Τρεις διδακτικές ιστορίες ...

Ένας άνθρωπος έδωσε μια υπόσχεση : να μεταφέρει ένα ξύλινο σταυρό στην κορυφή ενός βουνού, εάν μια συγκεκριμένη του επιθυμία ικανοποιούταν. Ο Θεός τον άκουσε και συμφώνησε να ικανοποιήσει την επιθυμία του.

Πράγματι, ο άνθρωπος κατασκεύασε τον σταυρό, τον πήρε στον ώμο του και άρχισε να ανεβαίνει το βουνό. Μετά από κάποιες μέρες όμως, ανακάλυψε ότι ο σταυρός ήταν πιο βαρύς απ’ ότι υπολόγιζε. Έτσι πήρε ένα πριόνι και έκοψε ένα μεγάλο κομμάτι από το ξύλο.
Κάποτε έφτασε στην κορυφή του βουνού. Εκεί, με ενδιαφέρον είδε ότι απέναντι, σε μια απόσταση κάποιων μέτρων, υπήρχε μια άλλη κορυφή, από την οποία τον χώριζε μια μεγάλη άβυσσος.

Στην απέναντι κορυφή όλα ήταν μαγικά και βασίλευε μια θεία γαλήνη. Αμέσως η καρδιά του αγαλλίασε. Για να περάσει απέναντι όμως χρειαζόταν μια γέφυρα. Προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τον σταυρό σαν γέφυρα, αλλά ήταν κοντύτερος από το άνοιγμα της χαράδρας.

Τότε συνειδητοποίησε, ότι το ξύλο που είχε κόψει, είχε ακριβώς το μήκος που έλλειπε από το σταυρό, προκειμένου να διασχίσει την άβυσσο και να περάσει απέναντι.

Σε μια πόλη στην Ελλάδα, ζούσε ένας άνθρωπος που κάθε μέρα βλαστημούσε την κακή του τύχη γι’ αυτά που του συνέβαιναν. Ήταν πιστός χριστιανός, όμως θεωρούσε ότι κουβαλούσε βαρύ σταυρό στη ζωή του και δε μπορούσε πλέον να το σηκώσει.

Ένα βράδυ πριν κοιμηθεί παρακάλεσε τον Θεό να ελαφρύνει το φορτίο του. Το βράδυ εκείνο, ο Κύριος εμφανίστηκε στο όνειρο του. Τον οδήγησε σε μια αποθήκη και του είπε : «Εμπρός, πήγαινε και άλλαξε τον σταυρό σου με έναν άλλον, όποιον θέλεις»

Η αποθήκη ήταν γεμάτη σταυρούς, όλων των μεγεθών και σχημάτων, και ο καθένας είχε πάνω του γραμμένο το όνομα του ιδιοκτήτη του. Ο άνθρωπος μας άρχισε να ψάχνει και κάποια στιγμή διάλεξε έναν μεσαίου μεγέθους σταυρό, όμως όταν είδε ότι πάνω του ήταν γραμμένο το όνομα ενός καλού του φίλου, τον άφησε.

Τελικά, μετά από πολλές δοκιμές, και όπως ο Θεός του είχε επιτρέψει, διάλεξε το μικρότερο σταυρό που μπορούσε να βρει. Προς μεγάλη του όμως έκπληξη, είδε ότι πάνω του ήταν γραμμένο το δικό του όνομα.

Ένας διάσημος πνευματικός δάσκαλος ζούσε σε ένα χωριό στην Ινδία. Με τα χρόνια, είχε καταφέρει να μαζέψει γύρω του πολλούς μαθητές, στους οποίους χάριζε απλόχερα την σοφία του.

Όταν έγινε εξήντα χρονών, αρρώστησε από ελονοσία, αλλά συνέχισε να εκτελεί καθημερινά τα θρησκευτικά του καθήκοντα : να κάνει μπάνιο το πρωί, να διδάσκει τους μαθητές του νωρίς το μεσημέρι και να προσεύχεται στο ναό το απόγευμα.

Όταν οι κρίσεις πυρετού και ρίγους γινόταν τόσο ισχυρές που τον εμπόδιζαν να παραμένει εστιασμένος, έβγαζε το πάνω μέρος των ρούχων του και τα πετούσε σε μια γωνιά. Η δύναμή του ήταν τέτοια, που τα ρούχα του συνέχιζαν να τρέμουν, ενώ ο ίδιος, ελεύθερος από κάθε περισπασμό, μπορούσε πλέον να λέει τις προσευχές του γαλήνια.

Όταν τελείωνε, φορούσε πάλι τα ρούχα του και τα συμπτώματα της αρρώστιας επέστρεφαν.
«Γιατί δεν πετάς τα ρούχα σου μια για πάντα, έτσι ώστε να απαλλαγείς μια και καλή από την αρρώστια ;» τον ρώτησε ένας δημοσιογράφος, που έτυχε να είναι παρόν και είδε το θαύμα.
«Είναι ήδη μια ευλογία, να μπορώ να κάνω ήρεμα αυτό που έχω να κάνω» απάντησε ο άγιος. «Τα υπόλοιπα είναι μέρος της ζωής. Θα ήταν δειλία να μην τα αποδεχόμουν».

"Μέσω της άσκησης της φιλοσοφίας ο άνθρωπος μπορεί να διακρίνει τα πράγματα που βρίσκονται υπό την εξουσία του από εκείνα που δεν βρίσκονται υπό την εξουσία του. Το σώμα μας, για παράδειγμα, τα παιδιά μας, το περιβάλλον μας είναι πράγματα που δεν βρίσκονται υπό την εξουσία μας (ουκ εφ' ημίν). Τα διανοήματά μας, ωστόσο, οι σκέψεις μας δηλαδή και οι κρίσεις μας είναι κτήμα μας (εφ' ημίν) και οριοθετούν την εσωτερική ελευθερία μας, η διαφύλαξη της οποίας είναι για τον φιλόσοφο το υπέρτατο αγαθό."

Επίκτητος

Το αληθινό έργο ενός ανθρώπου ο ίδιος αναφέρει ο Επίκτητος πως είναι: «Να μάθει πώς να απαλλάσσει τη ζωή του από τις οδύνες, τους θρήνους, τα «Αχ, εγώ» τα «Πόσο δυστυχισμένος είμαι», από τις συμφορές και τις αναποδιές και να κατανοήσει τι είναι ο θάνατος, η εξορία και η φυλάκιση, και (όπως ο Σωκράτης με το κώνειο), να μπορεί αν βρεθεί στη φυλακή να πει «Αγαπητέ μου Κρίτωνα, αν αυτό ευχαριστεί του θεούς, ας γίνει» και όχι «Εγώ είμαι ένας γέρος και φτωχός άνθρωπος».

«Για οτιδήποτε μας συμβαίνει να θυμόμαστε να στραφούμε στον εαυτό μας και να αναρωτηθούμε πόση δύναμη έχουμε για να το αντιμετωπίσουμε».

Είναι σημαντικό να μπορούμε βλέπουμε την θετική πλευρά των πραγμάτων, η αρνητική προοπτική δεν είναι πάντα ούτε απαραίτητη, ούτε και η καλύτερη λύση: «Όμως τι γίνεται αν (μερικά πράγματα ή άνθρωποι που έχασα) είναι απαραίτητα σε μένα; Ας μην τοποθετούμε τα συναισθήματα μας πάνω τους και τότε δεν θα είναι. Ας μην λέμε στον εαυτό μας ότι μας είναι αναγκαία και τότε δεν θα είναι».

Μπορούμε να μιμηθούμε το Σωκράτη που αντί να μοιρολογεί όταν βρισκόταν στην φυλακή έγραφε ύμνους, ή τον Αγριππίνο τον Στωικό που όταν κάτι τον ταλαιπωρούσε: «έγραφε ένα εγκώμιο γι’ αυτό, αν είχε πυρετό για τον πυρετό, αν υπόφερε για κάποια ατίμωση, για την ατίμωση, αν εξοριζόταν, για την εξορία. Και κάποτε… όταν ετοιμαζόταν να προγευματίσει κάποιος του ανάγγειλε ότι ο Νέρωνας διέταξε να τον εξορίσουν. Και αυτός τότε απάντησε: «θα προγευματίσουμε στην Αρικία (μια τοποθεσία έξω από την Ρώμη)».

Το να υιοθετήσουμε τη στάση του θεατή στα προβλήματα μας, είναι μία λύση, ας προσπαθήσουμε να είμαστε τόσο λογικοί και αντικειμενικοί απέναντι τους, όπως ακριβώς είμαστε απέναντι στα προβλήματα των άλλων. Όταν σπάσει το φλιτζάνι κάποιου άλλου παρατηρεί ο Επίκτητος είμαστε έτοιμοι να κάνουμε τη δήλωση: «Τέτοια πράγματα συμβαίνουν». Παρόμοια όταν πεθάνει το παιδί ή η γυναίκα κάποιου άλλου λέμε: «Αυτή είναι η μοίρα του ανθρώπου». Από την άλλη μεριά, όταν το δικό μας φλιτζάνι σπάσει ή τα αγαπημένα μας πρόσωπα χαθούν φωνάζουμε: «Αχ εγώ ο άτυχος, πόσο δυστυχισμένος είμαι». Αν κάτι μας ενοχλεί, να θυμόμαστε ότι δεν μπορούμε από το τίποτα να βγάλουμε κάτι. Να συνειδητοποιήσουμε ότι το κάθε τι έχει την αξία του: «Ας πούμε στον εαυτό μας ότι αυτό είναι το τίμημα για τη γαλήνη του μυαλού μας, αυτό είναι το τίμημα για την ηρεμία του πνεύματος μας, γιατί τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς κάποιο τίμημα»

"Ον αγαπά Κύριος παιδεύει" - Πάτερ Παίσιος