Κοιτάζοντας τα πλατάνια

Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο του γραφείου μου τα δυο πλατάνια, έμεινα θαμπωμένος από την ομορφιά τους. Το «εγώ» έπαιζε πάλι το ρόλο του, καθώς κοιτούσα τα πλατάνια που εγώ φύτεψα, τα δικά μου πλατάνια.

Και άξαφνα το παράθυρο χάθηκε, το εγώ έσβησε και βρέθηκα ανάμεσα στα φουντωτά κλαδιά των πλατανιών. Για την ακρίβεια η ύπαρξη μου συγχωνεύτηκε με την ομορφιά των δέντρων σε τέτοιο σημείο ώστε να μην είναι δυνατόν να αντιληφθώ αν εγώ ήμουν τα δέντρα ή τα δέντρα ήταν εγώ. Μια απειροελάχιστη στιγμή αφύπνισης ; Ίσως, αν τελικά είναι δυνατόν το άπειρο να εμπεριέχεται στο ελάχιστο.

Κι ύστερα χτύπησε το τηλέφωνο …

Πολλές φορές βιώνουμε μια εμπειρία που είναι τόσο ισχυρή ώστε να μας υποκινήσει να αλλάξουμε ολόκληρο το πρότυπο της ζωής μας και μπορούμε να την ονομάσουμε σημαντική ανακάλυψη ή φώτιση. Η αξία μιας στιγμής φώτισης δεν έγκειται σε κάποια καινούργια ή συναρπαστική ενόραση. Θα μπορούσατε να περπατάτε στο δρόμο και να συναντήσετε έναν άγνωστο. Τα βλέμματα σας συναντιούνται και για κάποιο λόγο υπάρχει ένα δέσιμο. Δεν είναι σεξουαλικό ή συναισθηματικό, ούτε καν μια υποψία ότι το συγκεκριμένο πρόσωπο θα μπορούσε να είναι σημαντικό για τη ζωή σας. Αντιθέτως η φώτιση έγκειται στο ότι εσείς είστε αυτός ο άγνωστος – η εμπειρία σας συγχωνεύεται με τη δική του. Μπορείτε να το ονομάσετε συναίσθημα ή σκέψη, δεν έχει σημασία τι από τα δύο – αυτό που μετρά είναι η αιφνίδια διεύρυνση. Εκτινάσσεστε έξω από τα στενά σας όρια, ακόμα και για μια στιγμή, και αυτό είναι που κάνει τη διαφορά. Έχετε γευτεί μια κρυμμένη διάσταση. Συγκριτικά με τη συνήθεια του να εγκλωβίζεστε πίσω από τα τείχη του εγώ, αυτή η νέα διάσταση μοιάζει πιο ελεύθερη και πιο ανάλαφρη. Έχετε μια αίσθηση ότι το σώμα σας δε σας χωράει πλέον.

Άλλο παράδειγμα : Όταν παρατηρείτε ένα μικρό παιδί το οποίο παίζει έχοντας απόλυτη αυτοσυγκέντρωση και ταυτόχρονα απέραντη ανεμελιά, είναι δύσκολο να μη νιώσετε ότι γοητεύεστε. Δεν μοιάζει η παιδική αθωότητα χειροπιαστή εκείνη τη στιγμή ; Δεν αισθάνεστε μέσα σας ή λαχταράτε να αισθανθείτε την ίδια ικανοποίηση κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού ; Δε μοιάζει το μικροσκοπικό σώμα του παιδιού τόσο εύθραυστο όσο μια σαπουνόφουσκα κι όμως ταυτόχρονα σφύζει από την πραγματική ζωή, κάτι πελώριο, αιώνιο, που ποτέ δε νικιέται ;

Κάθε στιγμή που βιώνεται αληθινά μπορεί να εξελιχθεί σε μια αναπάντεχη ματιά στην ελευθερία, σε μια απρόσμενη συνάντηση με την αλήθεια. Κοιτάζεις μια όμορφη γυναίκα και άξαφνα βλέπεις την ίδια την ομορφιά. Ή κοιτάζεις τον ουρανό κι άξαφνα βλέπεις το άπειρο πέρα από αυτόν. Κανένας άλλος, όσο και αν τον αγαπάτε ή τον λατρεύετε, δεν μπορεί να αντιληφθεί την πραγματική σημασία των προσωπικών σας στιγμών φώτισης. Το μυστικό ανήκει σε εσάς, μαζί σας, μέσα σας.

Εκείνο που ο νους θέλει πραγματικά να γνωρίσει είναι το μυστήριο της ύπαρξης. Τα ερωτήματα χτυπούν την πόρτα της αιωνιότητας και σ’ αυτό το σημείο μόνο ο Δημιουργός μπορεί να μας δώσει τις απαντήσεις. Η «ύπαρξη» υποδεικνύει την πορεία όποτε καλλιεργείτε έναν εαυτό πέρα από το εγώ. Αυτό το «εγώ» αποτελεί το σύνολο όλων όσων μας έχουν συμβεί από τότε που γεννηθήκαμε. Αυτή η ρηχή ταυτότητα παρουσιάζεται σαν πλάνη, μια μάσκα που κρύβει ένα πολύ σπουδαιότερο «εγώ» το οποίο υπάρχει μέσα σε όλους μας. Η πραγματική μας ταυτότητα είναι μια αίσθηση ύπαρξης ξεκάθαρη και απλή, την οποία μπορούμε να ονομάσουμε «είμαι». Όλα τα πλάσματα μοιράζονται το ίδιο «είμαι» και η εκπλήρωση έρχεται όταν η ύπαρξή μας φτάσει στο σημείο να δέχεται τόσα πολλά, που ο Θεός να συμπεριλαμβάνεται στην αίσθηση του ότι είμαστε ζωντανοί. Η ενότητα είναι μια κατάσταση στην οποία τίποτα δεν μένει εκτός του «είμαι»

Όταν η καρδιά αηδιάσει με την μισαλλοδοξία που υπάρχει στον κόσμο, το να κάνουμε νέα αρχή είναι η μοναδική επιλογή. Σταματάμε τότε να κοιτάμε τις αντανακλάσεις και στρεφόμαστε στην πηγή. Το σύμπαν, όπως οποιοσδήποτε άλλος καθρέπτης, είναι ουδέτερο. Αντανακλά οτιδήποτε βρίσκεται μπροστά του, χωρίς επικρίσεις ή παραμόρφωση. Αν μπορούμε να δείξουμε εμπιστοσύνη σ’ αυτό, τότε έχουμε κάνει το κρίσιμο βήμα της απάρνησης. Έχουμε απαρνηθεί την πεποίθηση ότι ο εξωτερικός κόσμος έχει επιρροή επάνω μας. Όπως συμβαίνει με όλα τα πράγματα στον δρόμο προς την ενότητα, το να βιώνει κανείς την αλήθεια είναι εκείνο που θα τον κάνει αληθινό.

Το να βρω τον δρόμο που οδηγεί πίσω στην πηγή μου έχει να κάνει με το να αφήσω τη ζωή να κατασταλάξει εκεί που επιθυμεί να βρίσκεται. Υπάρχουν χονδροειδείς και λεπτές διαβαθμίσεις στην κάθε εμπειρία και οι πιο λεπτές διαβαθμίσεις είναι πιο ευαίσθητες, συνειδητές και ουσιαστικές από τις χονδροειδείς. Ως άσκηση αρχίζω να παρακολουθώ πότε καταφέρνω να αγγίξω τις λεπτότερες διαβαθμίσεις στην ίδια την συνειδητότητα. Παρατηρώ τι αίσθηση έχουν σε σχέση με τις χονδροειδείς.

Για παράδειγμα :

Το να αγαπάς κάποιον είναι πιο λεπτό από το να μισείς ή να απομακρύνεις το πρόσωπο αυτό.

Το να αποδέχεσαι κάποιον είναι πιο λεπτό από το να τον κατακρίνεις.

Το να προάγεις την ειρήνη είναι πιο λεπτό από το να προάγεις την οργή και τη βία.

Εάν αφήσετε τον εαυτό σας να την νιώσει, η λεπτότερη πλευρά της κάθε εμπειρίας ηρεμεί τον νου, μειώνει το άγχος και έχει ως αποτέλεσμα λιγότερη ανήσυχη σκέψη και λιγότερη πίεση σε συναισθηματικό επίπεδο. Το λεπτό βίωμα είναι ήρεμο και αρμονικό. Αισθάνεστε άνετα. Δεν βρίσκεστε σε σύγκρουση με κανέναν άλλο. Δεν υπάρχουν υπερβολικά δράματα ούτε κανένας λόγος να συμβούν.

Από τη στιγμή που θα την αναγνωρίσω, αρχίζω να επιλέγω την λεπτή πλευρά της ζωής μου. Εκτιμώ αυτό το επίπεδο συνειδητότητας και η εκτίμησή μου αυτή είναι που το κάνει να αναπτυχθεί. Εάν αντιθέτως επιλέξουμε τις χονδροειδείς διαβαθμίσεις, ο κόσμος θα αντανακλά τις αντιλήψεις μας. Θα μείνει για πάντα κομματιασμένος, διαταραγμένος αγχωτικός και απειλητικός. Η επιλογή είναι δική μας στο επίπεδο της συνείδησης επειδή μέσα στην απεριόριστη ποικιλία της δημιουργίας, κάθε αντίληψη δημιουργεί έναν κόσμο που την αντανακλά.