Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

Ο Παρατηρητής Εαυτός

.
.
Αυτό που συνήθως θεωρούμε ως εαυτό, έχει πολλές όψεις. Υπάρχει ο σκεπτόμενος εαυτός, ο συναισθηματικός εαυτός και ο λειτουργικός εαυτός ο οποίος κάνει τα πράγματα. Όλοι αυτοί μαζί συνιστούν τον εαυτό που μπορούμε να περιγράψουμε. Για παράδειγμα, μπορούμε να περιγράψουμε τη σωματική μας λειτουργία: πηγαίνουμε μια βόλτα, γυρίζουμε σπίτι, καθόμαστε. Συνήθως μπορούμε να περιγράψουμε πώς αισθανόμαστε όταν συγκινούμαστε ή αναστατωνόμαστε, τα αισθήματα μας εμφανίζονται, κορυφώνονται, και εξασθενούν σε ένταση. Μπορούμε επίσης να περιγράψουμε τις σκέψεις μας. Αυτές οι τρεις όψεις του εαυτού που μπορεί να περιγραφεί, αποτελούν τους πρωταρχικούς παράγοντες της ζωής μας.

Η συνήθεια του αναλυτικού νου να κατηγοριοποιεί και να κρίνει τα πράγματα και τις εμπειρίες μας μάς εγκλωβίζει σε μια παγιωμένη κατάσταση μηχανικών αντιδράσεων, οι οποίες φυσικά διαφεύγουν της επίγνωσής μας. Εδώ ταιριάζει απόλυτα η παρομοίωση του ανθρώπου με «μηχανή» η οποία λειτουργεί με συγκεκριμένο προγραμματισμό-άρα είναι εντελώς προβλέψιμη-.

Το χειρότερο όμως όλων είναι ότι οι άκαμπτες απόψεις και κριτικές του νου κυριαρχούν στην εσωτερική μας πραγματικότητα και δεν επιτρέπουν παρά μόνο συναισθήματα έντασης και αρνητικότητας να παρουσιάζονται εκεί. Αν δεν συμφωνείτε με τα λεγόμενα, απλά παρατηρήστε πόσο πολύ είστε μέσα σας απασχολημένοι με θέματα αρέσκειας και απαρέσκειας πραγμάτων, προσώπων ή καταστάσεων, μόνο για μισή έστω ώρα .

Υπάρχει όμως και μια άλλη όψη για την οποία κάνουμε λόγο:

ο Παρατηρητής Εαυτός. Ποια είναι η ριζική διαφορά ανάμεσα στον παρατηρητή εαυτό και στις άλλες όψεις μας? Ποια είναι η φύση του?



Όταν αντιλαμβανόμαστε κάτι, υπάρχει ένα απειροελάχιστο διάστημα καθαρής επίγνωσης , που μεσολαβεί ανάμεσα στη βίωση της εμπειρίας και την εμφάνιση μιας σκέψης του αναλυτικού νου , η οποία θα αναγνωρίσει, θα ονοματίσει, θα ταξινομήσει και θα κατατάξει την εμπειρία/εικόνα σε κάποια από τις ήδη υπάρχουσες κατηγοριοποιήσεις του μυαλού, του εγωικού νου.

Αυτή η καθαρή επίγνωση είναι η Ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης , η συνειδητότητα. Η επίγνωση υπάρχει συνέχεια, πάντοτε, και δεν υπάρχει στιγμή που να μην έχουμε επίγνωση. Στην πραγματικότητα, η αίσθηση ότι υπάρχουμε είναι άμεση συνέπεια της παρουσίας της επίγνωσης. Όλα όσα αναγνωρίζονται να συμβαίνουν κάθε στιγμή, μέσα μας ή γύρω μας, αναγνωρίζονται γιατί υπάρχει η επίγνωση. Συνήθως νομίζουμε ότι αυτό που αναγνωρίζει και αντιλαμβάνεται τη ζωή είναι ο νους. Όμως, οι σκέψεις που συνιστούν στην πραγματικότητα τον ίδιο τον νου εμφανίζονται μετά την αντίληψη, την σχολιάζουν, την αναλύουν, την αποδέχονται ή την πολεμούν.


Προσοχή ή Παρατήρηση είναι η ικανότητά μας να παρατηρούμε και να παραμένουμε συνειδητοί καθώς εμφανίζονται οι αισθήσεις, τα συναισθήματα και οι σκέψεις. Όταν η Προσοχή παρατείνεται μέσω της χρήσης διάφορων τεχνικών, διαπιστώνουμε ότι η εμπειρία μας διαφοροποιείται, γίνεται πιο βαθιά και τελικά αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε και συναντάμε τον κόσμο γύρω μας. Όμως, λόγω της σχεδόν συνεχούς λειτουργίας και εσωτερικής κυριαρχίας του αναλυτικού νου, η παρουσία της Παρατήρησης μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο υπαρκτή στη ζωή μας αναλόγως της εξάσκησης που κάνουμε. Πολλές μορφές εσωτερικής πνευματικής εργασίας επικεντρώνονται ή και εξαντλούνται σε μια ποικιλία απλών και πιο σύνθετων τεχνικών εξάσκησης της Παρατήρησης. Τα αποτελέσματα είναι πάντοτε ανάλογα του βαθμού και της ποιότητας της εξάσκησης αυτής. Η Παρατήρηση λοιπόν είναι η δουλειά του Παρατηρητή. Ο Παρατηρητής παρατηρεί όχι μόνο τα εξωτερικά γεγονότα, αλλά κυρίως την εσωτερική κίνηση των σκέψεων και των συναισθημάτων σε συνάρτηση με τα εξωτερικά ερεθίσματα.


Σύμφωνα με μια παλιά ιστορία του Ζεν,

ένας μαθητής ζήτησε από τον Δάσκαλο Ichu: «Σας παρακαλώ γράψτε για μένα κάτι γεμάτο σοφία». Ο Δάσκαλος Ichu πήρε το πινέλο του και έγραψε μια λέξη: «Προσοχή». Ο μαθητής είπε, «Αυτό είναι όλο;» Ο Δάσκαλος έγραψε, «Προσοχή, Προσοχή». Ο μαθητής ενοχλήθηκε. «Αυτό δεν μου φαίνεται ιδιαίτερα βαθύ». Σε απάντηση ο Δάσκαλος Ichu έγραψε απλά, «Προσοχή, Προσοχή, Προσοχή». Εκνευρισμένος ο μαθητής ρώτησε, «Τι σημαίνει αυτή η λέξη ‘Προσοχή’;» Ο Δάσκαλος Ichu απάντησε, «Προσοχή σημαίνει Προσοχή».

Αντί για τη λέξη «προσοχή»-«παρατήρηση» θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τη λέξη «επίγνωση» ή «συνειδητότητα».

Στην άσκηση της επίγνωσης, παρατηρούμε τις σκέψεις μας και το σφίξιμο στο σώμα μας επιστρέφοντας με όλη αυτή την πληροφορία στην παρούσα στιγμή. Πρόκειται για τη δυσκολότερη άσκηση που υπάρχει. Αν δεν καταφέρουμε να ξεφύγουμε πλήρως από το δεδομένο σκηνικό, παραμένουμε βυθισμένοι στις μικρές μας ανησυχίες. Στο κάτω-κάτω, οι ανησυχίες μας μάς καθιστούν το επίκεντρο των εξελίξεων, ή έτσι νομίζουμε. Το αποτράβηγμα από τις εγω-κεντρικές μας σκέψεις μοιάζει με βάδισμα μέσα σε σιρόπι: τα πόδια μας βγαίνουν απ’ το σιρόπι με δυσκολία για να ξανακολλήσουν αμέσως μετά. Μπορούμε να ελευθερωθούμε σιγά-σιγά. Αν όμως νομίζουμε ότι είναι εύκολο, είμαστε γελασμένοι.
.

Στη συστηματική εξάσκηση της Παρατήρησης, η πρώτη ανάγκη συνίσταται στην αναγνώριση της επικριτικής λειτουργίας του εγωϊκού νου. Τη στιγμή που γίνεται αυτή η αναγνώριση έχουμε μεταφερθεί στη θέση του καθαρού Παρατηρητή, που παρατηρεί όχι μόνο τα εξωτερικά γεγονότα, αλλά κυρίως την εσωτερική κίνηση των σκέψεων και των συναισθημάτων. Η καθαρή αυτή Παρατήρηση, η Προσοχή, δεν έχει ούτε ίχνος κριτικής, απόρριψης ή προτίμησης.
Δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε ή να σταματήσουμε με βία την επικριτική λειτουργία του νου. Αυτό που απαιτείται στην εσωτερική εργασία είναι η καλλιέργεια της επίγνωσης του τι συμβαίνει, η καλλιέργεια της Παρατήρησης. Όλες οι αλλαγές ξεκινούν από τη νέα κατάσταση που σιγά-σιγά αρχίζει να δυναμώνει μέσα μας, ενώ ταυτόχρονα αδυνατίζει η δομή του εγωϊκού νου και της κυριαρχίας που ασκεί στην εσωτερική μας πραγματικότητα.


Ο καταλυτικός παράγοντας λέγεται Παρατηρητής – που- δεν -κρίνει.

Όλα τα περιγράψιμα μέρη αυτού που ονομάζουμε εαυτό μας, είναι περιορισμένα, έρχονται και φεύγουν μέσα σ' ένα χρονικό πλαίσιο. Ο Παρατηρητής εαυτός, όμως, δεν μπορεί να τοποθετηθεί σ' αυτήν την κατηγορία, όσο κι αν προσπαθήσουμε. Αυτό που παρατηρεί δεν μπορεί να βρεθεί και δεν μπορεί να περιγραφεί. Αν το αναζητήσουμε, δεν θα βρούμε τίποτα να υπάρχει εκεί. Αφού δεν υπάρχει τίποτα που μπορούμε να γνωρίζουμε γι' αυτόν, μπορούμε να πούμε ότι είναι μια άλλη διάσταση.

Η καθαρή επίγνωση, παρόλο που είναι πάντα παρούσα, δεν είναι εύκολο να αναπτυχθεί και να διατηρηθεί λόγω της τάσης του νου να ασχολείται συνεχώς με σκέψεις. Χάνουμε εύκολα την προσοχή επειδή ο νους είναι τόσο απασχολημένος στο να δημιουργεί νοητική δραστηριότητα με συνέπεια να γεννηθούν συναισθήματα σχετικά με αυτές τις σκέψεις. Κι έτσι όταν εμφανίζονται τα συναισθήματα μάς κυριαρχούν εντελώς. Χωρίς παρατήρηση, η αποταύτιση από αυτά είναι πολύ δύσκολη έως αδύνατη, και το ίδιο ισχύει για την καθαρή επίγνωση.

Παρατηρούμε -ή κάνουμε συνειδητό- όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος από τους περιγράψιμους εαυτούς μας. Δεν υπάρχει τίποτα σχετικά με τον εαυτό μας που δεν θα έπρεπε να γίνει αντικείμενο λεπτομερούς ελέγχου. Αυτό δεν σημαίνει ότι σταματάμε τις άλλες δραστηριότητες. Ακόμη κι όταν είμαστε εντελώς απορροφημένοι στην καθημερινή μας ζωή, η λειτουργία της παρατήρησης συνεχίζει. Κάθε πλευρά του εαυτού μας η οποία δεν γίνεται αντικείμενο παρατήρησης, θα παραμένει θολή, συγκεχυμένη, μυστηριώδης. Θα μοιάζει ανεξάρτητη από εμάς, σαν να συμβαίνει εντελώς από μόνη της. Και στη συνέχεια θα παγιδευόμαστε μέσα της και θα οδηγούμαστε σε σύγχυση. Ένα καλό παράδειγμα είναι ο θυμός.



Όλοι μας, κάποια στιγμή, παρασυρόμαστε σε κάποια μορφή θυμού, ερεθιστικότητας, ζήλιας, ενόχλησης, ακόμη και κατάθλιψης. Μέσα από την παρατήρηση ανακαλύπτουμε σιγά-σιγά την ανατομία του θυμού και των άλλων συναισθηματικών σκέψεων.. Οι σκέψεις αυτές δεν είναι αληθινές συνδέονται όμως με τις αισθήσεις, με κάποιου είδους σωματική αίσθηση συστολής. Πρέπει να παρατηρούμε ακόμα και σε ποια σημεία οι μυς συστέλλονται και σε ποια όχι. Μερικοί θυμώνουν στο πρόσωπο τους, κάποιοι στις πλάτες τους, κάποιοι άλλοι παντού. Όσο περισσότερο γνωρίζουμε -τόσο πιο δυνατός είναι ο Παρατηρητής- τόσο λιγότερο μυστηριώδη είναι αυτά τα αισθήματα, και τόσο λιγότερο παγιδευόμαστε σ' αυτά.

Μπορούμε να ασκηθούμε στο να παρατηρούμε τον εαυτό μας καθώς θυμώνει: την εμφάνιση των σκέψεων, το μοτίβο τους, τις σωματικές αλλαγές, τη θερμότητα, την ένταση. Συνήθως δεν βλέπουμε τι συμβαίνει, γιατί όταν είμαστε θυμωμένοι ταυτιζόμαστε με την επιθυμία μας να έχουμε "δίκιο." Σ' ένα επεισόδιο θυμού θα πρέπει να γνωρίσουμε όλες τις σκέψεις που σχετίζονται με αυτό το συμβάν. Και βέβαια όλα τα συναισθήματα που αυτές οι σκέψεις μας γεννούν. Και τις συμπεριφορές που οδηγούμαστε κατόπιν αυτών, σκέψεων και συναισθημάτων. Είναι πολύ μεθυστικό το να είσαι θυμωμένος. Όταν ο θυμός είναι μεγάλος το βρίσκουμε δύσκολο να εργαστούμε μαζί του. Μια χρήσιμη πρακτική είναι να εργαζόμαστε με όλους τους μικρότερους θυμούς που συμβαίνουν κάθε μέρα. Όταν μπορούμε να εργαζόμαστε μαζί τους καθώς συμβαίνουν, μαθαίνουμε. Έτσι, όταν έρχονται οι μεγαλύτερες αναστατώσεις, οι οποίες κανονικά θα μας σάρωναν, δεν μας συμπαρασύρουν τόσο πολύ. Και με τον καιρό εγκλωβιζόμαστε στο θυμό όλο και λιγότερο.
.

Υπάρχει ένα παλιό κόαν σχετικά με κάποιον μοναχό ο οποίος πήγε στον δάσκαλο του και του είπε, "Είμαι ένα πολύ θυμωμένο άτομο, και θέλω να με βοηθήσετε." Ο δάσκαλος είπε, "Δείξε μου τον θυμό σου." Ο μοναχός είπε, "Ξέρετε, αυτή τη στιγμή δεν είμαι θυμωμένος. Δεν μπορώ να σας τον δείξω." Και ο δάσκαλος είπε, "Τότε είναι ολοφάνερο ότι δεν είσαι εσύ ο θυμός, αφού μερικές φορές ούτε καν υπάρχει."

Αυτό που είμαστε έχει πολλά πρόσωπα, αλλά αυτά τα πρόσωπα δεν είναι αυτό που είμαστε.

"Δεν είναι η παρατήρηση μια δυϊστική πρακτική; Γιατί όταν παρατηρούμε, κάτι παρατηρεί κάτι άλλο." Στην πραγματικότητα δεν είναι δυϊστική. Ο παρατηρητής είναι κενός. Αντί για έναν διαχωρισμένο παρατηρητή, θα έπρεπε να πούμε ότι υπάρχει μόνο παρατήρηση.



Στην αρχή δεν μπορούμε όμως να το συλλάβουμε αυτό. Αν ασκηθούμε αρκετά σοβαρά, μαθαίνουμε ότι όχι μόνο ο παρατηρητής είναι κενός, αλλά και το αντικείμενο της παρατήρησης είναι επίσης κενό. Αυτό όμως είναι το τελικό στάδιο της πρακτικής δεν χρειάζεται να ανησυχούμε γι' αυτό από την αρχή αρχή.


"Ποιος είναι;" ρώτησε ο Θεός.
"Είμαι εγώ."
"Φύγε," είπε ο Θεός ...
Αργότερα ...
"Ποιος είναι;" ρώτησε ο Θεός.
"Είσαι Εσύ."
"Έλα ," απάντησε ο Θεός.



Δεν υπάρχει κανείς που να είναι διαχωρισμένος από οτιδήποτε άλλο. Υπάρχει μόνο ζωή που ζει τον εαυτό της: ακοή, αφή, όραση, όσφρηση, σκέψη. Αυτή είναι η κατάσταση της αγάπης ή της συμπόνιας: όχι ότι "είμαι εγώ", αλλά ότι "είσαι Εσύ".

Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος στο να κατανοήσουμε αυτό το: όχι ότι «είμαι εγώ» αλλά «είσαι Εσύ», είναι το να αυξηθεί η δύναμη του Παρατηρητή. Κάθε φορά που αναστατωνόμαστε το έχουμε χάσει. Αν παρατηρούμε δεν μπορούμε να αναστατωθούμε, γιατί ο παρατηρητής δεν αναστατώνεται ποτέ. "Το τίποτα" δεν μπορεί να αναστατωθεί. Αν λοιπόν μπορούμε να είμαστε ο Παρατηρητής, βλέπουμε κάθε «δράμα» με ενδιαφέρον και συμπάθεια, αλλά χωρίς να αναστατωνόμαστε.

Είναι πολύ δύσκολο κάποιος να είναι 100% ο παρατηρητής. Υπάρχει όμως τεράστια διαφορά ανάμεσα σε κάποιον που μπορεί να είναι τον περισσότερο καιρό και σε κάποιον που μπορεί να είναι σπάνια. Σκοπός της πρακτικής είναι να αυξήσουμε τον "απρόσωπο" χώρο. Παρ' ότι ακούγεται ψυχρό -και ως πρακτική είναι ψυχρή- δεν δημιουργεί ψυχρούς ανθρώπους. Ακριβώς το αντίθετο. Ούτε είναι κάτι το απόκοσμο. Σημαίνει, απλά, ότι όταν κοιτάζω κάποιο άλλο πρόσωπο, απλά το κοιτάζω, δεν προσθέτω 10.000 σκέψεις, 10.000 συναισθήματα σ' αυτό που βλέπω. Και αυτός είναι ο χώρος της συμπόνιας. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε να τον βρούμε. Είναι η φυσική μας κατάσταση, όταν όμως το εγώ, ο εγωικός νους, είναι απόν.



Αυτό που κάνει τη ζωή τόσο τρομακτική είναι το ότι αφηνόμαστε να παρασυρθούμε μέσα στα σκουπίδια του περιδινούμενου μυαλού μας. Δεν είμαστε αναγκασμένοι να το κάνουμε.
Ας (το) παρατηρήσουμε........


για το κείμενο χρησιμοποιήθηκαν πληροφορίες απο εδώ .

9 σχόλια:

IANIS (Giannis Doganis) είπε...

Μπραβο πεταλουδα! Εξαιρετικη εισαγωγη στην…τεχνη της παρατηρησης.

Μπορεί να νιώσεις καταπληκτικά αν μπορέσει ο παρατηρητης σου να ακολουθήσει τη φαντασία σου και ολες τις νοητικες διεργασιες της όπως και τα παράλογα συμπεράσματά της, χωρίς να φοβηθείς και χωρις να ταυτιστεις με τις συνέπειες. Με αυτό τον τρόπο μπορείς να γίνεις ένα με τα προβλήματα του Άλλου επιτρέποντας του να σε οδηγήσει στη χώρα της εκστατικής ένωσης. Κάτι τέτοιο μοιάζει με σούπερ ιδέα.

Όμως μπορεί να είναι και το πιο ηλίθιο πράγμα που μπορει να κανει κανεις. Και αυτό γιατι αν δεν καταφέρεις να κρατήσεις μια υγιή απόσταση από το αντικείμενο της παρατηρησης σου –ανεξαρτητα από το θετικο η αρνητικο συναισθημα που σου προκαλει - υπάρχει κίνδυνος να χαθείς. Όμως η φράση «υγιής απόσταση» αποτελείται από δύο άγνωστες λέξεις που υπάρχουν στο λεξικό που πέταξαμε σχεδον με το που γεννήθηκαμε...

Στα πρωτα του βηματα λοιπον ο παρατηρητης, χρειαζεται ν’αναπτυξει την αποστασιοποιηση, την αποταυτιση, την αποευαισθητοποιηση. Ετσι επιτυγχανεται η αυξηση του "απρόσωπου" χώρου. Ετσι αυξανεται το ‘κενο’ αναμεσα στις σκεψεις και αναμεσα στις λεξεις του φλυαρου από την φυση του νου.

Σιγα-σιγα, αναπτυσσεται η ποιοτητα της παρατηρησης. Οσο πιο πολύ παρατηρουμε, τοσο περισσοτερο δημιουργειται μεγαλυτερη αποσταση αναμεσα σε μας και σ’αυτό που κανουμε. Η αποσταση βοηθαει, γιατι χωρις αποσταση δεν μπορει να υπαρξει αντιληψη. Δεν γινεται να δεις κατι που είναι υπερβολικα κοντα σου…

Και καθως ο παρατηρητης γινεται ολο και πιο σταθερος και δυνατος, η αποσταση αναμεσα στον παρατηρητη και στο νου γινεται ολο και μεγαλυτερη, μεχρι ο νους να σιωπασει τελειως. Και τοτε είναι που αποκτας για πρωτη φορα συνειδηση του Εαυτου σου. Γιατι η ιδια ενεργεια που πηγαινε στο νου, μη βρισκοντας νου, γυριζει στον Εαυτο της!

Βεβαια χρειαζεται χρονος για να δημιουργηθουν μεσα μας ολο και μεγαλυτερα ‘κενα’ γεματα ‘παρατηρηση’. Και καθως τα ‘κενα’ της παρατηρησης μεγαλωνουν, οι σκεψεις γινονται πιο λιγες.

Στο τελος του… δρομου, ολες οι σκεψεις, τα συναισθηματα, οι διαθεσεις, τα παντα εξαφανιζονται. Υπαρχει μονο απολυτο κενο, απολυτη σιωπη. Ολη η ενεργεια αρχιζει να γυριζει στον εαυτο της. Και αυτή η ενεργεια που γυριζει στην πηγη φερνει τεραστια απολαυση. Σ’ αυτή την προχωρημενη κατασταση, δεν υπαρχει ουτε ο σκεπτομενος, ουτε οι σκεψεις του, ουτε ο εμπειρομενος, ουτε η εμπειρια του. Ο παρατηρητης είναι το παρατηρουμενο.

kelly alamanou είπε...

O Παρατηρητής εαυτός....
Πριν χρόνια και κάτω από πολύ δύσκολες ψυχολογικά συνθήκες συνειδητοποίησα την υπαρξή του..
Τότε μου τέθηκε το καθοριστικό ερώτημα ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ;
Kαι η διαδικασία της παρατήρησης έγινε τρόπος ζωής.

delta είπε...

Μπορεί οι συγκυρίες να έχουν μειώσει σημαντικά τον χρόνο συμμετοχής μου στο blog το τελευταίο διάστημα, αλλά η χαρά μου είναι μεγάλη όταν βλέπω τόσο εξαιρετικά και πλήρη κείμενα σαν κι αυτό (κι ας χρειάστηκα 2 μέρες για να το διαβάσω)

Υπάρχουν, θεωρητικά τουλάχιστον, πολλά μονοπάτια που οδηγούν στην Αλήθεια. Πρακτικά όμως, υπάρχει μόνο ένα : το μονοπάτι της εμπειρικής γνώσης. Ο ορισμός για την εμπειρική γνώση μπορεί να διατυπωθεί ως η συνεχής μελέτη και παρατήρηση των αντιδράσεων του εαυτού, καθώς και η ανακάλυψη των αιτιών αυτών των αντιδράσεων. Αυτή η διεργασία, από ένα σημείο και μετά, συμβαίνει ανά πάσα στιγμή, όσο και αν αυτό ακούγεται ακατόρθωτο. Όταν ο άνθρωπος συνεχίζει την μέθοδο της αυτοπαρατήρησης απελευθερώνεται σταδιακά από τα εμπόδια που δεν του επιτρέπουν να εκφράσει τον πραγματικό εαυτό του. Εναρμονίζει την συνειδητότητα του με δυνάμεις που γίνονται άμεσα αντιληπτές.

Εάν είναι τόσο απλό γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δεν «παρατηρούν»; Απλά γιατί η συνείδησή τους κοιμάται και ονειρεύεται. Όπως λέει ο Ηράκλειτος :

«Ξεχνούν και δεν προσέχουν ότι συμβαίνει γύρω τους, στον ξύπνιο τους οι άνθρωποι, όπως στον ύπνο τους. Οι ανόητοι, αν και ακούν είναι σαν τους κουφούς : σ’ αυτούς ταιριάζει το γνωμικό πως και παρόντες απουσιάζουν. Δεν πρέπει να μιλά κανένας και να πράττει σαν να είναι κοιμισμένος. Ένας και κοινός είναι ο κόσμος για τους ξυπνητούς. Οι κοιμισμένοι ζουν ο καθένας στο δικό του κόσμο. Θάνατος είναι ότι βλέπουμε στον ξύπνιο μας και όνειρα ότι βλέπουμε στον ύπνο μας»

Ευχαριστώ πολύ Πεταλούδα

ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ είπε...

Πραγματικα η ζωή γίνεται αφόρητη όταν "αφηνόμαστε να παρασυρθούμε στα σκουπίδια του περιδινούμενου μυαλού μας"Είναι πολύ δύσκολο να βγαίνεις απ'τον εαυτό σου να αποκλείεις το εγώσου και να γίνεσαι ουδέτερος παρατηρητής του.Οταν όμως μπορείς και βρίσκεις την δύναμη να το κάνεις,τα συναισθήματα, οι σκέψεις,οι αντιδράσεις,οι βιοματικές καταστάσεις
έχουν μια διαφορετική ποιότητα αντιμετώπισης.Μια τέτοια εμπειρία είχα καταγράψει και εδώ,σε μια κατάσταση συναισθηματικής συναισθηματικής έκρηξης.
http://ilystouxronou.blogspot.com/2009/09/blog-post_17.html
Σέυχαριστώ Πεταλούδα!!!

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

αντιθετως (και συμπληρωματικως)
εγω σας ευχαριστω!
αλλωστε ολοι εχετε συμβαλλει στο να κατανοησω ο,τι εχω κατανοησει πανω σε μερικα θεματα μεχρι στιγμης..
και δεν μιλαω για διανοητικη κατανοηση εννοιων.
το να γραφω με βοηθαει να κατανοω βαθυτερα οτι εχω αντιληφθει βιωματικα και εμπειρικα.
κι αυτο οδηγει και σε αλλη βαθυτερη κατανοηση.
οταν τιθεται το ερωτημα:"ποιος ειμαι?" "τι ειμαι?",
η πορεια ξεκινα,
οχι για μπροστα
αλλα για πισω..
ενα ενα τα βηματα σε οδηγουν στο πως προγραμματιστηκε το μυαλο (σου) να πιστεψει ως πραγματικο ο,τι του παρουσιαστηκε ως πραγματικο.
και ξεμαθαινεις οσα εμαθες.
η (κοινωνικα προγραμματισμενη) γνωση ειναι η αγνοια τελικα ισως.
και η Γνωση ειναι αυτη που ειχαμε
και χασαμε στην πορεια για την ενηλικιωση-η αγνοια της χωριστικοτητας ηταν η Γνωση τελικα,ισως...
κι εκει ενθυμουμενοι γυριζουμε
ξεπρογραμματιζοντας τους προγραμματισμους και τα ψευδαισθητικα φαινομενα που φερουν μαζι τους.
ο νους δεν πρεπει να κατανοησει κι επειτα να "διαλυθει" στα εις ων συνετεθη?
ο νους δεν ειναι αυτος που φοβαται οταν αρχιζει να γαληνευει απο σκεψεις
γιατι μονο με εννοιες μπορει να "δουλευει"?
αλλα πολλα ειπα παλι
κι ακρη ως συνηθως δεν εβγαλα!
ευχαριστω ιανις
ευχαριστω Κελλυ
ευχαριστω δελτα
ευχαριστω Πελα

και ειμαι χαρουμενη και σας στελνω τη χαρα μου!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Iptamenos Ollandos είπε...

Να στείλω και εγώ έστω και καθυστερημένα τα συγχαρητήρια μου. Ετοιμάζω κάτι εδώ και καιρό το οποίο έχει μεγάλη σχέση με όσα λες.
Το επόμενο βίντεο στο YouTube για την αγαπημένη μας Πεταλούδα...

Την καλησπέρα μου και πολλά φιλιά!

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

καλησπερα ιπταμενε ξενογλωσσε!
κι εδω αρχιζουν τα υποερωτηματα:
τι ετοιμαζεις?
τι μεταφραζεις?
ποιο βιντεο?
το states of mind παντως ειναι καταπληκτικο!
για λεγε ιπταμενε..
κι ασε τα ευχαριστω ιπταμενε........
καλησπεραα!
κι εγω ευχαριστω παντως!

xristiana sophia είπε...

Μετά από τόσα χρόνια "επί τω έργω" διαπιστώνω για άλλη μια φορά πόσο δύσκολο... έως αδύνατον είναι, να γράψει κανείς για την παρατήρηση. Όσο περιγράφουμε το θέμα, τόσο το χάνουμε...

Η απόπειρα είναι θαρραλέα, αλλά το βίωμα παραμένει ένα ανοιχτό θέμα που μόνο βιώνεται πρακτικά και μοιράζεται με λίγους...

Είναι απλά οι δικές μου σκέψεις…
:)

Unknown είπε...

Έχεις δίκιο xristiana sophia, αλλά το γεγονός αυτό δεν θα πρέπει να μας αποθαρρύνει από την προσπάθεια μας. Είναι τόσο δύσκολο να περάσεις αυτό το βίωμα όσο και το να περάσεις σε κάποιον τρίτο το πως αισθάνεσαι όταν είσαι ερωτευμένος.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...