Η ΘΛΙΨΗ

Η ανακοίνωση ότι κάποιος πάσχει από καρκίνο, η διαδικασία των θεραπειών, οι επαναλαμβανόμενες εξετάσεις, ο αντίκτυπος στην προσωπική και επαγγελματική ζωή, ο χαμός ενός αγαπημένου μας προσώπου είναι μερικοί από τους λόγους που ένα άτομο μπορεί να νιώσει στενοχώρια, θλίψη και άσχημη διάθεση. Η θλίψη είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα απέναντι σε μία δυσάρεστη κατάσταση. Τα αρνητικά αυτά αισθήματα είναι φυσιολογικά και δεν επηρεάζουν σημαντικά τη δυνατότητά μας να ανταποκρινόμαστε στις καθημερινές μας υποχρεώσεις. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε ότι είναι και χρήσιμα στο βαθμό που μας βοηθούν να γνωρίσουμε καλύτερα κάποιες αδυναμίες του χαρακτήρα μας. Η θλίψη μας σκληραγωγεί και μας εκπαιδεύει ώστε να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε δυναμικά τις αντιξοότητες που μπορεί να προκύψουν αργότερα στη ζωή μας. Η αυτογνωσία που προκύπτει μέσα από τις αρνητικές εμπειρίες μας βοηθά να κάνουμε προσπάθειες να αλλάξουμε τον εαυτό μας ώστε να αποφεύγουμε στο μέλλον τις αρνητικές συνέπειες των ανώριμων συμπεριφορών.

Συνήθως, η θλίψη υποχωρεί σταδιακά και το άτομο επαναδραστηριοποιείται, αναζητώντας λύσεις για το πρόβλημα που αντιμετωπίζει και παράλληλα προσπαθεί να επιστρέψει στην καθημερινή του ρουτίνα. Σε ορισμένες περιπτώσεις όμως, δεν συμβαίνει αυτό. Η άσχημη διάθεση μπορεί να παρατείνεται για αρκετές εβδομάδες και να δείχνει να επιδεινώνεται παρά να βελτιώνεται. Το άτομο χάνει τη διάθεσή του για το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, δεν παίρνει ικανοποίηση από δραστηριότητες που παλαιότερα τον ευχαριστούσαν, χάνει το ενδιαφέρον του, το κίνητρό του και νιώθει οξύθυμος και ευερέθιστος. Ταυτόχρονα το άτομο μπορεί να παρουσιάζει διαταραχή στον ύπνο (αϋπνίες ή υπερυπνία) και απώλεια της όρεξής του. Συνήθως νιώθει χειρότερα το πρωί ενώ η διάθεση βελτιώνεται λίγο τις απογευματινές ώρες. Επιπλέον το άτομο μπορεί να αντιμετωπίζει δυσκολίες στη συγκέντρωση αλλά και στη μνήμη του, να βιώνει αισθήματα ενοχής, αναξιότητας, ματαιότητας και ευαλωτότητας. Όλα αυτά συνήθως συνοδεύονται και από σωματικά συμπτώματα όπως το αίσθημα κόπωσης, πόνους στο σώμα, αλλαγή βάρους, υπερδιέγερση και ανησυχία, απώλεια σεξουαλικού ενδιαφέροντος. Δεν είναι σπάνιο το άτομο να έχει αυτοκαταστροφικά συναισθήματα να θεωρεί ότι η ζωή δεν αξίζει, ότι είναι ένα φορτίο στους άλλους.

Όταν λοιπόν, το άτομο βιώνει αρκετά από τα παραπάνω συμπτώματα τότε το πιο πιθανό είναι να υποφέρει από κατάθλιψη με ολέθρια πολλές φορές αποτελέσματα. Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια ένας καθηγητής μου στο πανεπιστήμιο αυτοκτόνησε ύστερα από την εμφάνιση κατάθλιψης σαν αποτέλεσμα υπερκόπωσης και μεγάλου φόρτου εργασίας και ευθυνών που προφανώς δεν μπορούσε να «αντέξει»!

Όπως προανέφερα κάποιες φορές αυτά συμβαίνουν εξαιτίας σημαντικών γεγονότων που σχετίζονται με την υγεία την δική μας ή δικών μας ανθρώπων ή ακόμα και με το χαμό τους. Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις (σημαντικές στον αριθμό και αυτές π.χ. το παράδειγμα που προανέφερα) αυτά συμβαίνουν γιατί οι άνθρωποι στην πλειοψηφία μας δεν συνειδητοποιούμε το «αληθινό νόημα» της ζωής μας αλλά ταυτιζόμαστε υπερβολικά με τους «ρόλους» που υποδυόμαστε στην καθημερινότητα μας.

Τρέχουμε από το πρωί ως το βράδυ για να πετύχουμε επαγγελματικά και προσωπικά, να βγάλουμε περισσότερα χρήματα, να αποκτήσουμε εξουσία, να «ξεπεράσουμε» τον φίλο μας, τον γείτονα, τον γνωστό μας, και γενικά να ικανοποιήσουμε το ΑΤΙΜΟ το ΕΓΩΩΩΩΩ με ολέθρια αποτελέσματα πολλές φορές (άγχος, αρρώστια, ατυχήματα, χωρισμούς, χρεοκοπίες κ.α) !!! Άλλοι ξεχνούμε και άλλοι δεν μαθαίνουμε καθόλου ότι σκοπός μας σε αυτή τη ζωή είναι η ανακάλυψη από το βάραθρο της προσωπικότητας μας του ανώτερου πνευματικού μας εαυτού, του εαυτού με τον οποίο θα δούμε εμάς και τους συνανθρώπους μας ως μέρη του ΘΕΙΟΥ ΟΛΟΥ, ως διαφορετικές εκφράσεις του Θεού προς τις οποίες μόνο ΑΓΑΠΗ θα πρέπει να αισθανόμαστε και Θετικές Σκέψεις θα πρέπει τρέφουμε! Όλα τα υπόλοιπα (χρήματα, δύναμη, εξουσία κ.α.) είναι επίγεια, φθαρτά τα οποία θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως μέσα για το παίξιμο των «ρόλων» μας, την βελτίωση της κοινωνίας μας και προπαντός να καταλάβουμε ότι απλά τα διαχειριζόμαστε και δεν είναι δικά μας.

Προς αυτήν την κατεύθυνση βοηθάει ο διαλογισμός. Ο διαλογισμός και η προσευχή βοηθάνε και για τις δύο περιπτώσεις γεγονότων που προανέφερα που ευθύνονται για την θλίψη. Τότε τα «γήινα» δεν θα μας επηρεάζουν, δεν θα αγχωνόμαστε γι αυτά, και δεν θα στεναχοριώμαστε. Επίσης θα συνειδητοποιήσουμε το «Ον αγαπά Κύριος παιδεύει» που λέει ο Πάτερ Παϊσιος! Θα πρέπει να μάθουμε να χαιρόμαστε με απλά πράγματα όπως την ομορφιά της ανατολής του ήλιου, την γαλήνη του ηλιοβασιλέματος, τα χρώματα της φύσης, το φύσημα του αέρα, την μυρωδιά της βροχής, το πέσιμο των φύλλων, το γέλιο των παιδιών, να βλέπουμε τα πράγματα με αισιοδοξία, χαρά και προπαντός να Πιστεύουμε, να Πιστεύουμε ότι θα τις αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες της ζωής, όποιες και αν είναι αυτές, και ότι είναι απλά μέρος του θεατρικού έργου που αποσκοπεί στην αυτοβελτίωσή μας και ότι κάποιο σημαντικό λόγο υπηρετούν στο συμπαντικό γίγνεσθαι!

Καλή σας μέρα λοιπόν!