Περιμένουμε να ζήσουμε σε μια ζωή που έχουμε αφαιρέσει τα χρώματα και τις ελπίδες. Περιμένουμε ν αγαπήσουμε και να μας αγαπήσουν, όταν σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο θεωρούμε κάτι υλικό. Μπορούμε να ξεκινήσουμε να φτιάχνουμε τη ζωή μας απ' την αρχή με το νέο ξημέρωμα, μα δε το κάνουμε. Μπορούμε να σκεφτόμαστε πως γύρω μας υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι, μα το αγνοούμε. Αν δε γίνεται ακόμη να κερδίσουμε την προσωπική μας ευτυχία, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να δούμε πως θα μπορούσαμε να γίνουμε η αιτία για την ευτυχία κάποιου άλλου ανθρώπου...
8 σχόλια:
Πολύ καλό άρθρο Delta. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό αυτό που γράφεις για το να προσπαθήσουμε να γίνουμε αιτία για την ευτυχία κάποιου άλλου. Γενικά θεωρώ ότι θα είχαμε έναν καλύτερο κόσμο αν προσπαθούσαμε να βλέπουμε τα πράγματα περισσότερο καλοπροαίρετα, και να έχουμε στο μυαλό μας ότι με μικρή καρδιά και στενά μυαλά τίποτε αξιόλογο δεν γίνεται. Θα πρέπει να χαιρόμαστε από την χαρά του άλλου και να λυπόμαστε με την λύπη του και όχι το αντίθετο όπως συνήθως συμβαίνει στην κοινωνία μας. Να βοηθάμε όταν μας το ζητούν αλλά και όταν δεν το ζητούν αλλά βλέπουμε ότι "απαιτείται" η βοήθειά μας. Να έχουμε "αγαθό" τρόπο σκέψης και όχι "πονηρό" γιατί άλλωστε όπως λέει και ο λαός μας "όταν οι άνθρωποι σχεδιάζουν ο Θεός γελάει...". Είναι ιδιαίτερα πολυμεταβλητό το σύστημα για να είναι προβλέψιμο ιδιαίτερα όταν ο τρόπος ζωής μας, πράξης μας και σκέψης μας είναι κατά κύριο λόγο υλιστικός. Προς Θεού βέβαια, δεν εννοώ ότι θα πρέπει να γίνουμε μοιρολάτρες. Απλά καλό θα ήταν να έχουμε υπόψην μας αυτό που λέει ο Πυθαγόρας ότι δηλαδή το παρελθόν δημιουργείται από το μέλλον δια μέσω του παρόντος με την ελεύθερη βούληση που μας έδωσε ο Θεός...
Δυστυχώς Delta, ενώ το όλο θέμα είναι τρομερά αισιόδοξο ξεκινάμε και ολοκληρώνουμε με ευχές και μια πικρία. Ο άνθρωπος στις δύσκολες στιγμές βγάζει ως αντίδραση τον χειρότερο εαυτό του. Για τον λόγο αυτό είναι πολύ δύσκολο να έχεις το σθένος να αντιταχθείς σε όλη αυτήν την αρνητική ενέργεια που κατευθύνεται πάνω σου. Είναι σαν να έρχεται ένα αυτοκίνητο καταπάνω σου και εσύ να μη μπορείς να πας πουθενά. Αυτήν λοιπόν την πίεση πως μπορείς να την αντιμετωπίσεις χωρίς να ταράξεις ισορροπίες και σχέσεις χωρίς να αντιδράσεις με τρόπο που δεν έχει επιστροφή και εσύ να είσαι συνειδητός και να βλέπεις αυτό το θέατρο του παραλόγου. Αυτή η ένταση άραγε θα σου βγει κάπου αλλού ή θα την καταπιείς και θα σε χτυπήσει όπου αυτή νομίζει; Αν καταλάβεις ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν εύκολα και ότι θα πρέπει να το υπομένεις κάθε φορά τι θα πρέπει να κάνεις; Να μένεις απαθείς ή να φεύγεις; Ή να απομακρυνθείς από τους συνανθρώπους σου γιατί δεν το αντέχεις;
Χμμμ… Δ το άρθρο σου είναι το ίδιο μελαγχολικό με την εικόνα που βλέπω δίπλα του. Η ευτυχία του άλλου όμως είναι πολύ μεγάλη κουβέντα γιατί απλά απαιτεί την πλήρη αφοσίωση , αλλά πόσοι από μας μπορούμε να την δώσουμε ? Και πως πραγματικά μπορούμε να την ορίσουμε? Μήπως με τα δικά μας υλικά κριτήρια ικανοποίησης σε μία ανταλλαγή πάρε-δώσε ώστε η μία πλευρά να θεωρεί ότι «έδωσε» και η άλλη ότι την «νοιάζονται»?
Υπάρχει όμως κατά την ταπεινή μου γνώμη κάτι που μπορούμε να δώσουμε άνευ όρων, απλόχερα και αυτό είναι η αγάπη, εξάλλου και εσύ το αναφέρεις στο άρθρο σου. Η ευτυχία είναι κάτι πολύ ανώτερο πολύ πιο πάνω από τα στενά όρια της λογικής. Άρα η αγάπη είναι αυτή που πρέπει να εκφράζουμε εδώ, να δείχνουμε κάθε ώρα στην οικογένεια μας, στους φίλους μας, στους συντρόφους μας έτσι απλά με μεγαλείο ψυχής, ανιδιοτελή και συνεχόμενη, αλλά δεν είναι όμως ευτυχία και ούτε πρέπει να την συγχέουμε με αυτή. Είναι ατραπός προς την ευτυχία, πρώτα σε εμάς και μετά στον συνάνθρωπό μας, μια συνεχή εκπαίδευση που ίσως κάπου αλλού απαλλαγμένοι από τα πάθη τελικά βρούμε…
Aν δεν καταφερουμε πρωτα να αγαπησουμε τον εαυτο μας και κατα συνεπεια να αισθανθουμε εστω και ελαχιστα ευτυχης με τον ιδιο μας τον εαυτο,νομιζεις οτι θα εχουμε την ικανοτητα ή την δυνατοτητα να μεταδωσουμε, οποιας μορφης αγαπη, στον διπλανο μας? Πως, ως οντα μη ολοκληρωμενα και ατελη απο ελλειψη αγαπης,θα μπορεσουμε να μεταδοσουμε το αισθημα και συναισθημα της αγαπης και της ευτυχιας? Ενω ξερω,οτι ξερεις φιλε ΔΕΛΤΑ (οχι Ειδικη Μοναδα Καταδρομων) οτι η αγαπη και ποσο μαλλον η ευτυχια, ειναι θεμα προσωπικο, εσωτερικο, και κερδιζεται με πολυ αγωνα με τον εαυτο μας.-
Πράγματι έτσι είναι φίλε Κ και ακριβώς αυτός ήταν και ο σκοπός που αναρτήθηκε το άρθρο. Για να αντιληφθούμε ότι τίποτα δεν μπορούμε να προσφέρουμε, αν δεν το αναζητήσουμε πρώτα μέσα μας. Ας κάνουμε λοιπόν μια στροφή 180 μοιρών (κι όχι 360 όπως προτείνει η φίλτατη Άντζελα Δημητρίου γιατί θα ξαναγυρίσουμε στα ίδια)...
Πολύ αποδοτικός αυτός ο διάλογος που διάβασα σήμερα...με βοήθησε να βρώ αυτό που θα έλεγε κανείς δρόμο... ή καλύτερα όπως το είπε ο vrachos, α! συγνώμη, vlachos ατραπό...
Διαβάζοντας επίσης αισθάνθηκα πως δεν χρειάζεται να μπλέκει κανείς σε ατέρμονα και τόσο λαβυρινθοειδή μονοπάτια.
…κάποιοι στίχοι μου έρχονται στο μυαλό…
Aγαπώ μια λέξη απλή
Μα σε χιλιάδες περιπτώσεις
Είναι ανόητη αστεία και κουτή
Όμορφη είναι μοναχά όταν την νιώσεις.
Μπορεί βέβαια η στιχουργός να αναφέρεται στην ερωτική «φύση» της αγάπης, νομίζω όμως πως ο τελευταίος στοίχος της, επιβεβαιώνει άπαντες… τον Δ,Κ,Λ,Β,…,W,X,Y,Z και πιθανώς τους Χ,Ψ,…Ω?
A_BJ
Δεν έχω δει μεγαλύτερο πλεονέκτη από σένα. Όλοι χρησιμοποιούν ένα γράμμα. Εσύ (A B J) τρία ; :-)
Δημοσίευση σχολίου