Το άνθος του λωτού

Διανύουμε μια ιδιαίτερα σκοτεινή περίοδο και θα γίνεται όλο και πιο σκοτεινή, εκτός αν ο καθένας ανάψει μέσα του ένα φως και αρχίσει να το εκπέμπει γύρω του. Αν ο καθένας δεν αρχίσει να μοιράζει τη φλόγα του βοηθώντας τους συνανθρώπους του υλικά, συναισθηματικά, νοητικά, πνευματικά, με όποιον τρόπο τέλος πάντων μπορεί, η αυγή δεν πρόκειται να έλθει με μαγικό τρόπο. Κανένας Θεός έξω από εμάς δεν πρόκειται να μας βοηθήσει. Θα πρέπει λοιπόν να επαγρυπνούμε συνεχώς και να καταβάλλουμε αδιαλείπτως κάθε δυνατή προσπάθεια προκειμένου να βοηθήσουμε τη συνείδησή μας να εξελιχτεί.

Είναι ένας μεγάλος αγώνας ενάντια στο σκοτάδι, αλλά και μια μεγάλη ευκαιρία, και πρόκληση και ενθουσιασμός. Θα πρέπει να γίνεται με χαρούμενη διάθεση, με τραγούδι και με χορό, επειδή μόνο με αυτό τον τρόπο μπορούμε να φέρουμε την αυγή στην ανθρωπότητα και να σκορπίσουμε το σκοτάδι που πυκνώνει ολοένα και περισσότερο.

Υπάρχει ένας κοσμικός νόμος ο οποίος λέει: «Μόνο μέσα από τη λάσπη μπορεί να προβάλει το νούφαρο». Οι περισσότεροι πολιτικοί που μας κυβερνούνε σήμερα αλλά δυστυχώς και μεγάλο μέρος των ιερέων όλων των θρησκειών αρκούν για τη δημιουργία αρκετής λάσπης. Αυτό που θα πρέπει να κάνουμε τώρα είναι να μεγαλώσουμε λωτούς. Δεν πρέπει να πνιγούμε μέσα στη λάσπη τους που καθημερινά μας ρίχνουν αλλά να σπείρουμε τους σπόρους από τους οποίους θα προκύψουν οι λωτοί.

Ο σπόρος του λωτού είναι ένα θαύμα. Μεταμορφώνει τη λάσπη στο πιο όμορφο λουλούδι. Στην Ανατολή ο λωτός αντιμετωπιζόταν σχεδόν ως αντικείμενο λατρείας για δυο λόγους. Ο ένας είναι ότι προβάλλει μέσα από τη λάσπη. Η αγγλική λέξη human, άνθρωπος, σημαίνει απλά χώμα. Ο Θεός έπλασε τα ανθρώπινα όντα από χώμα που το έκανε λάσπη. Στη λάσπη όμως υπάρχει και η πιθανότητα να αναπτυχθεί το άνθος του λωτού. Είναι ένα μεγάλο λουλούδι και ανοίγει τα πέταλά του μόνο όταν ανατέλλει ο ήλιος, και τα πουλιά αρχίζουν να τραγουδούν, και ο ουρανός γεμίζει χρώματα. Καθώς πέφτει το σκοτάδι και ο ήλιος δύει, κλείνει ξανά τα πέταλά του. Είναι εραστής του φωτός.

Κατά δεύτερο λόγο τα πέταλά του, ακόμη και τα φύλλα του, είναι τόσο βελούδινα, που κατά τη διάρκεια της νύχτας δροσοσταλίδες συγκεντρώνονται στα πέταλα, επάνω στα φύλλα. Στο πρώτο φως του ήλιου, αυτές οι δροσοσταλίδες λάμπουν σαν μαργαριτάρια, και ακόμη πιο όμορφα από αυτά, καθώς δημιουργούν ουράνια τόξα γύρω τους. Το πιο όμορφο πράγμα όμως είναι ότι ενώ ξεκουράζονται επάνω στα πέταλα και στα φύλλα, οι δροσοσταλίδες δεν ακουμπούν το φύλλο. Έρχεται μια λεπτή αύρα και κυλούν πίσω στο νερό, χωρίς να αφήσουν κανένα ίχνος.

Το άνθος του λωτού υπήρξε συμβολικό στην Ανατολή, επειδή η Ανατολή λέει ότι θα πρέπει να ζήσεις στον κόσμο, αλλά να παραμείνεις ανεπηρέαστος από αυτόν. Θα πρέπει να μένεις μέσα στον κόσμο, αλλά ο κόσμος να μη μένει μέσα σου. Θα πρέπει να διασχίζεις τον κόσμο χωρίς να φέρεις μέσα σου κάποια εντύπωση, κάποια επίπτωση, κάποια γρατζουνιά. Εάν ως τη στιγμή του θανάτου σου μπορείς να πεις ότι η συνείδησή σου είναι το ίδιο αγνή και αθώα, όπως και κατά τη γέννησή σου, τότε έχεις ζήσει μια θρησκευόμενη ζωή, μια πνευματική ζωή.

Ως εκ τούτου το άνθος του λωτού αποτέλεσε ένα σύμβολο του πνευματικού τρόπου ζωής. Μεγαλώνει μέσα στη λάσπη και ωστόσο παραμένει ανέγγιχτο. Είναι ένα σύμβολο του μετασχηματισμού. Η λάσπη μετασχηματίζεται σο πιο όμορφο και πιο ευαίσθητο λουλούδι που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης. Ο Βούδας αγαπούσε τόσο πολύ τον λωτό που έκανε λόγο για τον «παράδεισο του λωτού»

Με τον βαθύ διαλογισμό μας και την ευγνωμοσύνη απέναντι στο γεγονός της ύπαρξής μας, είναι πιθανό η γη να αναπτύσσεται με περισσότερη συναίσθηση, με περισσότερα λουλούδια. Μπορεί να γίνει ένας παράδεισος των λωτών. Απαιτείται όμως ένας δύσκολος αγώνας για μια μεγάλη επανάσταση στην ανθρώπινη συνείδηση, και ο καθένας καλείται να λάβει μέρος στην επανάσταση αυτήν. Ας συνεισφέρουμε με ό,τι μπορούμε. Όλη η ζωή μας θα πρέπει να αφιερωθεί στην ιδέα της επανάστασης. Δε θα έχουμε άλλη ευκαιρία, άλλη πρόκληση για τη δική μας πρόοδο και την πρόοδο αυτού του όμορφου πλανήτη.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...