Η κραυγή της ψυχής

Απομακρύνεσαι…

Που πας ;

Τόσο πολύ επέδρασε επάνω σου η λήθη ;

Κατατεμάχισες το είναι σου, εσύ που Φως αδιάσπαστο από τη Θεία Πνοή αναδύθηκες. Σκορπάς το μίσος γύρω σου· μα ποιον άλλον μισείς αν όχι τον Εαυτό σου;

Αναρωτήθηκες ποτέ ποιος είναι ο οδηγός σου ;

Πως άφησες τη διάνοια, το μέγα δολοφόνο, τόσο σκληρά κι απάνθρωπα να καταδυναστεύσει το πιο όμορφο κομμάτι σου; Σταμάτα πια τους λογισμούς και νιώσε με!

Ανόητε άνθρωπε, μάταια προσπαθείς, με χίλιους τρόπους να νεκρώσεις το αθάνατο. Μάταια προσπαθείς να δώσεις ζωή σε κάτι που ήταν πάντοτε νεκρό· στο ανύπαρκτο εγώ σου. Μάταια να με λησμονήσεις προσπαθείς· δε θα τα καταφέρεις.

Μια χαραμάδα είναι αρκετή στον ψεύτικο ναό που οικοδόμησες, ζωή μέσα σου να γεννήσει. Ένα άνοιγμα μικρό, για το Αιώνιο Φως, να μπει να μ’ αναστήσει, που χρόνια με απομυζείς και με κακομεταχειρίζεσαι, αφήνοντας με να ασφυκτιώ στα πιο ανήλιαγα υπόγεια.

Δεν απαντάς ; Ξεσκέπασε τα αυτιά σου, να ακούσεις το αγωνιώδες κάλεσμα μου, και μίλα μου επιτέλους. Μη μ’ αφήνεις άλλο πια να περιμένω. Μη μ’ αποξενώνεις περισσότερο. Δώσε μου ένα σημάδι πως με νιώθεις, πως είσαι έτοιμος να μιλήσεις, πως μπορείς να πάρεις αυτά που σου δίνω. Πέταξε μακριά ό,τι σου λερώνει τα χέρια και πάρε μύρο για να εξαγνιστείς, για να μπορέσεις να αγγίξεις τα Θεία δώρα που σου φέρνω. Αγκάλιασέ τα για να ανασάνεις όπως παλιά τον παλμό του Αιωνίου· να ξαναδονηθείς σε θεϊκές δονήσεις· να γίνεις πάλι Άσβεστο Φως και Άρωμα Αθάνατο. Κράτησε τα και νιώσε ευγνωμοσύνη γι’ Αυτήν που τα προσφέρει.

Κι ύστερα, ένα ευχαριστώ ολόκληρη η υπόσταση σου ας γίνει· ένα ευχαριστώ και μια συνεχής ανάταση προς Εκείνον που σου δώρισε την Θεία Πνοή, την Άναρχη Αγάπη. Μικρό κομμάτι απ’ Αυτόν είμαι κι εγώ άνθρωπέ μου.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...