Το όστρακο

«Έχω μέσα μου ένα μεγάλο πόνο. Είναι βαρύς και σφαιρικός και μ' έχει πολύ καταπονήσει».

Και το άλλο όστρακο απάντησε με αλαζονική αδιαφορία. «Δοξασμένοι να είναι οι ουρανοί κι οι θάλασσες, εγώ δεν έχω κανέναν πόνο. Νιώθω ακμαίο και πλήρες, παντού, μέσα και έξω».

Εκείνη τη στιγμή περνούσε ένα καβούρι, άκουσε τα δύο όστρακα κι είπε σ' εκείνο που ένιωθε ακμαίο και πλήρες, παντού, μέσα κι έξω, «Ναι, εσύ νιώθεις ακμαίο και πλήρες, ο πόνος όμως, που υποφέρει ο γείτονάς σου είναι ένα μαργαριτάρι ανυπέρβλητης ομορφιάς».

Απόσπασμα από τον Περιπλανώμενο του Kahlil Gibran

Είναι ίσως ο πόνος που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, ο οποίος θα μας βοηθήσει να απαλλαγούμε από κάθε λογής δεσμά, ο οποίος θα δημιουργήσει το ρήγμα στο όστρακο του εγώ μας για μπορέσει να αποκαλυφθεί το αληθινό μαργαριτάρι της ανυπέρβλητης ομορφιάς της Ύπαρξής μας.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...