Διαμορφώνουμε νοητικούς νόμους για τους εαυτούς μας και ύστερα είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε κάτω απ’ αυτούς. Δυστυχώς, οι νόμοι αυτοί συχνά συμβαίνει να είναι νόμοι περιορισμού. Σκεφτόμαστε ότι έχουμε κάποια αδυναμία ή κάποιος άλλος το σκέφτεται για μας και πριν καλά – καλά αντιληφθούμε τι συνέβη, αυτό ήδη έχει γίνει ένα σχεδόν ιερό δόγμα. Κι όμως, δεν είναι παρά μια υποβολή, από την οποία θα ελευθερωθούμε, αν πάψουμε να την πιστεύουμε.Ένας γιατρός με τη γυναίκα του δέχτηκαν την επίσκεψη μιας συγγενούς. Μετά το δείπνο, ήρθε η ώρα του καφέ και η επισκέπτρια είπε, «Γιάννη ξέρεις ότι δεν πίνω καφέ ! Η νικοτίνη του με κρατά ξάγρυπνη όλη τη νύχτα».
Η σύζυγος πήγε να πει κάτι αλλά ο άνδρας της την κοίταξε με νόημα και είπε : «Σε διαβεβαιώνω αγαπητή μου θεία ότι δεν έχει νικοτίνη αυτός ο καφές». Η θεία απάντησε : «Μα πάντοτε υπάρχει νικοτίνη στον καφέ και με κρατά ξάγρυπνη όλη νύχτα». Ο οικοδεσπότης τότε είπε : «Αγαπητή μου θεία, σου δίνω το λόγο της τιμής μου σαν γιατρός, ότι δεν υπάρχει νικοτίνη σ’ αυτόν τον καφέ».
Η ηλικιωμένη γυναίκα που έτρεφε την μεγαλύτερη εκτίμηση τόσο για τις επαγγελματικές ικανότητες του ανεψιού της, όσο και για την ακεραιότητα του χαρακτήρα του, ικανοποιήθηκε από αυτά που άκουσε και ήπιε στη συνέχεια τρία φλυτζάνια καφέ που τον απόλαυσε. Εκείνη τη νύχτα κοιμήθηκε σαν ξερή.
Φυσικά ο καφές δεν είχε νικοτίνη. Η ηλικιωμένη γυναίκα εννοούσε καφείνη αλλά είπε νικοτίνη. Η εξαπάτηση βέβαια που έγινε δεν εγκρίνεται αλλά η ιστορία απεικονίζει θαυμάσια τη δύναμη της καλής και της κακής υποβολής.
Η ηλικιωμένη κυρία είχε διαμορφώσει ένα νόμο περιορισμού για τον εαυτό της, τον οποίο ανακάλεσε χωρίς κανένα πρόβλημα.
Γιατί δεν αρχίζουμε κι εμείς σήμερα να ανακαλούμε κάποιον από τους πολλούς παρόμοιους νόμους που σίγουρα έχουμε διαμορφώσει για τους εαυτούς μας ;
Αν μπορούσαμε με ένα μαγικό τρόπο να αδειάσουμε τη μνήμη μας από όλους τους περιορισμούς που τεχνητά έχουν «φυτευτεί» μέσα μας, θα διαπερνούσαμε αυτόματα τα όρια που μας κρύβουν την αντίληψη μιας ανώτερης πραγματικότητας. Αυτή η ανώτερη πραγματικότητα υπάρχει και στο γνώριμο που βλέπουμε και κινούμαστε καθημερινά – δεν υπάρχει καμιά απόσταση ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο πραγματικότητες. Κι όμως θα μπορούσαν να απέχουν χιλιόμετρα η μία από την άλλη…
6 σχόλια:
η διαφορά των δογμάτων και θρησκειων ειναι στο σημείο που εντάσσουν την καθημερινοτητα στην ανώτερη αυτή πνευματικότητα.
Η προσκόλληση του ανθρώπου στα υλικά αγαθά αλλά και οι μικροαστικές αντιλήψεις των πρέπει που μας γαλουχούν από μικρά παιδιά σαφώς κρατάει πίσω την ικανότητα μας να βιώνουμε έντονες συγκινησιακές εμπειρίες. kάθε άνθρωπος έρχεταιεπανειλημμένως πρόσωπο με πρόσωπο με το «κακό» μέχρι να νικήσει και να ξεριζώσει οριστικά την τάση να το επαναλάβει αλλά και μέχρι να παρασυρθεί από μια άλλη επιθυμία ή πάθος. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι κάθε φορά που σκεπτόμαστε, διεγείρουμε μια διαδικασία που οδηγεί σε ένα αποτέλεσμα.
Έτσι δεν υπάρχει μαγική συνταγή για να μάθεις να είσαι συνειδητά κύριος του εαυτού σου, υπάρχουν όμως θαυμάσιες τεχνικές που σε βοηθούν να ωριμάσεις σιγά-σιγά για να βιώσεις την αντίληψη της ανώτερη πνευματικότητας.
Ίσως σ' αυτά που μας κρατάνε πίσω να έπρεπε να προσθέσεις και τις θρησκευτικής προελεύσεως δογματικές διδασκαλίες φίλε μου
Η ερώτηση βέβαια προς τον ocean soul είναι όχι ποιές είναι οι διαφορές αλλά αν τελικά μας είναι χρήσιμα σε κάτι τα δόγματα και οι θρησκείες
αυτό ειναι προσωπική επιλογή του καθενός και οχι απόλυτη αλλά κατά περισταση επιλογή. Τα δογματα ή οπως αλλιώς νοηματοδοτουνται σε κάθε θρησκεία οριζουν την ταυτότητα της. Αν θέλεις εντάσσεσαι και ακολουθείς πιστά ,αν οχι κάνεις τη δική σου πανθρησκεία ή ζεις με τις ενοχές της μη σωστής ενταξης ....
Δεν χρειάζεται να αδειάσουμε την μνήμη μας. Αυτή επιτελεί το έργο της και το κάνει σωστά.
Στον κόσμο των τριών διαστάσεων ή αλλιώς στον κόσμο των πέντε αισθήσεων η μνήμη επιτελεί έργο και χρειάζεται για να μας προστατέψει.
Όταν λέω Μνήμη την εννοώ ως αυτά που θυμόμαστε και αυτά που δεν θυμόμαστε. Ένας συνδυασμός Μνήμης/Λήθης.
(Σκέψου το σαν τις πράξεις στα μαθηματικά π.χ Πρόσθεση/Αφαίρεση. Ίδια πράξη)
Η ιστορία που περιγράφεις είναι μια από τις χιλιάδες καθημερινές ιστορίες. Έχεις απόλυτο δίκιο στο θέμα της υποβολής. Και βέβαια η ευθύνη είναι αυτού του υποβαλλόμενου κι όχι του υποβάλλοντος. Είναι ο δικός του εγκέφαλος που υποβάλλεται. Είναι ο δικός του Νους που αφήνεται να υποβληθεί. Είναι ο δικός του Νους που αφέθηκε να προγραμματιστεί έτσι ώστε να υποβάλλεται και αυθυποβάλλεται.
Κατά τη γνώμη μου
πρέπει αναγνωρίσουμε το σύστημα που μας έχει επιβληθεί ή προσπαθεί να μας επιβληθεί. Να καταλάβουμε τον μηχανισμό του και μετά να αδιαφορήσουμε γι αυτό. Τότε δεν θα έχει καμία δύναμη επάνω μας.
Ίσως το τραβάω λίγο αλλά θεωρώ ότι το θέμα της υποβολής είναι πολύ σημαντικό και έχει τις ρίζες του πολύ βαθιά.
Όλοι είμαστε ένα. Όλοι και όλα είμαστε κομμάτια, τμήματα, μέρη ενός όλου. Είμαστε μοναδικές συνειδητότητες, τμήματα μιας Συνειδητότητας.
Αυτή η Συνειδητότητα Είναι.
Είναι παντού, στο χώρο και στο χρόνο. Ουσιαστικά είναι ο χώρος και ο χρόνος. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν χώρος και χρόνος.
Ο χώρος και ο χρόνος υπάρχουν σαν αντίληψη της Συνειδητότητας. Αν η Συνειδητότητα θέλει να αντιληφθεί το χώρο και το χρόνο τότε αυτά υπάρχουν και υπόκεινται σε κανόνες (τους γνωστούς φυσικούς κανόνες).
Έτσι ο χώρος και ο χρόνος είναι ψευδαισθήσεις. Είναι θελητά δημιουργήματα της Συνειδητότητας. Η Συνειδητότητα είναι αέναη, είναι τα πάντα, είναι άχρονη, είναι ΕΙΝΑΙ, είναι ΕΙ.
Και ο κόσμος μας, ο κόσμος των τριών διαστάσεων και των πέντε αισθήσεων, είναι ψευδαίσθηση. Είναι δημιούργημα της Συνειδητότητας και κατά συνέπεια των δικών μας συνειδητοτήτων.
Αν καταλάβουμε με τον υλικό μας εγκέφαλο ότι όλα είναι ψευδαίσθηση και ουσιαστικά ότι όλα είναι δικά μας δημιουργήματα τότε δεν θα υπάρχει υποβολή με την έννοια που όλοι κατανοούμε, τα πάντα θα είναι εφικτά, η Μαγεία θα ξαναπάρει την θέση της και θα ξαναβρεί τη λάμψη της, ο κόσμος που ζούμε θα αλλάξει εικόνα και θα αποκτήσει νόημα και οι ζωές μας θα εναλλάσσονται μέσα στη Χαρά και οι ενεργοπνευματικοί μας σκοποί θα εκπληρώνονται και το Θείο αιθερικό δώρο που λέμε Αγάπη θα μας οδηγήσει με ασφάλεια στην πηγή μας, στις ρίζες μας τη Συνειδητότητα. Το Ένα, το Ει.
Δημοσίευση σχολίου