Σύντομο γράμμα στην κόρη μου

Εάν καθίσεις απλά ήρεμη και αφουγκραστείς τις σκέψεις σου, θα ακούσεις πολλές φωνές. Γνωρίζεις αυτές τις φωνές πολύ καλά. Κάποια από τις φωνές αυτές είναι της μητέρας σου, άλλη του παππού ή της γιαγιάς σου ή των συγγενών σου. Κάποια φωνή είναι του δασκάλου, του ιερέα, των γειτόνων, των φίλων ή των εχθρών σου. Φυσικά μόνο μια φωνή απουσιάζει από το εσωτερικό σου, μόνο ένα πρόσωπο απουσιάζει από μέσα σου, και αυτό είσαι εσύ. Όλες αυτές οι ξένες φωνές συνωστίζονται κι αν θελήσεις να ακούσεις τη δική σου, την εσωτερική σου φωνή, είναι σχεδόν αδύνατον γιατί το πλήθος των εξωτερικών φωνών είναι πολύ μεγάλο.

Στην πραγματικότητα έχεις ξεχάσει τη φωνή σου από καιρό. Δεν σου δόθηκε ποτέ αρκετή ελευθερία ώστε να ακουστούν οι απόψεις σου. Εκείνο που σου δίδαξαν πάντοτε ήταν η υπακοή. Σου δίδαξαν να λες «ναι» σε καθετί που σου έλεγαν οι μεγαλύτεροί σου. Η δική σου φωνή έμεινε υποταγμένη και οι άλλες φωνές ήταν ήδη πολύ δυνατές, επιτακτικές, επειδή ήταν διαταγές και εσύ τις ακολουθούσες. Τις ακολουθούσες πολλές φορές παρά τη θέλησή σου. Έπρεπε όμως να είσαι υπάκουη προκειμένου να είσαι σεβαστή, αποδεκτή, αγαπητή…

Μη ζητάς λοιπόν να προσθέσεις ακόμη μια φωνή στο πλήθος των φωνών που υπάρχει μέσα σου. Τη δική μου. Δε θέλω να σου κάνω περισσότερο κακό. Μπορεί να συμβουλευτείς κατά καιρούς την πείρα που απόκτησα αυτά τα παραπάνω χρόνια που έχω ζήσει, πιθανόν για να αποφύγεις κάποιους κινδύνους, αλλά μόνο αν εσύ θελήσεις θα την χρησιμοποιήσεις. Στη ζωή αυτή ήλθες για να εκπληρώσεις τον δικό σου σκοπό, το δικό σου όνειρο. Όχι το δικό μου. Ήλθες για να ακούσεις τη δική σου φωνή.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...