ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ «Ιησούς ο Γιος του Ανθρώπου»

ΙΑΚΩΒΟΣ, Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΖΕΒΕΔΑΙΟΥ

Ας γεννάει συνέχεια τον εαυτό της η άγνοια, ωσότου κουραστεί απ' τα γεννήματά της. Ο τυφλός ας οδηγεί τον τυφλό ως την παγίδα. Κι ο νεκρός ας θάβει το νεκρό, ώσπου η γη να πνιγεί απ' το δικό της τον πικρό καρπό. Το βασίλειό μου δεν είναι στη γη. Η Βασιλεία μου θα είναι εκεί που δύο ή τρεις από σας θα ανταμώνεστε με αγάπη και με θαυμασμό για την ομορφιά της ζωής και με καλή χαρά και με τη θύμησή μου.

ΜΑΡΙΑ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ, ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ

Για μια ακόμα φορά το λέω, ότι με το θάνατο ο Ιησούς νίκησε το θάνατο κι ανέβηκε πάνω απ' τον τάφο, σαν πνεύμα και σαν δύναμη. Περπάτησε στη μοναξιά μας κι επισκέφτηκε τους κήπους του πάθους μας.

Δε βρίσκεται εκεί, σε κείνο το λαξευμένο βράχο, πίσω από την πέτρα.

Εμείς που Τον αγαπούμε, Τον είδαμε μ' αυτά τα μάτια μας, που Εκείνος τα έκανε να βλέπουν. Και Τον αγγίξαμε μ' αυτά τα χέρια μας, που Εκείνος τα έμαθε ν' αγγίζουν.

Σε ξέρω εσένα, που δεν Τον πιστεύεις. ΄Ημουνα κι εγώ μια από σας και σεις είσαστε οι πολλοί. Μα ο αριθμός σας θα σβηστεί.

Πρέπει να σπάσεις την άρπα σου και τη λύρα σου για να 'βρεις τη μουσική εκεί μέσα;

Πρέπει να ρίξεις ένα δέντρο για να μπορέσεις να πιστέψεις ότι έχει απάνω φρούτα;

Μισείς τον Ιησού, γιατί κάποιος απ' τη Βόρεια Χώρα είπε ότι ήταν ο Γιος του Θεού. Κι όμως, εσύ δε χωνεύεις έναν άλλο, επειδή ο καθένας σας θεωρεί τον εαυτό του πολύ σπουδαίο για να 'ναι ο αδελφός του διπλανού του.

Τον μισείς, γιατί κάποιος είπε ότι γεννήθηκε από μια παρθένα κι όχι από σπόρο άντρα.

Κι όμως, δεν ξέρεις τις μητέρες που φτάνουν αγνές ως το μνήμα ούτε τους άντρες που κατεβαίνουν στον τάφο πνιγμένοι από τη δικιά τους δίψα.

Δεν ξέρεις ότι η γη σμίγει με τον ήλιο και ότι η γη είναι που μας στέλνει στο βουνό και στην έρημο.

Υπάρχει ένα χάσμα που ανοίγεται ανάμεσα σε κείνους που πιστεύουνε και σε κείνους που δεν πιστεύουν.

Μα, όταν τα χρόνια θα έχουν γεφυρώσει αυτό το χάσμα, θα ξέρεις ότι Αυτός που έζησε μέσα μας είναι αθάνατος, ότι Αυτός ήταν Γιος Θεού όπως κι εμείς είμαστε παιδιά Θεού. ΄Οτι γεννήθηκε από παρθένα όπως κι εμείς γεννηθήκαμε απ' την ανύπαντρη γη.

Φαίνεται παράξενο που η γη δε χαρίζει στους άπιστους ρίζες για να βυζάξουνε το στήθος της ούτε φτερά για να βρεθούν ψηλά, να μεθύσουν και να γεμίσουν με τις δροσιές του κόσμου της.

Μα εγώ ξέρω ό,τι ξέρω κι αυτό 'ναι αρκετό.

ΔΑΒΙΔ, ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΤΟΥ

Δεν ήξερα τη σημασία των ομιλιών ή των παραβολών Του, μέχρις ότου έφυγε από ανάμεσά μας. ΄Οχι, δεν καταλάβαινα, μέχρις ότου τα λόγια Του πήραν ζωντανές μορφές μπροστά στα μάτια μου και μεταβλήθηκαν σε σώματα που περπατάνε στην πορεία της δικιάς μου μέρας.

Και να σου πω αυτό : Μια νύχτα που καθόμουνα στο σπίτι μου συλλογισμένος και σκεφτόμουνα τα λόγια Του και τις πράξεις Του που ίσως να έγραφα σε βιβλίο, μπήκαν τρεις κλέφτες στο σπίτι μου. Κι αν και ήξερα ότι ήρθαν να μου κλέψουν τα πράγματά μου, σκέφτηκα προσεχτικά για να τους ορμήξω με το σπαθί ή κι ακόμη να πω : «Τι κάνετε εδώ;»

Αλλά, τελικά, συνέχισα να γράφω τις αναμνήσεις μου από το Δάσκαλο.

Κι όταν οι κλέφτες έφυγαν, τότε θυμήθηκα αυτό που είχε πει : «Αυτός που θα πάρει το πανωφόρι σου, ας πάρει και το άλλο σου πανωφόρι».

Και κατάλαβα.

Καθώς καθόμουνα καταγράφοντας τα λόγια Του, κανείς δεν μπόρεσε να με σταματήσει, ακόμα κι αν πήραν όλα μου όσα είχα.

Γιατί, αν και φύλαγα τα υπάρχοντά μου και τον εαυτό μου, ξέρω πού είχα το μεγαλύτερο θησαυρό.