Οικονομική Κρίση και Αυτογνωσία

Συνεχίζουμε τον εποικοδομητικό διάλογο που ξεκινήσαμε στις προηγούμενες δύο αναρτήσεις με τον φίλο μας Duffyduck, ο οποίος φαίνεται αποφασισμένος να θέσει στο τραπέζι όλα τα σημαντικά και δύσκολα ερωτήματα που ταλανίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο…

Η ερώτηση είναι :

«Σε τι βαθμό μπορούμε να τα κάνουμε όλα αυτά (να μείνουμε ήσυχοι και μόνοι, να επενδύσουμε στον εαυτό μας και στη γνωριμία μαζί του, όλα αυτά που περιγράφεις τέλος πάντων) στις εποχές που ζούμε; πως μπορώ να τα κάνω όλα αυτά και κυρίως, πως μπορώ να χαρώ τη ζωή, όταν πχ έχω υποστεί τέτοια (και τόσο άδικη) μείωση στο εισόδημά μου που να αντιμετωπίζω, στα καλά του καθουμένου, πρόβλημα επιβίωσης, όταν υπάρχει πρόβλημα με ασθένεια στην οικογένεια, όταν η χώρα γύρω καταρρέει (γιατί αυτό συμβαίνει), όταν όλα αυτά -όσο και να το παλεύω, όσο και να αντιστέκομαι -με γεμίζουν θυμό και αγανάκτηση, που όσο δεν εκτονώνεται, τόσο μεγαλώνει;»


Υπάρχουν αγαπητέ μου φίλε τρία επίπεδα αντίληψης.

Το πρώτο επίπεδο είναι η αντίληψη των ίδιων των εξωτερικών γεγονότων που συμβαίνουν, τα οποία δημιουργούν διαφορετικά συναισθήματα και αντιδράσεις σε διαφορετικούς ανθρώπους.

Το δεύτερο επίπεδο είναι η αντίληψη των συναισθημάτων που σου δημιουργούν τα εξωτερικά ερεθίσματα (θυμός, αγανάκτηση όπως λες και είναι καλό που τα παρατηρείς).

Το τρίτο επίπεδο είναι η αντίληψη του παρατηρητή εαυτού. Αυτός δηλαδή που έχει συνείδηση των συναισθημάτων που γεννιούνται μέσα σου. Μόλις αποκτήσεις επίγνωση του παρατηρητή αμέσως δημιουργείς απόσταση από το ίδιο το συναίσθημα με αποτέλεσμα να αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είσαι εσύ το ίδιο το συναίσθημα και έτσι μειώνεις την επίδρασή του. Αυτός είναι ο τρόπος για να σταματήσεις να βιώνεις πόνο και οργή.

Νομίζω όμως πως πρέπει επίσης να εξετάσουμε αν όλα όσα περιγράφεις, (η μείωση των εισοδημάτων μας, η τραγική εικόνα της χώρας κλπ,) είναι το αίτιο ή το αιτιατό. Για να γίνω πιο ξεκάθαρος το ερώτημα είναι: Η κρίση δε μας αφήνει να βιώσουμε τον αληθινό μας εαυτό, ή η απομάκρυνση από την Αλήθεια μας, από τον αληθινό μας Εαυτό μας οδήγησε στην κρίση; Μήπως η πνευματική μας κρίση μας οδήγησε να ψηφίζουμε και να στηρίζουμε επί δεκαετίες πολιτικούς (που τώρα τους φασκελώνουμε ενώ θα έπρεπε να αυτοφασκελωνόμαστε) που μας οδήγησαν στην οικονομική εξαθλίωση; Και πότε νομίζεις ότι έχεις μεγαλύτερη ανάγκη να γνωρίσεις τον αληθινό σου εαυτό; Όταν όλα πηγαίνουν καλά; ΟΧΙ. Όταν πονάς, γιατί ψάχνεις τρόπο να γλιτώσεις από τον πόνο, να ελευθερωθείς. Όταν όλα γκρεμίζονται γύρω σου έχεις ανάγκη να στηριχτείς σε ένα ακλόνητο σημείο. Σ’ αυτό που δεν έχει αρχή και τέλος και δεν αλλάζει ποτέ. Και αν θέλεις να αλλάξεις την εξωτερική σου πραγματικότητα που σου δημιουργεί θυμό, από το εσωτερικό θα ξεκινήσεις την αλλαγή. Τελικά τι έχει περισσότερη σημασία ; Η γνώση της αληθινής μας φύσης ή οποιαδήποτε εξωτερικά προβλήματα αντιμετωπίζουμε;

Πρέπει να προσπαθήσουμε να ανυψωθούμε από το στάδιο στο οποίο βρισκόμαστε. Αυτό είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα. Η εξύψωση. Όσο μεγαλύτερο το εξωτερικό πρόβλημα τόσο μεγαλύτερη ανύψωση συνειδητότητας απαιτείται για να το ξεπεράσουμε. Η φύση μας δοκιμάζει και μας προκαλεί για να ξεπεράσουμε τα όριά μας. Αν δεν αδράξουμε την ευκαιρία και συνεχίσουμε τη μιζέρια μας θα μας αρπάξει η δίνη της ασυνειδησίας και θα μας στείλει στα τάρταρα… Και αν ακόμη είσαι άνθρωπος της ορθής δράσης και όχι της αντίδρασης, από τον εσωτερικό σου κόσμο θα πρέπει να ξεκινήσεις πάλι. Αυτοκριτική και αυτογνωσία απαιτείται από όλους μας αν θέλουμε να χτίσουμε έναν καλλίτερο κόσμο.

Όταν είμαστε οργισμένοι βρισκόμαστε σε μια παροξυσμική κατάσταση και αφήνουμε τον εαυτό μας να ξεφύγει, χάνοντας τον έλεγχο των νεύρων μας. Σε μια πνευματικά εξυψωμένη κατάσταση η ηρεμία η ικανότητα ελέγχου και η αντικειμενικότητα είναι ασύγκριτα μεγαλύτερες απ’ ότι στην προηγούμενη, στην κανονική μας κατάσταση. Ακριβώς επειδή βρισκόμαστε «εδώ και τώρα», επειδή βρισκόμαστε «με τον εαυτό μας» σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από αυτόν που θα θεωρούσαμε ποτέ δυνατόν.

Στην πνευματική φωτισμένη κατάσταση αφύπνισης, εμείς είμαστε η ηρεμία, ο ίδιος ο αυτοέλεγχος. Εμείς είμαστε οι κύριοί μας, ο δικός μας εαυτός. Πρόκειται για πραγματική παρουσία του νου, που μπορούμε να διατηρήσουμε σταθερή σαν μια φυσιολογική συνειδητότητα και πέρα από την περίοδο του διαλογισμού. Σε αυτή την κατάσταση δεν έχουμε συνείδηση, γιατί έχουμε γίνει η ίδια η συνείδηση. Δεν χρειάζομαι ούτε περιμένω κάποιο λόγο για να είμαι «ευτυχισμένος». Γιατί εγώ ο ίδιος είμαι η ευτυχία. Τι άλλο θα μπορούσε να με κάνει ευτυχισμένο; Εγώ είμαι η πηγή, από την οποία η ευτυχία ακτινοβολεί. Είμαι συνειδητός ή ασυνείδητος; Τι είδος λέξεων είναι αυτές; Τι εννοούν; ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ! Δεν είναι αυτό αρκετό; Εγώ είμαι στην πραγματικότητα! Εγώ ζω! Εγώ είμαι η ΖΩΗ! Γιατί θα έπρεπε η συνείδησή μου να το αντιληφθεί λογικά και να το καταγράψει; Χρειάζεται να σκεφτώ ή να μιλήσω γι’ αυτό όταν εγώ είμαι ζωντανός, όσο ζωντανός δεν ήμουν ποτέ πριν; Δεν είναι αρκετό που εγώ ίδιος είμαι αγαλλίαση, ευτυχία, ΥΠΑΡΞΗ;


Καλή προσπάθεια και καλή αφύπνιση αγαπητέ μου φίλε.
(Περιμένω την επόμενη ερώτηση ή τοποθέτηση :))

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...