Καθισμένος σε βαθιά εσωτερική γαλήνη στην ακτή απολαμβάνω το μαγευτικό ηλιοβασίλεμα. Εισπνέω την αλμύρα του αέρα, αφουγκράζομαι τον παφλασμό των κυμάτων, νιώθω τη άμμο να χαιδεύει τις πατούσες μου και την απαλή αύρα να αγκαλιάζει ολόκληρο το σώμα μου. Γοητευμένος παρατηρώ τα χρώματα του ουρανού που αλλάζουν κάθε λεπτό και τις σκιές των γλάρων που προσπερνούν. Βιώνω την απόλυτη ομορφιά της Γης και την δική μου απόλυτη εσωτερική ομορφιά ως ένα απειροελάχιστο κομμάτι τις παγκόσμιας συνειδητότητας. Η Γη, το σώμα μου, οι αισθήσεις μου και η όλη κατάσταση είμαστε ένα. Ένας άνθρωπος και ο κόσμος στα πόδια του.
Ξαφνικά μπαίνει στη μέση το μυαλό μου κι αρχίζει να σκέφτεται ότι οι άνθρωποι παλιότερα πίστευαν πως πίσω από τον ορίζοντα ο κόσμος έφτανε στο τέρμα του. Τι αστείο… Αρχίζει να αναρωτιέται στη συνέχεια πόσες αποχρώσεις μπορεί να πάρει ο ουρανός. Αποχρώσεις… Λες μια σύγχρονη οθόνη υπολογιστών να μπορούσε να τις αποδώσει όλες ; Μπα δε νομίζω. Δεν υπάρχει ομορφότερο θέαμα από την ίδια τη φύση. Μα κάτσε, είναι ευκαιρία να βγάλω μια φωτογραφία αυτό το υπερθέαμα. Είναι αρκετά σκοτεινά, λες να βγει κουνημένη; Που να βρω ένα βράχο να τη στηρίξω; Χμμ εκείνος ο φωτογράφος λίγο παρακάτω χρησιμοποιεί τρίποδο. Η φωτογραφία του δε θα βγει κουνημένη… Κάτι τέτοιο είναι ότι πρέπει για την περίπτωση. Αλλά ένα τρίποδο είναι ογκώδες και βαρύ για να το κουβαλάς μαζί στις διακοπές σου. Για ποιόν βγάζει άραγε την φωτογραφία; Συνειδητοποιώ ότι ο ήλιος είναι έτοιμος να εξαφανιστεί. Λένε πως οι αχτίνες του χρειάζονται περίπου οχτώ λεπτά μέχρι να φτάσουν στη Γη. Συνεπώς ο ήλιος έχει δύσει εδώ και πολλή ώρα…
Αντιλαμβάνομαι ότι οι σκέψεις μου είναι φλύαρες και ανούσιες, με κλονίζουν εσωτερικά και θυμώνω με τον εαυτό μου για μια στιγμή. Μετά αυτοσυγκεντρώνομαι ξανά στο ηλιοβασίλεμα προσπαθώντας να νιώσω και πάλι το υπέροχο συναίσθημα που βίωσα πριν. Μόνο που η μαγεία έχει πια εξανεμιστεί.
Κάθε κρίση που κάνουμε –για να μη μιλήσουμε για προκαταλήψεις- είναι ένα φίλτρο που βάζουμε ανάμεσα σε μας και την πραγματικότητα.
Ο άνθρωπος πρώτα από όλα είναι ζώο που κρίνει - Νίτσε
Ο συχνότερος τρόπος για να διακόψουμε από μόνοι μας τα πιο υπέροχα συναισθηματικά βιώματα είναι η λειτουργία του σχολιασμού από το νου μας. Το μυαλό δεν μπορεί να μείνει σε ησυχία. Δεν μπορεί να επιτρέψει έτσι απλά στις εντυπώσεις των αισθήσεων και στα συναισθήματα να γίνουν αυτό που είμαστε. Μετά από λίγη ώρα πρέπει να κάνει ένα σχόλιο. Θέλει να δείξει ότι συμμετέχει κι αυτό, ακόμη κι αν δεν έχει να συνεισφέρει κάτι ουσιαστικό.
Αυτό που βιώνουμε μια όμορφη στιγμή είναι σαν τη θάλασσα. Αν το μυαλό το σχολιάσει το υποβιβάζει σε έναν κουβά νερό. Συμπιέζει μεγάλα συναισθήματα σε λόγια μικρά.
«Η γνώση πρέπει να αντικαθίσταται με τη σοφία. Έτσι θα μειωθούν οι έγνοιες. Αν θέλει κανείς να τα καταλάβει όλα μόνο με τη λογική, θα διώξει τη σοφία μακριά.»
Λάο Τσε
4 σχόλια:
Εξαιρετικό αδελφέ. Η φλυαρία που δεν λέει να σταματήσει... διώχνει την σοφία. Φέρνει το γνωστό στη θέση του αγνώστου, το χιλιοειπωμένο στη θέση του ανείπωτου.
Καλή εβδομάδα να έχεις.
Χαιρε Δελτα,
Εχω διαβασει πολλες, μα πολλες αναρτησεις σου. Σε καποιες σταθηκα και μελετησα. Μια απορια.
Πως μαλακωνει ενα "ΕΓΩ" συμπαγες ως μπετον-αρμε μονομπλοκ.Πως μαλακωνειΣ πηγα να γραψω αλλα το διορθωσα.ΑΚΟΜΑ χειροτερα, πως μαλακωνει ενα πληγωμενο απο το αισθημα της απορριψης "εγω" . Επισης το φυλο του "εγω" παιζει ρολο? Διοτι προσφατως εμεινα αναυδος απο την αντιδραση μερικων "εγω" που...........
ΠΩΣ?!! ενας ανθρωπος ο οποιος αντιλαμβανεται-αισθανεται οτι εχει νοημα να ζει ΜΟΝΟ οταν στο μενου της καθ' εκαστης μερας υπαρχει δυστυχημα ατυχημα αρρωστια νοσοκομειο καταστροφη και θανατος.
Διοτι ΜΟΝΟΝ οταν ΤΕΤΟΙΑ συμβαινουν εχει να παξει εναν ρολο, αυτον του καλου σαμαρειτη για τον οποιο οι αλλοι ή και ο ιδιος θα εκφραζονται με επαινους εγκωμιαστικα.ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΤΕΤΟΙΟ ΡΟΛΟ ΖΕΙ-ΥΠΑΡΧΕΙ. Αν ολα εχουν καλως, η ζωη ειναι μουντη βαρετη μιζερη αδιαφορη, επειδη ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ Τ' ΑΣΤΕΡΙ ΤΟΥ ΣΙΝΕΜΑ ΠΟΥ Δ Ε Ν ΤΟΥ ΑΝΑΤΕΘΗΚΕ ΚΑΝΕΝΑΣ ΡΟΛΟΣ ΚΙ ΕΤΣΙ ΕΜΕΙΝΕ ΕΚΤΟΣ ΣΚΗΝΗΣ!
πΙκραααααα
@ Iptamenos Ollandos
Έτσι είναι φίλε μου Ολλανδέ. Χάνουμε τον Θεό εξαιτίας της φλυαρίας του νου μας. Χάνουμε τη μαγεία της ζωής προσπαθώντας να φέρουμε το χιλιοειπωμένο στη θέση του ανείπωτου όπως πολύ όμορφα είπες. Να είσαι καλά φίλε μου και συγγνώμη που άργησα να ανταποκριθώ αλλά έχω πολύ περιορισμένο προσωπικό χρόνο τώρα τελευταία.
@ mythaon
Φίλε mythaon
Πως μαλακώνει ένα "ΕΓΩ" συμπαγές, πως μαλακώνει ένα πληγωμένο από το αίσθημα της απόρριψης "εγώ" γράφεις. Το ερώτημα είναι ποιος ρωτάει και γιατί. Γιατί αυτός που ρωτάει σημαίνει ότι έχει ήδη παρατηρήσει ότι υπάρχει αυτός, ανεξάρτητα από το εγώ του, και υπάρχει το «εγώ του» που τον βασανίζει, που τον τυραννάει, που τον ελαττώνει και πασχίζει να απαλλαγεί από αυτό. Κι αυτό νομίζω πως είναι το πρώτο και το μεγαλύτερο βήμα της μάχης ενάντια στον κατώτερό μας εαυτό. Ο αληθινός μας εαυτός όχι δεν έχει φύλο. Το εγώ μας σίγουρα έχει και παίζει τον ρόλο του.
Αλλά ποιο είναι το «εγώ» που σε βασανίζει ; Το δικό σου ή των άλλων; Γιατί για τον εγωισμό των άλλων δεν νομίζω ότι μπορείς να κάνεις τίποτα. Για το δικό σου όμως αν το έχεις παρατηρήσει κι έχεις αποφασίσει να το υπερβείς νομίζω πως μπορείς πολλά να κάνεις. Αποδέξου καταρχήν την ευθύνη να είσαι ο εαυτός σου έτσι όπως είσαι, με όλα τα καλά και με όλα τα κακά, με όλες τις ομορφιές και με όλες τις ασχήμιες. Μέσα σ’ αυτήν την αποδοχή, συμβαίνει η υπέρβαση και ελευθερώνεσαι. Παρατήρησε τι είναι δικό σου και τι είναι ψεύτικο. Ποιος είναι ο ρόλος και ποιος ο ηθοποιός. Άσε στην άκρη ακόμη και την επιθυμία να απαλλαγείς από το εγώ σου. Ο αληθινός σου εαυτός είναι καθαρή, αθώα συνειδητότητα χωρίς καμιά επιθυμία, μέσα σε απόλυτη σιωπή, γαλήνη, ομορφιά και ευδαιμονία. Έχεις ασχοληθεί ποτέ με διαλογισμό; Αν όχι θα ήταν ένα πολύ καλό βοήθημα νομίζω.
Αν έχεις χρόνο ρίξε μια ματιά σε ένα παλιότερο άρθρο που μπορεί να το βρεις ενδιαφέρον
http://nekthl.blogspot.com/2010/04/blog-post.html
Σ’ ευχαριστώ για το σχόλιο
Να είσαι πάντα καλά
Δημοσίευση σχολίου