Σχέσεις

Ο σύντροφος που έχουμε κάποια στιγμή, είναι ακριβώς αυτός που μας χρειάζεται και μας αξίζει , σε αυτό το στάδιο της ζωής μας. Ο σύντροφος μας είναι το μάθημά μας, ο πνευματικός δάσκαλός μας, το χέρι του Θεού. Ο σύντροφός μας είναι το μήνυμα μας σχετικά με το τι κάνουμε λάθος ή σωστά στη ζωή μας. Είναι η ευκαιρία να μάθουμε να αγαπάμε, να συγχωρούμε, να είμαστε δυνατοί και να έχουμε εσωτερική ηρεμία, άσχετα με το τι κάνει ο άλλος. Είναι η ευκαιρία μας να εξελιχθούμε συναισθηματικά και πνευματικά μέσα από την αγάπη, τη θυσία και τη συνεργασία. Είναι η ευκαιρία να δούμε το εγώ μας πιο καθαρά και να εργαστούμε για να το μετατρέψουμε σ’ ένα όχημα αγάπης και δημιουργικής αρμονίας πάνω στη Γη.

Ο άνθρωπος είναι σώμα, προσωπικότητα και ψυχή. Όταν ένα σώμα έλκεται από ένα άλλο σώμα υπάρχει σωματική έλξη που μπορεί να καταλήξει σε σεξουαλική επαφή. Όταν μια προσωπικότητα έλκεται από μια άλλη προσωπικότητα αυτό είναι έρωτας. Αγάπη είναι η έλξη ανάμεσα σε δύο πνεύματα. Όταν υπάρχει αγάπη μπορεί πολύ φυσικά να ακολουθήσει ο έρωτας ή το σεξ σαν εκδήλωση – στο επίπεδο της προσωπικότητας και του σώματος – της ενότητας που ήδη υπάρχει στο πνευματικό πεδίο. Όταν υπάρχει έρωτας ή σεξ χωρίς αγάπη, τότε μπορεί να υπάρχει και μια αίσθηση ενότητας αλλά, συνήθως, δημιουργούνται και πολλά προβλήματα. Η σωματική έλξη, ο έρωτας και οι αγάπη είναι προσπάθειες που κάνει ο άνθρωπος για να απαλύνει το αίσθημα της ξεχωριστότητας, της μοναξιάς ή του κενού, που υπάρχει μέσα του. Και τα τρία αυτά συναισθήματα εκφράζουν την ανάγκη της ψυχής να ενωθεί πάλι με τους άλλους, οι οποίοι είναι μέρη της αληθινής ύπαρξης : της παγκόσμιας ψυχής.

Αυτό που ονομάζουμε αγάπη, είναι στην πραγματικότητα σεξουαλική έλξη ή έρωτα, μια έλξη δηλαδή, ανάμεσα σε δυο σώματα και δυο προσωπικότητες. Η απόδειξη γι’ αυτό είναι ότι, αν η άλλη προσωπικότητα ή τα δικά μας ενδιαφέροντα αρχίζουν να αλλάζουν, η αγάπη μας μαραίνεται και γίνεται απογοήτευση και κάποιες φορές θυμός, παράπονο, πίκρα ή εχθρότητα, κάτι που σημαίνει ότι η αγάπη μας δεν είναι μια αγάπη χωρίς όρους. Συνήθως ο συντονισμός είναι στο επίπεδο της προσωπικότητας μας και των αναγκών της και κάποιες φορές, σε τελείως σωματικό επίπεδο, στις ανάγκες δηλαδή που έχει το σώμα, και σπάνια σε πνευματικό επίπεδο. Αλλά, μόνα τους, το σεξ κι ο έρωτας σπάνια, αν όχι ποτέ, μπορούν να μας δώσουν την αίσθηση της ενότητας, αν δεν υπάρχει συγχρόνως αυτή η αγνή και αιώνια αγάπη, που ενώνει τις ψυχές και όχι μόνο τα σώματα και τις προσωπικότητες

.

Η αγάπη είναι ο τελικός και υψηλότερος σκοπός κάθε σχέσης. Όλα τα προβλήματα και οι δοκιμασίες που υπάρχουν στις σχέσεις, είναι απλά ευκαιρίες για να μάθουμε να αγαπάμε χωρίς όρους, λιγότερο εγωιστικά, χωρίς να περιμένουμε αντάλλαγμα και χωρίς να επηρεαζόμαστε από το τι θα κάνει ο άλλος. Αυτή είναι η μεγάλη δοκιμασία και η ευκαιρία μιας σχέσης. Είναι σημαντικό όμως αυτή η αγάπη να μη περιοριστεί σ’ ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Γιατί στο Πνεύμα είμαστε όλοι Ένα. Είμαστε όλοι αδέλφια, ανήκουμε όλοι στην ίδια οικογένεια. Όλη η ανθρωπότητα πηγάζει από ένα αρχικό κύτταρο που ήταν η πρώτη ζωντανή εκδήλωση του πνεύματος. Η αγάπη για την οικογένειά μας και για τους αγαπημένους μας, πρέπει να απλώνεται συνέχεια προς μια όλο και πιο πλατιά ομάδα ανθρώπων.

Πολύ συχνά στην εποχή μας μπερδεύουμε την αγάπη με την προσκόλληση. Πολλοί άνθρωποι νομίζουν πως αγαπούν, ενώ στην πραγματικότητα είναι απλά προσκολλημένοι σε κάποιον, γιατί τους προσφέρει ασφάλεια, ευχαρίστηση ή δύναμη ή γιατί ελπίζουν ότι θα τους τα προσφέρει. Αυτό όμως δεν έχει καμιά σχέση με την αγάπη. Γιατί όταν είμαστε προσκολλημένοι, θέλουμε να πάρουμε ή να δεχτούμε κάτι, είτε είναι πνευματικό, είτε συναισθηματικό, είτε ακόμα και σωματικό, τότε υποφέρουμε.

Ο τρόπος για να κάνει κάποιος μια σχέση πιο πνευματική, είναι να δει τον άλλο άνθρωπο σα μια θεϊκή ενσάρκωση, σαν ένα θείο σπινθήρα. Αν μπορούμε να θυμόμαστε κάθε λεπτό, ότι το αγαπημένο μας πρόσωπο, είναι μια ακόμη έκφραση του Θεού, δε θα κινδυνεύουμε να βυθιστούμε στην αγωνία, το φόβο, τη λύπη, τη ζήλεια ή το θυμό. Όταν βλέπουμε τον άλλο σαν πνεύμα, έχουμε λιγότερες πιθανότητες να μπλέξουμε σε παιχνίδια του «εγώ» μας, που έχουν σα βάση την ασφάλεια, τις συγκινήσεις και τη μανία μας για δύναμη. Τότε, μπορούμε πιο εύκολα να παραβλέψουμε την αδυναμία και τις αρνητικές πλευρές της προσωπικότητας του άλλου και να συγκεντρωθούμε στην ανάπτυξη, της εσωτερικής πνευματικής επαφής με τον σύντροφό μας. Για να μπορούμε να το κάνουμε αυτό, πρέπει πρώτα, να αναπτύξουμε εσωτερική επαφή με τη δική μας πνευματική φύση. Για να μπορεί κάποιος να βλέπει τους άλλους σαν πνεύματα και όχι σαν σώματα, χρειάζεται, πρώτα, να βλέπει τον εαυτό του μ’ αυτόν τον τρόπο.

.

***Αποσπάσματα από το βιβλίο του Ρόμπερτ Νάτζεμυ -Στοχασμοί ζωής, ταξίδι στο φώς-