Στις διακοπές, η Σοφί, μια 32χρονη φυσικοθεραπεύτρια, ερωτεύτηκε τον Ντέιβιντ, έναν κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερο της δικηγόρο. Και οι δύο αισθάνθηκαν πως τους συνέδεε κάτι παραπάνω από ένα καλοκαιρινό ειδύλλιο. Τα αισθήματα ήταν τόσο δυνατά, λες και ο ένας είχε ξαναβρεί στον άλλο έναν αγαπημένο σύντροφο χαμένο εδώ και χρόνια.
Παρά αυτή την πρωτόγνωρη «ψυχική ταύτιση», υπήρχαν ορισμένες καταστάσεις που στέκονταν εμπόδιο στο ενδεχόμενο μιας σχέσης. Ο Ντέιβιντ ήταν Αμερικανός, ενώ η Σοφί Ελβετίδα. Ο Ντέιβιντ ήταν παντρεμένος και στην πατρίδα του είχε δύο μικρές κορούλες. Δεν ήταν ευτυχισμένος με τη γυναίκα του, ωστόσο αγαπούσε την οικογένειά του και τη ζωή που είχε κατορθώσει να χτίσει. Ποτέ στο παρελθόν δεν του είχε περάσει από το μυαλό να ξενοκοιτάξει ή να εγκαταλείψει τη γυναίκα του, αλλά με το που συνάντησε τη Σοφί όλα ανατράπηκαν.
Οι μέρες που πέρασαν μαζί ήταν γεμάτες πάθος και ευτυχία. Ταυτόχρονα, από πάνω τους κρεμόταν όλο αυτό το διάστημα η δαμόκλειος σπάθη μια καταλυτικής ερώτησης: «Τι θα κάνουμε με τον έρωτά μας;» Για τη Σοφί τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Ήταν αδέσμευτη και ήταν διατεθειμένη να εγκαταλείψει τα πάντα για χατίρι του Ντέιβιντ και να μετοικήσει στην άλλη άκρη της Γης. Για τον Ντέιβιντ τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά. Όσο μεγαλύτερη έλξη ένιωθε για τη Σοφί, τόσο εντονότερες γινόταν οι τύψεις του. Αγαπούσε τη Σοφί όσο τίποτ’ άλλο. Αλλά αγαπούσε και την οικογένειά του. Μέσα από πολλές δραματικές συζητήσεις, οι δυο τους προσπάθησαν να βρουν μια ξεκάθαρη λύση για το τι έπρεπε να κάνουν, αλλά οι δρόμοι που ανοίγονταν μπροστά τους δεν ήταν ιδανικοί για τον Ντέιβιντ. Από τη μια πλευρά δεν ήθελε να αφήσει τη Σοφί, από την άλλη δεν ήθελε να αφήσει την –τουλάχιστον εξωτερικά άθικτη- οικογένειά του. Μέρες και νύχτες έστυβε το μυαλό του να βρει μια λύση και τα αισθήματά του άλλαζαν διαρκώς. Τελικά δεν άντεξε άλλο αυτό το μαρτύριο και έφυγε χωρίς καν να αποχαιρετήσει τη Σοφί. Άφησε στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου ένα γράμμα όπου εξηγούσε για ποιο λόγο διάλεξε τελικά να ζήσει με την οικογένειά του. Τελείωνε το γράμμα με τα εξής λόγια: «Ότι κι αν ήταν αυτό που μας έφερε κοντά και μας ένωσε, δεν μπορώ να το ζήσω μαζί σου. Όχι σε τούτη τη ζωή».
Τώρα ήταν η σειρά της Σοφί να ζήσει το μεγαλύτερο εσωτερικό δράμα της ζωής της. Αγαπούσε αυτό τον άντρα όσο δεν είχε αγαπήσει κανέναν μέχρι τότε, και την ίδια στιγμή δε γινόταν να είναι μαζί του! Οι σκέψεις και τα συναισθήματα της περιστρέφονταν αδιάκοπα γύρω από τις τελευταίες μέρες που είχε ζήσει με τον Ντέιβιντ, γύρω από όσα είχαν ή δεν είχαν ειπωθεί, αλλά κυρίως γύρω από την αναζήτηση μιας εξήγησης για τις αντιφάσεις αυτές. Πως ήταν δυνατό δυο άνθρωποι να αισθάνονται πλασμένοι ο ένας για τον άλλο και συνάμα να μην μπορούν να ζήσουν μαζί; Ποια δύναμη του σύμπαντος επεφύλασσε τέτοιες φρικτές καταστάσεις στους ερωτευμένους;
Ό,τι κι αν έλεγε η ίδια στον εαυτό της ή ό,τι κι αν της έλεγαν οι φίλες της για να την παρηγορήσουν, ο εσωτερικός πόνος δεν έλεγε να πάρει τέλος και οι σκέψεις τριβέλιζαν το μυαλό της βασανιστικά.
Για να αποσπάσει την προσοχή της, διάβαζε βιβλία και έβλεπε τηλεόραση μανιωδώς. Ωστόσο, την ίδια στιγμή, το μεγαλύτερο κομμάτι του είναι της εξακολουθούσε να είναι απασχολημένο με τις επίμονες σκέψεις και τα συναισθήματά της. Ήταν ερωτευμένη με έναν άντρα που δεν έπρεπε να αγαπά. Ήταν τρελό! Και όσο κι αν το λαχταρούσε, δεν μπορούσε να σταματήσει να τον αγαπά. Ξαφνικά, κάπου σε μια αδιάφορη τηλεοπτική εκπομπή, η Σοφί άκουσε μια φράση σαν αναλαμπή, που ταρακούνησε τις χαώδεις σκέψεις μέσα στο κεφάλι της. Κάποιος είπε : «Αγαπήστε όποιον θέλετε!»
Διαμιάς όλα έγιναν ξεκάθαρα στο μυαλό της: Ο έρωτας της δεν ήταν «λάθος». Ούτε όλα τα υπόλοιπα συναισθήματα ήταν «πρόβλημα», γιατί ήταν τα αισθήματα που είχε στη καρδιά της.
Ναι, μαζί με την ομορφιά του έρωτα ένιωθε και τον πόνο του χωρισμού, αλλά ήταν η πικρή αλήθεια που κανείς δεν μπορούσε να αλλάξει. Το πρόβλημα δεν ήταν ότι ο Ντέιβιντ είχε επιλέξει μια άλλη ζωή. Ήταν απίστευτα κρίμα, αλλά δεν ήταν «λάθος». Ήταν απλώς και μόνο η γυμνή αλήθεια.
Το πρόβλημα που δεν άφηνε τη Σοφί να ηρεμήσει για εβδομάδες ήταν η πεποίθηση της πως κάποιο λάθος είχε γίνει. Ήταν η ιδέα πως τα συναισθήματά της και η πραγματικότητα ήταν αντιφατικά. Μόνο που δεν υπήρχε καμία αντίφαση! Αγαπούσε τον Ντέιβιντ και ο Ντέιβιντ την αγαπούσε με τη σειρά του. Και ταυτόχρονα ο Ντέιβιντ αγαπούσε την οικογένειά του και είχε διαλέξει εκείνη τη ζωή. Ήταν θεμιτό να αγαπάς δύο ανθρώπους ταυτόχρονα. Ήταν θεμιτό να αγαπάς εκτός μιας σχέσης. Ο έρωτας ήταν επιτρεπτός σε οποιαδήποτε μορφή.
Τώρα συνειδητοποιούσε πως έπρεπε να αναστηθεί και να συνεχίσει να ζει τη ζωή της «μαζί» με τον έρωτά της για τον Ντέιβιντ. Η ερωτική απογοήτευση επέμεινε για λίγο ακόμα, αλλά κάποια στιγμή υποχώρησαν τα τραγικά συναισθήματα και, μια μέρα, όταν πλέον είχε σχεδόν βγάλει τον Ντέιβιντ από το μυαλό της, εμφανίστηκε ο Λικ, ένας σύμβουλος επενδύσεων που έμενε πολύ κοντά στο σπίτι της.
Άργησα πολύ μέχρι να κατανοήσω ότι η αγάπη δεν είναι μια ενέργεια που παλινδρομεί ανάμεσα σε δυο ψυχές αλλά η αληθινή κατάσταση της ύπαρξής μας. Είναι το θείο δώρο με το οποίο μας προίκισε η Φύση. Ένα δώρο που δεν μπορείς ούτε να το κερδίσεις, ούτε να το χάσεις. Ούτε κανένας άνθρωπος μπορεί να σου το προσφέρει ή να σου το αφαιρέσει. Μπορούν όμως κάποιοι άνθρωποι να μας βοηθήσουν να το ενεργοποιήσουμε. Και όταν η ενέργεια αυτή ενεργοποιηθεί τότε και μόνον τότε νιώθουμε την ανάγκη να την μοιραστούμε με όλη την πλάση. Είναι μέρος της φυσικής μας κατάστασης, που μπορεί να συσκοτιστεί, αλλά δεν μπορεί ποτέ να καταστραφεί από το νου και τις λανθασμένες πεποιθήσεις μας. Ακόμα κι όταν ο ουρανός είναι βαριά συννεφιασμένος, ο ήλιος δεν έχει εξαφανιστεί. Είναι ακόμα εκεί, πίσω από τη συννεφιά.
Ότι σου δίνεται από κάποιον άλλον δεν είναι ποτέ δικό σου.
Είναι προσωρινό ή δανεικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου