Μαθαίνοντας να αγαπάμε τον εαυτό μας

«Πως γίνεται αυτό που περιγράφεις;» με ρώτησε στο σχόλιο του στην προηγούμενη ανάρτηση «Αν δε γνωρίζεις και δε συμπαθείς τον εαυτό σου» ο νέος φίλος μας με το ψευδώνυμο Duffyduck. Πως γίνεται δηλαδή να κάνεις παρέα με τον εαυτό σου και μάλιστα να απολαμβάνεις τη συντροφιά του εαυτού; Θα έπρεπε νομίζω να είναι το πιο απλό και εύκολο πράγμα στον κόσμο γιατί ο εαυτός μας είναι το μοναδικό που θα μας συντροφεύει στην αιωνιότητα. Αλλά το πιο απλό πράγμα συνήθως γίνεται και το πιο δύσκολο.

Η απόλαυση της συντροφιάς του εαυτού μας αρχίζει και μεγαλώνει συνεχώς όσο περισσότερο γνωρίζουμε τον εαυτό μας. Και όσο περισσότερο γνωρίζουμε τον αληθινό μας εαυτό τόσο περισσότερο τον αγαπάμε. Πάντα θα απολαμβάνουμε την παρέα κάποιου που τον αγαπάμε. Τον εαυτό μας τελικά ή θα τον αγαπήσουμε ή θα τον μισήσουμε. Η επιλογή είναι δική μας. Και σκεφτείτε πόσο κρίσιμη είναι αυτή η επιλογή αφού εμείς είμαστε ο εαυτός μας. Να ζεις συνέχεια με κάποιον που μισείς;

Για να αγαπήσεις τον εαυτό σου άρχισε να συζητάς μαζί του σαν να έχεις απέναντί σου ένα μικρό τρομαγμένο παιδί τριών χρονών. Σχεδόν όλο τον προγραμματισμό μας, είτε θετικό είτε αρνητικό, τον δεχτήκαμε μέχρι την ηλικία των τριών χρόνων. Από τότε οι εμπειρίες μας βασίζονται σε ό,τι αποδεχτήκαμε και πιστέψαμε για τον εαυτό μας και για τη ζωή εκείνη την εποχή. Ο τρόπος με τον οποίο μας συμπεριφέρθηκαν όταν ήμαστε παιδιά είναι συνήθως εκείνος με τον οποίο συμπεριφερόμαστε στους εαυτούς μας σήμερα. Το πρόσωπο που επικρίνουμε είναι το παιδί των τριών χρονών μέσα μας. Ένα τρομαγμένο παιδί χρειάζεται κατανόηση και παρηγοριά και όχι επιπλήξεις. Ας είμαστε λοιπόν καλοί μαζί του, ας το συγχωρούμε για τα λάθη του και κυρίως ας το επιδοκιμάζουμε για τις επιτυχίες του. Ας το φροντίζουμε, ας συζητάμε συχνά μαζί του ρωτώντας το ποιες είναι οι ανάγκες του. Ένα «γιατί» σε κάθε ανάγκη είναι απαραίτητο για να κατανοήσουμε από πού προέρχονται οι ανάγκες αυτές. Ύστερα ας ησυχάσουμε τον νου μας κι ας αφουγκραστούμε την απάντηση που θα πάρουμε. Η αλήθεια είναι ότι μόνο στην ησυχία μπορούμε να γνωρίσουμε τον αληθινό μας εαυτό.



Ποτέ δεν είμαστε πιο ουσιαστικά, πιο βαθιά ο εαυτός μας από ότι όταν ήμαστε ήσυχοι. Όταν είσαι ήσυχος είσαι αυτός που ήσουν πριν πάρεις αυτή τη σωματική και νοητική μορφή. Μέσα απ’ όνειρο της μορφής τότε αρχίζει κάτι άλλο να αναδύεται και να λάμπει και είναι η αναγνώριση αυτού που υποστηρίζει όλες τις μορφές. Αυτό είσαι εσύ. Ο αληθινός σου εαυτός. Ο κόσμος των μορφών χάνει την πυκνότητα και τη σοβαρότητα του. Υπάρχει γαλήνη, χαρά, πληρότητα, ευδαιμονία. Από πού προέρχονται όλες αυτές οι ιδιότητες; Από τη σύνδεση με τον αληθινό σου εαυτό. Πως θα μπορούσες λοιπόν να μην αγαπάς τον εαυτό σου; Όσο βαθύτερα βουτάς στη θάλασσα της αυτογνωσίας και της επίγνωσης τόσο ενισχύονται οι παραπάνω ιδιότητες. Όσο καλύτερα γνωρίζεις τον εαυτό σου τόσο περισσότερο τον αγαπάς.

Μείνε ήσυχος λοιπόν με τον εαυτό σου, κλείσε ότι αποσπά την προσοχή, τηλεόραση, μουσική κ.λ.π. και μείνε συντροφιά με τον εαυτό σου παρακολουθώντας απλώς για λίγη ώρα την αναπνοή σου. Διαλογίσου. Όλα όσα βλέπεις, ακούς, γεύεσαι, αγγίζεις και μυρίζεις είναι αντικείμενα των αισθήσεων. Ποιος είναι το υποκείμενο; ποιος είναι αυτός που βιώνει; Μη δέχεσαι καμία απάντηση που προέρχεται από το νου σου διότι μόλις δώσεις μια νοητική απάντηση μετατρέπεις το υποκείμενο σε αντικείμενο. Νιώσε! Ποιος είσαι; Μόνο εσύ μπορείς να δώσεις απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση. Ποιος είσαι και γιατί απομακρύνθηκες από αυτό που είσαι; Γιατί το έχασες; Το μεγαλύτερο εμπόδιο στην εύρεση αυτού που βιώνει είναι ότι μας συναρπάζει τόσο πολύ η εμπειρία, μας σαγηνεύει τόσο πολύ ο κόσμος των μορφών που χανόμαστε μέσα του. Ποιος είσαι; Αυτή η απάντηση έχει μεγαλύτερη αξία από οτιδήποτε άλλο στη ζωή σου. Επανέλαβε σε τακτά διαστήματα κατά τη διάρκεια της μέρας την ίδια ερώτηση. Ποιος είσαι;

Ας προσπαθήσουμε να γνωρίσουμε αυτό που είμαστε πέρα από την επιφάνεια. Η αυτογνωσία είναι το πιο όμορφο και περιπετειώδες χωρίς τέλος ταξίδι. Ας αγαπήσουμε αυτό που είμαστε κι αυτό που κάνουμε. Ας χαρούμε τον εαυτό μας και τη ζωή και τίποτα δε θα μπορέσει να μας αγγίξει. Έτσι κι αλλιώς, όλα είναι προσωρινά. Όπως και να έχουν τα πράγματα, η επόμενη ζωή μας θα είναι διαφορετική. Γιατί λοιπόν να μην την αλλάξουμε προς το καλύτερο από αυτή τη στιγμή; Μπορούμε να το κάνουμε απλώς με το να γίνουμε οι καλύτεροι φίλοι του εαυτού μας.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...