Πονάς ψυχή μου ...

Υποφέρεις ψυχή μου και δακρύζεις

αντικρίζοντας τη μιζέρια, την κακομοιριά και την έλλειψη

γιατί γνωρίζεις υποσυνείδητα

ότι η φύση σου ξεχειλίζει από πληρότητα

Πονάς και ματώνεις ψυχή μου

μπροστά στην αγανάκτηση, στο θυμό και την οργή

γιατί το βάθος της ύπαρξής σου

παλμοδονεί η υπέρτατη γαλήνη και ηρεμία

Αποστρέφεις με απέχθεια το βλέμμα σου

απ’ τη ζήλια, τον φθόνο, το μίσος, την ασχήμια

αφού τόσο γενναιόδωρα ο πλάστης σου σε προίκισε

με απόλυτη ομορφιά και αγάπη

Δεν ανέχεσαι ψυχή μου τον πόνο,

την ανασφάλεια, τη λύπη και την στεναχώρια

από τη στιγμή που έχεις βιώσει ότι η ουσία σου

περιέχει μόνο ασφάλεια, χαρά και ευδαιμονία

Δεν θα μπορέσεις ποτέ ψυχή μου να αποδεχτείς το θάνατο.

Πάντα θα σε διαλύει, θα σε σχίζει, θα σε κομματιάζει

αφού στην μνήμη σου είναι καταγραμμένο

ότι η ύπαρξή σου είναι άναρχη, αιώνια και αθάνατη

Δε θα καταφέρεις ποτέ ψυχή μου να ανεχτείς το ψέμα

γιατί πέρα απ’ τον κόσμο των φαινομένων,

κάτω από την επιφάνεια, στο κέντρο του είναι σου,

κρύβεται η αιώνια Αλήθεια

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...