Τι σου λείπει καρδιά μου ;

Γιατί είσαι πάντα ανικανοποίητη ; Τι σου λείπει ;

Χρήματα ;

Ανέσεις ;

Υγεία ;

Ασφάλεια ;

Επικοινωνία ;

Σχέσεις ;

Γαλήνη ;

Αγάπη ;

Όλα τα παραπάνω ίσως αλλά και τίποτα από όλα αυτά.

Τι σου λείπει λοιπόν ; Τι είναι αυτό που πραγματικά επιθυμείς ;

.

.

Να ενώσω τα σκόρπια κομμάτια της ψυχής μου.

Να μοιραστώ την χαρά που αυτή βιώνει μαζί σου.

.

Να την επιστρέψω στη φύση.

.

Να ενθυμηθώ ό,τι λησμόνησα.

.

Να εναρμονιστώ με τους θείους κραδασμούς της Ύπαρξης.

.

Να γίνω ένα με σένα.

.

Να γίνω ΕΝΑ…

Ακόμη κι αν τα αποκτήσουμε όλα, υγεία, εξυπνάδα, καλοσύνη, οικογένεια, χρήμα κ.λ.π. πάλι δεν είμαστε ικανοποιημένοι και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι όσα αγαθά κι αν έχει ο άνθρωπος πάντα κάτι θα τον βασανίζει.

Ότι κι αν επιτύχουμε, όσα κι αν αποκτήσουμε δε θα μπορέσουμε τελικά να τα έχουμε όλα αν δεν καταφέρουμε να γνωρίσουμε την αλήθεια. Όλες οι εκδηλώσεις του ανθρώπου προέρχονται από την επιθυμία της ψυχής του να θυμηθεί, να συνειδητοποιήσει τις αναμνήσεις της και να καταφέρει να εκφραστεί. Η ψυχή δεν μπορεί να εκφραστεί χωρίς επικοινωνία, και το είδος της επικοινωνίας που χρειάζεται ο καθένας είναι ανάλογο με το πνευματικό του επίπεδο: σεξ, εργασία, φιλία, έρωτας, τέχνη, πίστη, διαλογισμός, αγάπη. Όλα αυτά βάζουν σε κίνηση το συνειρμό μας και μας βοηθούν να εν-θυμηθούμε, να εκφραστούμε.

Όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί να εκφράσει τον εαυτό του από το δικό του επίπεδο, όταν είναι αναγκασμένος να ζει μια ζωή που δεν τον εκφράζει τότε μια από τις αρρώστιες που τον απειλούν είναι ο καρκίνος. Διότι η έκφραση του εαυτού είναι επίσης και η επιστροφή του εαυτού στη φύση. Οτιδήποτε παίρνουμε απ’ έξω (οξυγόνο, νερό, τροφή) πάντα το επιστρέφουμε στη φύση. Η κατακράτησή του, προκαλεί την αρρώστια και το θάνατο. Τον εαυτό μας, δηλαδή τις εντυπώσεις που επίσης παίρνουμε απ’ έξω ώστε να αισθανόμαστε το ατομικό μας «εγώ», με ποιόν τρόπο τον επιστρέφουμε στη φύση; Με την έκφραση του εαυτού! Στην περίπτωση που δεν μπορούμε να εκφράσουμε τον εαυτό μας, υπάρχει η ασφαλιστική δικλείδα, δηλαδή τα νευρικά μας ξεσπάσματα. Με τον τρόπο αυτό επιστρέφουμε τον εαυτό μας στη φύση, άσχετα αν ο τρόπος αυτός δεν μας ικανοποιεί. Τουλάχιστον μας σώζει από την αρρώστια. Δεν πρέπει με κανένα τρόπο να καταπιέζουμε τα νεύρα μας ή να τα καταπολεμούμε με φάρμακα, πρέπει αντιθέτως να καταπολεμούμε τις αιτίες που τα προκαλούν.

Υπεύθυνη για τα νεύρα κάποιου, μάθαμε να θεωρούμε συχνά την ανεπαρκή του σεξουαλική ζωή. Αυτό δεν αντιπροσωπεύει παρά λίγες πια περιπτώσεις. Ο μέσος άνθρωπος σήμερα, όλο και λιγότερο χρειάζεται τον τρόπο αυτό της έκφρασης, γιατί όλο και περισσότερο εξελίσσεται. Το γεγονός ότι μαζί με την πνευματική του εξέλιξη συμβαδίζουν και οι συχνές του κρίσεις «ανικανότητας» είναι και η απόδειξη ότι το άτομο σήμερα χρειάζεται άλλης ποιότητας έκφραση. Αλλά συνήθως δεν το αντιλαμβάνεται. Μπερδεύει τις πραγματικές του επιθυμίες με τις επιφανειακές που του συντηρεί η κοινωνία. Ο οργανισμός του βρίσκεται σε συμπλοκή, η ζωτική του ενέργεια μπλοκάρεται και το άτομο αρρωσταίνει.

Κάποτε, μετά από χιλιάδες χρόνια, ο μέσος άνθρωπος θα κατορθώσει να ανασύρει από τα βάθη της μνήμης του ολόκληρο τον παγκόσμιο εαυτό. Τότε δε θα υπάρχει τίποτα που να μην αντιλαμβάνεται. Θα γνωρίσει την Αλήθεια. Θα είναι πλέον Θεάνθρωπος. Προς το παρόν όμως θα εξακολουθεί να βασανίζεται από τις αόριστες αναμνήσεις του, οι οποίες εκδηλώνονται με φόβο, κατάθλιψη, επιθυμίες, απαισιοδοξία, οργή, και όλα εν γένει τα στοιχεία που συνοψίζονται στη λέξη χαρακτήρας.

.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...