Χρόνης Μίσσιος

«Καμιά φορά με ρωτούν οι δημοσιογράφοι: Χρόνη, έχεις μετανιώσει για τη ζωή σου; Λέω όχι. Οχι! Τι πιο ωραίο να πεθαίνεις για ένα όραμα, για έναν όμορφο μύθο, απ' το να ζεις συνεχώς μια χαμοζωή...

«Δεν λυπάμαι που πεθαίνω. Για το μόνο που λυπάμαι είναι ότι πεθαίνω μετά τον θάνατο του ονείρου» (από το «Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς»).

Για μένα, κάθε πρωινό είναι μια έκπληξη, κάθε δειλινό μια νοσταλγία...

Είμαι βέβαιος πως ένας περίπατος τη νύχτα στους έρημους δρόμους της πόλης είναι για σένα κάτι πολύ συνηθισμένο, αν όχι βαρετό. Ένας περίπατος στο δάσος, ο θόρυβος της θάλασσας, ένα όμορφο δέντρο, ένα λουλούδι, το κρασί, ο έρωτας... Η επαφή σου με τα πράγματα είναι τυπική, δεν τα πλουτίζεις, δε σε πλουτίζουν, τα ξεπερνάς, δεν τα ζεις. Για μένα, κάθε πρωινό είναι μια έκπληξη, κάθε δειλινό μια νοσταλγία, κάθε νύχτα ένα μεγάλο μυστήριο, ένα ποτήρι κρασί, ένα φιλί. Αλήθεια, ποιες είναι οι επιθυμίες σου, γιατρέ; Είσαι «πετυχημένος», ό,τι επιθυμείς το έχεις, είσαι κορεσμένος, άρα γέρος, γιατί ταυτόχρονα δεν μπορείς να τα ξεφορτωθείς όλα αυτά. Είσαι ταξινομημένος, δεν μπορείς να πετάξεις, να μπεις στον δρόμο των συναισθημάτων, της φαντασίας, του ονείρου, της επιθυμίας, μιας νέας επαφής σου με τα πράγματα και τους ανθρώπους. Κοίτα, ψάξε λίγο, ο δρόμος σου είναι ο δρόμος που μετατρέπει τον άνθρωπο σε αντικείμενο με βιολογικές ανάγκες... Μη με λυπάσαι, σε παρακαλώ, εγώ θα είμαι πάντα με τις μειοψηφίες...

Τι περιμένουμε; Τι περιμένουμε;

Κάθε ηλιοβασίλεμα είναι ένα βήμα προς το θάνατο. Είμαστε όλοι μελλοθάνατοι με ημερομηνία λήξεως απλώς δε ξέρουμε πότε θα έρθει.

Κι εμείς τι κάνουμε; Τι κάνουμε;

Αντί να κλάψουμε όταν δύει ο ήλιος για άλλη μια μέρα που πήγε χαμένη,  που δε χαρήκαμε, που δεν ερωτευθήκαμε, που δεν απολαύσαμε τίποτα, λέμε ουφ Παναγιά μου έφυγε κι αυτή η μέρα λες και ήτανε κάτι κακό.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...