μου άποψη (και υποκειμενική βέβαια) περισσότερο κατάσταση παρά συγκεκριμένη έννοια. Στην πολύ καθαρή μορφή του είναι ή μη σκέψη, η σύλληψη μιας νέας συνειδητότητας ανεξάρτητης με την αντικειμενική. Είναι ένα μέσο, εργαλείο για να προβάλλουμε την ψυχική μας συνειδητότητα. Βέβαι επειδή κατά τη διάρκεια του διαλογισμού μένουμε μόνοι και ανεξάρτητοι από το γύρω περιβάλλον, βοηθάει αυτή η κατάσταση στο να προσευχηθούμε.

Ένας φίλος μου είπε, "με την προσευχή μιλάμε εμείς στον Θεό και με τον διαλογισμό μας μιλάει αυτός".

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...