Απομακρύνσου
από …
… τους ανθρώπους που εκπέμπουν ασχήμια και μιλούν με
πάθος για την εσωτερική ομορφιά.
… αυτούς που γνωρίζουν τα πάντα και δεν εφαρμόζουν
τίποτα.
… τους τυφλούς που παριστάνουν ότι θαμπώθηκαν από το
φως του ήλιου.
… τους ανίκανους εργάτες που καυχιούνται ότι συμμετέχουν στην
ανοικοδόμηση του ναού της αρετής.
Αναζήτησε
αυτούς που…
… αναγνωρίζουν
τη ασημαντότητά τους.
… ελάχιστα καταφέρνουν
να μάθουν αλλά προσπαθούν με λαχτάρα να τα κάνουν πράξη.
… θέτουν ως
πρωταρχικό στόχο της ζωής τους την αναζήτηση της αλήθειας.
… προσεύχονται
καθημερινά να γίνουν εργαλείο στα χέρια του Δημιουργού.
Τι μεγάλη ευλογία να συναντήσεις τέτοιους
συνοδοιπόρους.
Ξέρω θα μου πεις : “Σπανίζουν τέτοιοι άνθρωποι”
Μα αν δεν τους βρεις μη έχεις παράπονο…
Θα έπρεπε ήδη να το είχες καταλάβει…
Ο
δρόμος αυτός είναι μοναχικός.
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...
9 σχόλια:
θα σε μαλώσω βραδιάτικα Δελτα.
Αν μη τι άλλο,
εχεις παρέα την μουσική και τα τραγούδια.
Αυτα λένε, όσα ποτέ δεν είπαμε ειτε ο ένας στον άλλο, είτε ¨απλά" εκφράζουν ό,τι δεν μπορει να ειπωθεί αλλιώς.
Οποτε, περιμένω επόμενη αναρτηση, πιο φωτεινή και χαρούμενη.
Σύμφωνοι? :-)
καλό βράδυ σε όλους εύχομαι.
Μπήκα και εγώ βιαστικά και έμεινα μόν με ένα ερωτηματικό.. μιας και η πεταλούδα ανέλαβε να σε μαλώσει :-)
Αντικειμενικά πάντως βρε παιδιά, ο δρόμος είναι μοναχικός. Μερικά συναπαντήματα στην πορεία μόνο κι ύστερα πάλι μοναξιά. Δεν είναι όμως γιατί δεν υπάρχουν συνοδοιπόροι, απλά κινούνται σε δρόμους παράλληλους.
Αύριο ας είναι μια καλύτερη ημέρα για όλους!
Ενω συνηθως συμφωνω σε μεγαλο βαθμο με τις αναρτησεις του ιστολογιου , αυτη η συγκεκριμενη μου εφερε αναμικτα συναισθηματα . Λογικο βεβαια γιατι ειναι το θεμα "παραξενο" , δλδ απο την μια θες να θεωρησεις λαθος την επαρση και απο την αλλη δειχνεις επαρση μιλωντας για μοναχικο δρομο !! Το εχω παθει κι εγω , δεν σε κατηγορω ! αντιθετως ενισχυω νομιζω τον προβληματισμο σου.Επισης εχω καποιες ενστασεις ,οπως σχετικα με την πιστη που την θεωρω μεγα λαθος (Π-ιστος = Πυλη και μπαινεις σε κατασταση ιστου) και σε σχεση με την μοναξια που δεν την θεωρω απαραιτητα κακο (μοναξια = μονη αξια).
Καλημέρα Δήμτρη μου. Διαβάζοντας την ανάρτηση σου βρήκα πολλά στοιχεία να μη σου πω ότι όλα τα κομμάτια της με άγγιξαν και τα επικροτώ. Το τέλος όμως με προβλημάτισε. Τόσα εγώ, γιατί. Υπάρχει περίπτωση ένας άνθρωπος με τέτοιους προβληματισμούς και τέτοιο πρόλογο, να καταφεύγει στο εγώ παρά στο εμείς για να μπορέσει να απαλύνει τον πόνο της μη σωστής στάσης κάποιων που τον απογοήτευσαν; Και μάλιστα σε μία αναζήτηση για την οποία αυτός επέλεξε και αυτός διαχειρίστηκε; Πάντα πρέπει να κοιτάμε μπροστά να αποδεχόμαστε το παρελθόν χωρίς να το απορρίπτουμε, με τα όποια λάθη του, να παραδειγματιζόμαστε να μαθαίνουμε και να προχωράμε μπροστά. Γιατί αλλιώς ποιος μου λέει ότι και η επόμενη αλλά και οι επόμενες επιλογές σου θα είναι και αυτές λανθασμένες και δε θα σε οδηγήσουν πουθενά, παρά μόνο σε μία ατέρμονη αναζήτηση κάποιων ιδανικών ή ανθρώπων που μπορεί και να μην υπάρχουν έτσι όπως εσύ τους επιθυμείς αλλά ο δρόμος σου μέσα από την αναζήτηση με σύμβουλο το εγώ να μη σε αφήνει να το βρεις.
Ελπίζω όλοι εμείς οι φίλοι σου, να σε κάνουμε να νιώσεις ότι δεν περπατάς μόνος.
Αυτά……
@ Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ
Πως θα με μαλώσεις λοιπόν αφού συμφωνείς μαζί μου;
Κι όπως τα είπαμε στο τηλέφωνο, είμαι μια χαρά και έχω σώας τας φρένας (ακόμη…)
Τα τραγούδια εκφράζουν ό,τι δεν μπορεί να ειπωθεί αλλιώς.
Έχεις δίκιο για άλλη μια φορά
«Εγώ κι αν είμαι μοναχός παράπονο δεν έχω
γιατί είναι κακοδιάβατος ο δρόμος που ξετρέχω»
Όπως και το παρακάτω πανέμορφο τραγουδάκι :
http://www.youtube.com/watch?v=prXZENGUzZY&feature=fvwrel
Να είσαι καλά που με θυμάσαι και νοιάζεσαι για μένα…
@ Margo
Αααχ …
Είναι κάτι συνοδοιπόροι σαν τη Margo, σαν την Πεταλούδα, σαν το Φώτη, σαν την Ειρήνη που ζουν μακριά, σε ένα παράλληλο σύμπαν…
Ακόμη όμως και δίπλα να ήτανε τι θα άλλαζε;
“Αν ενωθώ με τους άλλους θα χάσω την ελευθερία μου. Ένας πνευματικός άνθρωπος μόνος του μπορεί να δουλέψει καλύτερα. Ελεύθερος άνθρωπος παλεύει για την Ελευθερία. Δέκα ελεύθεροι άνθρωποι, ενωμένοι, χάνουν την ελευθερία τους. Εκείνο που χρειάζεται είναι ν’ ακολουθήσεις τον δρόμο σου ως την άκρη. Η αξία του δρόμου είναι να μη σταματήσεις ποτέ!”
Νίκος Καζαντζάκης
Margo μου, πάντα μέσα στο πνεύμα μου, ο δρόμος είναι μοναχικός (αν υπάρχει δρόμος), αδιάβατος όπως λέει ο ποιητής, ας το πάρουμε απόφαση. Κι αν το τραγούδι είναι μελαγχολικό και έχει πολλά «εγώ» ο στίχος, γιατί να με μαλώσετε;
@ Ανώνυμος
Φίλε «ανώνυμε»
Πιθανόν να βγάζουν έπαρση οι λίγες αυτές σκέψεις. Έτσι θα είναι αν έτσι το αντιλαμβάνεσαι. Υπάρχει βέβαια τεράστια διαφορά στο εγώ που νομίζει ότι είναι το κέντρο του κόσμου από το εγώ που έχει βιώσει ότι είναι το κέντρο του κόσμου. Το δεύτερο εγώ περικλείει τα πάντα και δεν διαχωρίζεται από τίποτα. Δεν κάνει καμία υποχώρηση για να ανεχτεί τους υποκριτές. Δεν συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο από την αλήθεια. Είναι η διαφορά της πίστης που δεν αποδέχεσαι και της Γνώσης που προέρχεται από το βίωμα.
Τραγικά μοναχικός είναι ο δρόμος ή η πορεία προς την απελευθέρωση. Πόσο μοναχικός; Απόλυτα. Το πλήθος όμως ποτέ δεν είχε την εμπειρία της αλήθειας. Η αλήθεια συνέβη μόνο σε άτομα. «Σε δρόμο που ‘ναι αδιάβατος ποιος θέλει να σαλέψει;».Η πεπατημένη δεν περπατιέται από τον Σωκράτη και από ανθρώπους σαν τον Σωκράτη. Η πεπατημένη περπατιέται από την μάζα, τους μέτριους, τους ανθρώπους που δεν έχουν το κουράγιο να προχωρήσουν στο άγνωστο. Αυτοί ποτέ δεν εγκαταλείπουν την λεωφόρο. Συνεχίζουν να μένουν κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλο, επειδή αυτό τους δίνει την παρηγοριά πως, «τόσος κόσμος είναι μαζί μας»...
Να είσαι καλά εύχομαι και να ξαναέλθουμε σε κοινωνία επώνυμα πλέον.
@ WEB-STAR
Ακριβέ φίλε Νεκτάριε
Η ανάρτηση δεν τελειώνει με το «εγώ» αλλά όπως όλες οι προηγούμενες με το «συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό»
Τουλάχιστον εσύ με ξέρεις καλά. Τα πολλά εγώ τα άκουσες δεν τα είδες. Ακόμη όμως κι αν τα είδες, τέτοιους συνοδοιπόρους αναζητώ στη ζωή μου που να έχουν το θάρρος να μου υποδεικνύουν χωρίς φόβο τα ελαττώματά μου και όχι να με κολακεύουν. Να μην ικανοποιούνται ποτέ από αυτό που εισπράττουν από μένα. Να το συγκρίνουν πάντα με το τέλειο και το τέλειο να μου υποδεικνύουν για να μπορέσω κάποτε να το προσεγγίσω.
Ο δρόμος μου, ο δρόμος σου δεν υπάρχει. Τον ανοίγει ο καθένας μας καθημερινά, ματώνοντας τα νύχια του πάνω στην πέτρα, πάνω στις αντιξοότητες της ζωής και καταβάλλοντας ηρωική προσπάθεια να υπερβεί τον μικρό του εαυτό και να φτάσει στο Θείο.
Ξέρεις πόσο σ’ αγαπώ.
Δρόμοι παλιοί
Δρόμοι παλιοί που αγάπησα
και μίσησα ατέλειωτα
Κάτω απ’ τους ίσκιους
των σπιτιών να περπατώ
Νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες
κι η πόλη νεκρή
Την ασήμαντη παρουσία μου
βρίσκω σε κάθε γωνιά
Κάμε να σ’ ανταμώσω κάποτε
Φάσμα χαμένο του πόθου μου
Κι εγώ, ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
Κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες
Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα
χωρίς να γνωρίζω κανένα
Κι ούτε κανένας, ούτε κανένας
με γνώριζε,
Δημοσίευση σχολίου