Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

Αν οι άνθρωποι σε αποφεύγουν…


Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που όταν τους συναντάς νιώθεις ξαλαφρωμένος. Όταν φεύγουν, νιώθεις φωτεινός, νιώθεις να ρέεις, νιώθεις πιο ζωντανός, με εντονότερο παλμό – σαν να σου έχουν πάρει ένα μεγάλο βάρος από το κεφάλι σου, από το στήθος σου, σαν να έχυσαν κάποιο νέκταρ μέσα σου. Όταν φεύγουν, νιώθεις την καρδιά σου να χορεύει. Τους περιμένεις να ξανάρθουν, αναζητάς την παρέα τους, την απολαμβάνεις, επειδή τρέφεσαι από την παρουσία τους.


Επίσης υπάρχει και το αντίθετο είδος ανθρώπων. Όταν σε συναντούν, σε αφήνουν βαρύτερο από ότι ήσουν προηγουμένως. Σε αφήνουν σε ένα είδος απόγνωσης, αηδίας. Νιώθεις ότι σε έχουν ρουφήξει. Η ενέργειά σου είναι πεσμένη. Έχουν πάρει κάτι από την ενέργειά σου και δεν σου έχουν δώσει τίποτα. Αυτό είναι καθημερινή εμπειρία.




Αν οι άνθρωποι σε αποφεύγουν, να θυμάσαι ότι δεν φταίνε εκείνοι. Κάτι σ’ εσένα τους κάνει να σε αποφεύγουν. Αν οι άνθρωποι δεν θέλουν να σε συναντούν, αν βρίσκουν δικαιολογίες για να ξεφύγουν από σένα, να θυμάσαι ότι δεν είναι εκείνοι υπεύθυνοι. Εσύ κάνεις κάτι κακό στην ενέργειά τους.


Αν οι άνθρωποι αναζητούν τη συντροφιά σου, αν γίνονται αμέσως φιλικοί, αν νιώθεις ένα είδος συμπάθειας και ακόμη οι ξένοι έρχονται και κάθονται δίπλα σου και σου κρατούν το χέρι, αυτό σημαίνει ότι με κάποιο τρόπο τους βοηθάς – είτε το ξέρεις είτε όχι.


Μπορούμε να μοιραστούμε με τους άλλους μόνο αυτό που έχουμε. Κι αυτό που έχουμε είναι αυτό που είμαστε. Ας αρχίσουμε λοιπόν την ανάπτυξη από τον εαυτό μας.




Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

5 σχόλια:

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

Καλημέρα Δημήτρη μου,πόσο δίκιο έχεις!Το έχω παρατηρήσει κι εγώ και δεν ξέρω τι να κάνω με τα άτομα που με ρίχνει η ενέργεια τους,ιδιως όταν είναι συγγενικά και δεν μπορείς να τα αποφύγεις.Κάποιος τρόπος θα υπάρχει να προστατευθούμε.
Είναι και η κρίση που επιδεινώνει την κατάσταση.Κάποιοι άνθρωποι που πάντα ζούσαν με το φόβο έχουν γίνει ακόμα πιο μίζεροι.

delta είπε...

@ Με τα φτερά της ψυχής

Εγώ πλέον τους το λέω κατάμουτρα Ειρήνη μου, βοηθώντας τους ίσως να το κατανοήσουν και να κάνουν μια προσπάθεια να αλλάξουν. Τους λέω ξεκάθαρα όσο σκληρό κι αν ακούγεται : Δεν αντέχω άλλο να είμαι κοντά σου γιατί νιώθω να μου χαλάς τη διάθεση, να μου απομυζείς την ενέργεια με την γκρίνια και τη μιζέρια σου.

Διότι όπως λέει ο Mario de Andrade :

Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα…

η ψυχή μου βιάζεται…

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων… Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Κάνε μια προσπάθεια Ειρήνη μου και ίσως εκπλαγείς με τις αντιδράσεις των συγγενών σου.

Να είσαι καλά

η Γοργονα mare mare είπε...

Δημήτρη μου, συμφωνώ μαζί σου.
Αν και όταν το έκανα με τρόπο, μάλλον άρχισαν να με κοιτάνε με μισό μάτι.....(το άλλο μισό έσταζε κακία...)
Δεν πειράζει όμως γιατί έτσι μένουν λίγοι και καλοί...
ή μετά παίρνεις τα βουνά, κάτι σαν τη Σαμαρίνα ένα πράγμα έτσι...

Ότι έχεις εκπλήξεις με τον τρόπο αυτό είναι γεγονός...
Και πολύ μεγάλες....

delta είπε...

@ Γοργονα mare mare

Ας μείνουν οι λίγοι και καλοί Γοργόνα μου. Ας μείνουν αυτοί που μπορούν να αντέξουν την αλήθεια.

Gianni Kanlis (Author) είπε...

Υπάρχει και μια ομαδα ανθρωπων που η ψυχολογια τους εχει ονομασει Ενεργειακα Ζομπι (!!!). Δλδ σου απορροφουν με καποιο τροπο την ενεργεια σου, σε εξαντλουν και χωρις να κανουν κατι κακο, απλά σε γονατιζουν και φυσικα δε θες να τα ξαναδεις. Εχω γνωρισει 3-4 ατομα, δε τα ξαναειδα ποτε...

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...