Το μεγάλο μυστικό

Ρώτησαν οι μαθητές τον Ιησού όπως διαβάζουμε στο κατά Θωμά Ευαγγέλιο :

«Πες μας πως μοιάζει το βασίλειο του Ουρανού ;»
Κι εκείνος τους είπε :
«Είναι όπως ο σπόρος του σιναπιού, ο πιο μικρός από όλους τους σπόρους, που όταν πέφτει στο οργωμένο χώμα μεγαλώνει σε τεράστιο δέντρο και γίνεται καταφύγιο για όλα τα πουλιά του ουρανού»

Ο Ιησούς μίλησε πολλές φορές για το σπόρο του σιναπιού. Ο σπόρος του σιναπιού είναι ο πιο μικρός από όλους τους σπόρους μα έχει μια μυστηριώδη ποιότητα : όταν μεγαλώνει γίνεται το πιο μεγάλο φυτό. Ο Θεός είναι αόρατος και το σύμπαν είναι η πιο ορατή του δημιουργία. Το σύμπαν είναι το δέντρο. Ο Θεός είναι ο σπόρος. Ο Θεός είναι το ανεκδήλωτο. Το σύμπαν είναι αυτό που έχει εκδηλωθεί. Και αν υπάρχει το σύμπαν τότε υπάρχει και ο σπόρος. Πως μπορεί να υπάρξει ένα δέντρο χωρίς το σπόρο ; Ο σπόρος πρέπει να πεθάνει. Μόνο τότε μπορεί να γίνει δέντρο. Γι’ αυτό ο Θεός βρίσκεται παντού όπως ο σπόρος βρίσκεται μέσα σ’ ολόκληρο το δέντρο. Δεν μπορείς όμως να βρεις τον σπόρο. Ο σπόρος έχει πεθάνει μέσα στο δέντρο. Έγινε το ίδιο το δέντρο. Ο Θεός έγινε το σύμπαν. Δεν είναι χωρισμένος από αυτό. Δεν είναι όπως ο μαραγκός, που φτιάχνει ένα τραπέζι και παραμένει χωρισμένος από αυτό. Είναι όπως ο σπόρος, που γίνεται δέντρο κι ύστερα χάνεται μέσα σ’ αυτό το δέντρο.

Στην προκειμένη περίπτωση όπως μας είπε παραπάνω ο Όσσο το δημιούργημα, το εκδηλωμένο Σύμπαν έλαβε ύπαρξη φυλακίζοντας στα δεσμά του χώρου και του χρόνου τον Ανεκδήλωτο, τον ίδιο τον δημιουργό του. Ο Θεός πέθανε και η θυσία του αυτή ήταν η πρώτη πράξη της δημιουργίας του κόσμου.

Η Περσεφόνη, ο Όσιρις, ο Διόνυσος και εν σύνοψη ο Ιησούς Χριστός ένα πράγμα καταδεικνύουν : το Θεό σταυρωμένο στην ύλη! Μόνον αν κομματιαστεί ο Όσιρις μπορεί να προέλθει το Σύμπαν ! Ο Θεός υποφέρει και αγωνίζεται δια της φύσεως και της ανθρωπότητας να ανέλθει το Γολγοθά της ύλης και της διπολικότητας. Κι ο αγώνας αυτός συνταράσσει το Σύμπαν από το απειροελάχιστο κουάρκ μέχρι τους γιγάντιους γαλαξίες όπου ο ίδιος νόμος της εκδήλωσης διοικεί σύμφωνα με το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο: «εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις τη γην αποθάνη αυτός μόνος μένει, εάν δε αποθάνη πολύν καρπόν φέρει»

“Η βασιλεία των ουρανών εντός υμών εστί”

Ποιος αλήθεια ζει σήμερα με αυτόν τον τρόπο ; Σαν να έχει την βασιλεία των ουρανών μέσα του ; Μόνο γκρίνια και ταλαιπωρία και κακομοιριά βλέπουμε γύρω μας. Ζητιανεύουμε τον οίκτο των ανθρώπων εμείς οι κάτοχοι του θείου σπινθήρα, οι ζωντανοί Θεοί.

Αν καταλάβουμε ότι με τον γείτονα μας, με τον συνεργάτη μας αλλά και με τον ανταγωνιστή μας είμαστε ένα, είμαστε μια διαφορετική έκφραση μιας μοναδικής και ανέκφραστης ενότητας τότε αυτόματα τελειώνει η ζήλια, ο ανταγωνισμός, η κακία, το μίσος και μένει μόνο η αγάπη, η αληθινή και αγνή αγάπη. Αυτή η συνειδητοποίηση της απόλυτης ενότητας είναι, ίσως, η πλέον θαυμαστή εμπειρία από όλες όσες βιώνει ο άνθρωπος κατά τη διάρκεια της εξελίξεως του – μια ευδαιμονία το βάθος της οποίας είναι απερίγραπτο. Τότε και μόνον τότε μπορούμε να φτάσουμε στο μεγαλείο να στρέψουμε και το άλλο μάγουλο στο επιτιθέμενο όπως μας δίδαξε ο μεγαλύτερος μύστης όλων των εποχών, ο Ιησούς Χριστός.

Θα ξαναβρούμε τον Θεό όπως μας λέει ο Όσσο μόνο όταν εκείνο το δέντρο πάψει να υπάρχει.
Οι επιστήμονες μπορεί να πάρουν το δέντρο να το κόψουν κομματάκια, να το αναλύσουν, όμως δε θα βρουν σπόρο μέσα του. Όπως δε θα καταφέρουν να βρουν και το δέντρο μέσα στο σπόρο. Μερικά πράγματα μπορούν να γίνουν γνωστά μόνο μέσα από την ολότητα τους. Δεν μπορούμε να τα αναλύσουμε διότι είναι μεγαλύτερα από τα μέρη που τα αποτελούν. Εκεί βρίσκεται το βασικό πρόβλημα γι’ αυτούς που αναζητούν την αλήθεια. Η αλήθεια είναι μεγαλύτερη από όλα τα μέρη της ενωμένα μαζί. Δεν είναι μόνο το σύνολο των στοιχείων, είναι κάτι ακόμη μεγαλύτερο.
Μια μελωδία δεν είναι απλώς και μόνο το σύνολο από τις νότες της. Είναι κάτι ακόμη πιο μεγάλο. Όταν όλες οι νότες συναντιούνται, τότε δημιουργείται μια αρμονία, που δεν υπήρχε σε κάθε νότα ξεχωριστά.

Αν θέλουμε να δούμε το βασίλειο του Θεού πρέπει κι εμείς να πεθάνουμε σαν το σπόρο. Ξαφνικά υπάρχει το δέντρο. Εμείς δεν υπάρχουμε πια αλλά ο Θεός. Ποτέ ΕΓΩ δεν θα συναντήσω τον Θεό. Αν εγώ υπάρχω τότε ο Θεός δεν υπάρχει γιατί ο σπόρος βρίσκεται εκεί. Όταν εξαφανίζομαι τότε εμφανίζεται ο Θεός. Όσο υπάρχει η προσωπικότητα η ατομικότητα παραμένει θαμμένη μέσα της.

Ο σπόρος περιέχει το δέντρο, αλλά ο σπόρος μπορεί να σκοτώσει το δέντρο. Αν ο σπόρος γίνει εγωιστικός, αν ο σπόρος σκέφτεται, «εγώ είμαι αρκετός» κι αρχίσει να φοβάται το θάνατο τότε αυτό που τον περικλείει γίνεται η φυλακή του. Το ίδιο το κέλυφος που τον προστάτευε πριν μπει στο κατάλληλο έδαφος θα γίνει η φυλακή του. Και τότε το δέντρο πεθαίνει μέσα στο σπόρο και ο Θεός δεν υπάρχει πια. Υπάρχει μόνον ο τυφλός, γκρινιάρης, κακόμοιρος και αδύναμος άνθρωπος που όλα και όλοι του φταίνε. Ας πούμε ότι μέσα στο Ναό μας υπάρχει μόνο μία θέση και σ’ αυτή μπορεί να καθίσει ή το ΕΓΩ ή ο Θεός.

Εμείς είμαστε οι σπόροι, είμαστε οι εν δυνάμη Θεοί, είμαστε η δυνατότητα του βασιλείου. Ας ετοιμαστούμε να πεθάνουμε γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να ξαναγεννηθούμε.

Καλή Φώτιση