Οι πραγματικοί φτωχοί

Έχω καιρό να δω έναν άνθρωπο να περπατά με το κεφάλι ψηλά, να χαμογελάει από την ψυχή του, να είναι χαρούμενος, να απολαμβάνει την ύπαρξή του και να την μοιράζεται απλόχερα με όλους γύρω του δίχως καμιά διάκριση. Έχω καιρό να δω έναν άνθρωπο αληθινά ελεύθερο…


Γέμισε η ζωή μας ανθρώπους σκυθρωπούς, κακόμοιρους, μίζερους, άρρωστους. Ανθρώπους πάμπλουτους σε βάσανα. Ανθρώπους που η ευτυχία τους εξαρτάται μόνο από τις εξωτερικές συνθήκες. Ανθρώπους που ποτέ δεν τραγούδησαν, ποτέ δε χόρεψαν, ποτέ δεν ερωτεύτηκαν. Ανθρώπους που ποτέ δεν είδαν το ηλιοβασίλεμα, δε μέθυσαν απ’ το άρωμα του ρόδου, δε μαγεύτηκαν στη θέα της αστροφεγγιάς. Ανθρώπους που έμαθαν μόνο να παίρνουν και ποτέ να δίνουν. Έτσι ήταν πριν την κρίση, πάμπτωχοι στην ψυχή τους, πρόθυμοι να σκορπίζουν τη μιζέρια τους και την γκρίνια τους, έτσι είναι και τώρα. Αυτή δυστυχώς είναι η χειρότερη φτώχεια και η μεγαλύτερη απώλεια που μπορεί να συμβεί σ’ έναν άνθρωπο. Να λυγίσει από το βάρος της αρνητικότητάς του νου του και να αποσυνδεθεί από την Ύπαρξη.

Διαβάζω απ’ την «Σχολή των Θεών» του Stefano Elio D’Anna :


Όταν αφαιρείς από έναν άνθρωπο που δεν είναι έτοιμος ένα πρόβλημα ή μια αρρώστια, είναι σαν να απενεργοποιείς το σύστημα συναγερμού του. Εάν δεν είναι έτοιμος, τα επακόλουθα είναι απρόβλεπτα. Θα μπορούσε να επιδεινωθεί η κατάστασή του σε σχέση με την προηγούμενη.


Αυτός είναι ο λόγος που ο άνθρωπος δεν μπορεί να δεχτεί βοήθεια απέξω. Μόλις αφαιρεθεί μια αρρώστια ή μια έγνοια, θα πρέπει να την αντικαταστήσει αμέσως με μια άλλη αρρώστια ή μια άλλη έγνοια, συνήθως πιο έντονες, αποκαθιστώντας, σαν μια τέλεια μηχανή ομοιοστασίας, τις συνθήκες που αντιστοιχούν στο Είναι του.


Οι άνθρωποι έχουν δυσκολία να εγκαταλείψουν τα βάσανά τους, τους φόβους, την ανασφάλεια. Έτσι γίνονται πάμπλουτοι σ’ αυτά. Σ’ αυτά τα ‘περουσιακά’ τους είναι προσκολλημένοι, όπως ακριβώς και στα πολύτιμα αγαθά τους, και τα οποία τους εμποδίζουν να εξελιχθούν.

« ‘…πούλησε τα υπάρχοντά σου, δώστα στους φτωχούς και θα αποκτήσεις θησαυρό στον ουρανό· μετά έλα και ακολούθησέ με’. Ο νέος εκείνος όμως σαν άκουσε την απάντηση έφυγε λυπημένος· γιατί είχε κτήματα πολλά.»


Οι πλούσιοι του Ευαγγελίου, καταδικασμένοι να μην περάσουν από το μάτι της βελόνας, να παραμείνουν μακριά από την είσοδο της Βασιλείας, δεν είναι οι Σκρούτζ Μακ Ντακ που κολυμπούν στο χρυσάφι των θησαυροφυλακίων τους, αλλά οι άνθρωποι που βάρυναν από τη σαβούρα των αρνητικών συναισθημάτων, από τις προσκολλήσεις τους, από τα αισθήματα ενοχής· λυγισμένοι από το βάρος του φόβου, τόσο της ζωής, όσο και του θανάτου.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...