Πριν κάποια χρόνια όταν μία σειρά συμβάντων αποδόμησε εντελώς το συμπαγές και συγκροτημένο τότε εγώ μου,στο ερώτημα ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ;( δεν γράφω ποιά,γιατί αυτού του είδους οι ερωτήσεις αφορούν σε ανθρώπινα πλάσματα ανεξαρτήτως φύλου),δεν είχα απάντηση,και φοβόμουν πολύ. Ούτε τώρα έχω,μόνο που δεν φοβάμαι πιά.. όπως τότε..Παραθέτω ένα κείμενο που διάβασα πριν λίγες μέρες και μ'άγγιξε.
....Γιά να μάθεις τι είσαι πρέπει πρώτα να βρείς και να μάθεις τι δεν είσαι. Και γιά να μάθεις τι δεν είσαι πρέπει να παρατηρήσεις τον εαυτό σου προσεκτικά, αγνοώντας όλα όσα δεν ανήκουν άμμεσα στη βασική αλήθεια του Είμαι. Ιδέες όπως: γεννήθηκα στο τάδε μέρος, την τάδε ημερομηνία από αυτούς τους γονείς και είμαι τώρα ο τάδε που μένει κάπου, παντρεμένος με.., πατέρας του.. , εργαζόμενος κάπου κλπ κλπ δεν εμπεριέχονται στην έννοια Είμαι. Η συνηθισμένη μας αντίληψη είναι:Ειμαι Αυτό. Ξεχώρισε, με συνέπεια και επιμονή, το Είμαι απο το Αυτό η το Εκείνο και προσπάθησε να νοιώσεις τι σημαινει απλώς να είσαι, όχι να είσαι κάτι. Ολες μας οι συνήθειες αντιμάχονται αυτό το διαχωρισμό και η πάλη μας είναι μακροχρόνια και κάποτε δύσκολη, αλλά η καθαρή σκέψη βοηθάει πολύ. Οσο πιό καλά κατανοήσεις ότι στο νοητικό επίπεδο μόνο αποφατικά μπορείςνα ορισθείς,(τι ΔΕΝ είσαι) τόσο πιό γρήγορα θα τελείωσει η αναζήτηση σου και θα βιώσεις το απεριόριστο Είναι σου.
sri Nisargadatta Maharaj
Καλή εβδομάδα σε όλους
κέλλυ
6 σχόλια:
Τι μένει αν αφεραίσουμε όλα πρόσθετα και προσωρινά που επικάθισαν πάνω μας ;
Τι μένει;
Εχω την αίσθηση ότι αυτό που μένει είναι πέρα από τις λέξεις καλέ μου delta.
ΔΕΝ περιγράφεται,ΔΕΝ ορίζεται βιώνεται μόνον...
νομίζω,ισως πάλι κάποιος να μπορεί ,να έχει λέξεις να μιλήσει ισως..
Υπέροχη η φωτό!
Αυτό πάντως που περιγράφεις Κέλλυ λέγεται στα σανσκριτικά «νέτι-νέτι»( δεν είμαι αυτό, δεν είμαι εκείνο) και είναι ένας τρόπος για να ξεκινάμε τον διαλογισμό μας. Ξεκινάμε δηλαδή με το άδειασμα από όλες τις μορφές και τα αντικείμενα που μας εμποδίζουν να δούμε την αυθεντική φύση του εαυτού μας, που κρύβεται πίσω από αυτά.
Τώρα πιά ευχαριστώ τη ζωή που βρέθηκα κάποια στιγμη στη θέση να ΜΗΝ είμαι αυτό που μέχρι τότε νόμιζα πως είμαι.
Ηταν εξαιρετικά οδυνηρό αλλά, η πρσπάθεια κατανόησης της κατάστασης(θα μπορούσε κανείς να το ονομάσει και διαλογισμό)άνοιξε το δρόμο που περπατώ,και που έψαχνα χωρίς ίσως να το ξέρω...
Πολύ όμορφο αυτό που έγραψες Κέλλυ.
Νομίζω πως χωρίς πόνο δεν μπορούμε να κερδίσουμε τίποτα
Προσωπικά καλή μου penelope προσπαθώντας να διαχειριστώ τον πόνο,κατανόησα,αντιλήφθηκα "άνοιξα"Tελικά όλα στη ζωή έχουν το λόγο τους που συμβαίνουν...
Δημοσίευση σχολίου