Καλό ταξίδι Χριστίνα ...

Ήταν μόλις 20 χρονών. Είχε περάσει στο πανεπιστήμιο. Την είχαν καλέσει στην Εθνική ομάδα χάντμπολ. Δεν πρόλαβε όμως να ζήσει τα όνειρα της. Ο καρκίνος την νίκησε.

Σήμερα στο μνημόσυνο της Χριστίνας, γνώρισα την μητέρα της τη Μαρία. Δυο μάτια εκφραστικά, βλέμμα σταθερό. Δεν υπήρχε ίχνος από δάκρυα. Είχαν στερέψει. Τι μπορείς να πεις σ’ αυτά τα μάτια ; Νιώθω πραγματικά αδύναμος μπροστά τους. Νιώθω μικρός μπροστά στη δύναμη της μάνας. Ποια θρησκεία και ποια φιλοσοφία μπορεί να προσφέρει την ελάχιστη παρηγοριά ; Την παραμικρή ανακούφιση; Τι μπορείς να πεις ;

.

Έμεινα βουβός ...

Όταν πεθαίνουν άνθρωποι που αγαπάμε, ολόκληρα σύμπαντα πεθαίνουν μαζί τους. Όσοι από μας μένουμε πίσω, δε λυπόμαστε γι’ αυτούς, λυπόμαστε για μας. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν ενσωματωμένοι στην ύπαρξη μας. Οι ζωές τους ήταν λάμπες που φώτιζαν τις δικές μας. Τους αγαπούσαμε και μας αγαπούσαν και ξαφνικά νιώθουμε την αγάπη λιγότερο και νιώθουμε να μας αγαπούν λιγότερο. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν ήλιοι των οποίων τη θέρμη απολαμβάναμε και δεν έχουμε πια τις ακτίνες τους να μας ζεσταίνουν. Μας λείπει κάτι που δεν μπορεί να αντικατασταθεί. Αυτό που έχει χαθεί δεν είναι μόνο το άτομο, μα και η σχέση μας με το άτομο αυτό. Διαφορετικοί άνθρωποι φέρνουν στην επιφάνεια διαφορετικές πλευρές του χαρακτήρα μας. Μεγάλο μέρος του εαυτού μας είναι μια αντανάκλαση πάνω σε άλλους. Ο Ντεκάρτ παρέλειψε κάτι όταν συμπέρανε : «Σκέφτομαι άρα υπάρχω». Παρέλειψε την κοινωνική άποψη της ανθρώπινης ύπαρξης : «Άλλοι με σκέφτονται άρα υπάρχω». Όταν κάποιος πεθαίνει, χάνουμε το αντίστοιχο κομμάτι του εαυτού μας, όσο κι αυτόν που πεθαίνει.

Η μικρή Χριστίνα έφυγε …

Ήταν μια μοναδική ύπαρξη, όπως είπε η Μαρία, όπως μοναδικός είναι κάθε άνθρωπος.

Ο θάνατος της στέρησε τόσο νωρίς την ζωή της. Η Μαρία έκανε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για να την βοηθήσει να ζήσει.

Ο θάνατος όμως δεν έσβησε και δε θα καταφέρει να σβήσει ποτέ τα είκοσι χρόνια της ύπαρξης της Χριστίνας στη ζωή της Μαρίας. Δεν θα σβήσει όλες τις χαρές, όλες τις συγκινήσεις, τα όμορφα συναισθήματα, τις ευτυχισμένες και δυνατές στιγμές, την μοναδική σχέση μητέρας και κόρης που έζησαν η Μαρία με την Χριστίνα. ΟΧΙ ! Ο θάνατος είναι αδύναμος μπροστά σε όλα αυτά. Δεν μπορεί να σβήσει ότι έχει χαραχτεί βαθιά μέσα στην ψυχή μας. Αυτό δε θα μας το πάρει κανένας. Είναι δικό μας για πάντα. Θα το κουβαλάμε μαζί μας για πολλές ζωές …

Η Μαρία μπορεί να κοιτά προς τα πίσω με χαρά, στα χρόνια που η κόρη της έζησε, και να εκτιμήσει το δώρο της ζωής της, χωρίς να βυθίζεται στην άβυσσο της απελπισίας για το θάνατό της. Στην πραγματικότητα, ο καλύτερος τρόπος για να είναι μητέρα της Χριστίνας είναι να την θυμάται στα καλύτερά της και να συνειδητοποιεί ότι ο θάνατος δεν έκλεψε καμιά από τις καλύτερες στιγμές τους.

Καλό ταξίδι Χριστίνα …

«Γιατί είναι σίγουρος ο θάνατος γι’ αυτούς που γεννιούνται
Και σίγουρη η γέννηση γι’ αυτούς που πεθαίνουν
Οπότε για το αναπόφευκτο
Δεν θα πρέπει να θρηνείτε»

ΜΠΑΓΚΑΒΑΝΤ ΓΚΙΤΑ

Σήμερα έχει γενέθλια ο γιός μου ...

Γίνεται πέντε χρονών ...

Υ.Σ Ελπίζω να με συγχωρήσει ο φίλος Ιπτάμενος Ολλανδός που «καπάκωσα» την υπέροχη ανάρτησή του λόγω της φόρτισης της ημέρας.