Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

Το ταξίδι ξεκινώντας...

Είναι μέρες τώρα που παλεύω με φαντάσματα και σκιές που μόνη μου  τις έφτιαξα και μόνο εγώ μπορώ στο Φως να τις διαλύσω.



 Ο Δρόμος… όχι καθόλου εύκολος.  Όχι γιατί στα σκοτάδια παραδόθηκα αλλά η λήθη, το κάθε μου το βήμα μελετά και πριν από μένα στέκεται σε κάθε σταυροδρόμι.  Κι όσο η α-λήθεια είναι τούτο:  ποτέ να μην ξεχνάς, το ξέρω πως την πρόδωσα.





 Μα λίγο λίγο, τώρα το τώρα προσπαθώ στο Φως να χτίσω.  Να βρει η Ψυχή μου σπίτι άξιο να κατοικήσει.





«Η μυστηριώσης ορμή που προσηλώνει την ψυχή σου  στον Δρόμο αυτό, δεν είναι παρά ο αντίλαλος της κραυγής που έχει ξυπνήσει την αθάνατη ουσία του δικού σου αίματος.  Και μαζί με το να ξανακαλέσεις τις ένδοξες δυνάμεις της ζωής, επίσης έχεις καλέσει τις φρικώδεις δυνάμεις του θανάτου.

Οι μεν και οι δε είσαι εσύ ο ίδιος, έτσι λοιπόν μην φοβάσαι.

Αντιμετώπισέ τες, γνώρισέ τες, κυριάρχησέ τες.  Η Μοίρα σου είναι να είσαι αφέντης και των δυο.

Και όταν συχνά θα πιστεύεις ότι έχεις χαθεί, στον Δρόμο που οδηγεί στο Ξύπνημα, ποτέ δεν θα είσαι μόνος σου.  Το ξεστράτισμά σου απ’ αυτόν δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από το να ψηλαφεί η εγρήγορσή σου , ξεσκονίζοντας τον λήθαργο όλου του θνητού, φοβισμένα βήματα σ’ όλα τα μονοπάτια.

Αναγκαίο είναι να αποκτήσεις εμπειρία.

Ποτέ να μην ρωτήσεις  έναν άλλο άνθρωπο: «Τι είναι αυτό που πρέπει να κάνω;».  Είναι η πιο μοιραία από όλες τις ερωτήσεις.  Εάν την κάνεις σε έναν βλάκα, σε έναν κοιμισμένο θα είναι σαν να τον προκαλείς να σε παρασύρει στον ύπνο.  Κι έτσι θα έχεις πέσει σε διπλή βλακεία και θα σου είναι δυο φορές πιο δύσκολο να ξαναξυπνήσεις.

Κι αν κάνεις την ερώτησή σου σ’ έναν σοφό, σ’ έναν ξύπνιο θα αντιληφθείς πόσο άχρηστο είναι διότι ένας ξύπνιος θα απαντήσει: «Κάνε ότι καλύτερο νομίζεις.  Εάν σε όλα βάλεις την καρδιά σου, δρώντας πάντα επάγρυπνος, θα κερδίσεις σε πλούσια εμπειρία».

Με τον καιρό θα κάνεις την μοναξιά και την σιωπή σου τις πιο πολύτιμες συντρόφισσές σου.  Βυθιζόμενος μ’ αυτές στο πιο βαθύ μέρος του εαυτού σου βαθμιαία θα αντιλαμβάνεσαι τον τρόμο του ύπνου που είναι και η ανθρώπινη σκλαβιά σου.  Και για τον λόγο αυτόν  θα αυξάνει και η δύναμή σου να απαιτείς την ελευθερία σου.



Δεν επιλέγουν όλοι αυτό το μονοπάτι που οδηγεί κατευθείαν στην καρδιά των πραγμάτων.


Εάν έχεις επικαλεστεί τους φίλους σου, έχεις επίσης κεντρίσει την προσοχή και των χειρότερων εχθρών σου.  Και οι μεν και οι δε θα εμφανιστούν μπροστά σου σε χίλιες διαφορετικές μορφές και συχνά στα πρώτα σου βήματα  θα τους συγχέεις.


Οι φίλοι σου δεν θα είναι πάντα οι πιο ευχάριστοι ή οι πιο ευγενικοί γιατί θα σου στερούν στην πορεία αυτά που μέχρι σήμερα θεωρούσες σταθερά.  Και τότε είναι που οι εχθροί σου ζηλιάρηδες και χαμογελαστοί θα ξετυλίγουν εμπρός στην εσωτερική σου όραση χίλιες δυνατότητες για να σε βγάλουν απο την προσπάθειά σου.


Εάν φτάσεις να υποχωρήσεις και να δαγκώσεις τον δηλητηριασμένο καρπό που σου προσφέρουν θα πέσεις αιχμάλωτος και θα μένεις δεμένος με την τριπλή αλυσίδα της αυταπάτης και του ύπνου που πάντα αρπάζει τον αφελή που αγνοεί την αξία της εμπειρίας και της αντίστασης.


Αλλά θα γνωρίσεις πολύ γρήγορα και τους φίλους σου. 
Στις άπειρες σιωπές που εσύ ο ίδιος θα ριχτείς επιθυμητής.  Και διψασμένος για αληθινούς λόγους.  







Τότε θα αισθανθείς να ρέει ένα «κάτι» ακατέργαστο ή απαλό ανάλογα με την περίπτωση.  Και το γεγονός ότι θα το αισθάνεσαι θα σου δείχνει ότι βρίσκεσαι σ’ έναν δρόμο πλήρη για την αφύπνιση.



Διότι αυτό το «κάτι»είσαι εσύ ο ίδιος, ο αφέντης και ο δημιουργός του.»



12 σχόλια:

ΑΝΘΗ είπε...

Γεννιέσαι, μόνο όταν πεθαίνεις, γιατί αποδομείς την ύπαρξή σου, με την απόκτηση εναργούς σκέψης. Άλλωστε, η ζωή δεν είναι σπαρμένη με ροδοπέταλα. Περισσότερα μάλλον είναι τα αγκάθια.Ακόμα κι αν είναι πολλοί ή λίγοι γύρω σου, το μονο - πάτι είναι για έναν. Πορεύου εν ειρήνη!
Καλή κι ευλογημένη μέρα!

Καλυψώ είπε...

Σαν πέσει το σκοτάδι
Η ψυχή διψά για την γνώση που στερήθηκε
Τα παιδιά τραγουδούν την αλήθεια που γιατρευει αρχαιες πληγες...
Άκου πόσο σοφά μέσα σου ψιθυρίζουν ξορκια της ζωης.
Περά από το βέβαιο υπάρχει το υπαρκτό.
Περά από το μίσος υπάρχει ο Θεός.
Όσο και να ταξιδέψεις σε Ιθακες ...
εκείνες θα σου φωνάζουν τον δρόμο
που άφησες .....να πάρεις..

Γύρνα και κοίτα την πόλη που καίγεται
Μια στιγμή ακόμα
Και ύστερα πέτα την ανάμνηση αυτή
μέσα στης λήθης το Ιερό
Να αγιάσει και να ξεχαστεί.
Να προσκυνάς κάθε που νυχτώνει.
Να περιφρονείς κάθε που φεγγοβόλα ο ουρανός
Να ζεις χωρίς την Πόλη δεν είναι δυνατόν..
Γιατί η Πόλη είσαι ΕΣΥ..

καλο δρομο..εντος..!!

delta είπε...

Καλημέρα

Σήμερα που οι γνωστικοί τρελάθηκαν …
…αρχίσαμε από τους τρελούς να ακούμε τις αλήθειες

Σ’ ευχαριστώ πολύ για το τόσο όμορφο κείμενο

Θα μείνω στη φράση : “Ποτέ να μην ρωτήσεις έναν άλλο άνθρωπο: «Τι είναι αυτό που πρέπει να κάνω;». Είναι η πιο μοιραία από όλες τις ερωτήσεις.”

Ίσως στην πορεία προς τον ανώτερο εαυτό, σε κάποια αδιέξοδα της ζωής μας, η συμβολή των σοφών να γίνει η γέφυρα που θα μας περάσει απέναντι.

Μπορεί πάλι και όχι …

Iptamenos Ollandos είπε...

Άψογες συμβουλές, πανέμορφα δοσμένες!
Θα σταθώ στο: "Αναγκαίο είναι να αποκτήσεις εμπειρία". Φαίνεται από τα γραπτά σου ότι έχεις "φάει την ζωή με το κουτάλι"...

Nath είπε...

Πάρα πολύ όμορφο κείμενο.
Θέλω να σε ευχαριστήσω.

Δυσκολεύομαι να εκφραστώ,νιώθω αυτό το ακατέργαστο, και δεν μπορώ να το βάλω σε λέξεις. Και δεν με πειράζει!

Καλό Βράδυ!

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

@ΑΝΘΗ
Γέννηση και θάνατος, κύκλος. Που συχνά στη δίνη του μας παρασύρει.
Τα βήματα στο μονοπάτι ο μόνος τρόπος για να ξεκολλάμε. Να ανεβαίνουμε λίγο ψηλότερα και να 'χουμε την εικόνα λίγο πιο πλατιά μπροστά μας.

Ένα όμορφο βράδυ εύχομαι.



@ΚΑΛΥΨΩ
Είναι υπέροχο αυτό που έγραψες. Εγώ όμως σ' έναν στίχο κόλλησα: "πέρα από το βέβαιο υπάρχει το υπαρκτό". Μια χούφτα λέξεις που το βάθος τους θα μπορούσε να γεμίσει σελίδες.

Καλό σου βράδυ

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

@delta
Η τελευταία που θα αμφισβητούσε τη βοήθεια αυτών των φωτισμένων ανθρώπων είμαι εγώ.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι τα λόγια τους και η ύπαρξή τους είναι η έμ-πνευση, είναι ο φάρος που φωτίζει το δρόμο για να μπορέσουμε εμείς να τον διακρίνουμε. Δεν είναι ο ίδιος ο δρόμος. Αυτός είναι μόνο δικός μας - στην αρχή τουλάχιστον.

Αν υπάρχει μια κοινή προτροπή από όλους τους μεγάλους Δασκάλους είναι να μάθουμε να αφουγκραζόμαστε και να ακολουθούμε την καρδιά μας. Τον Δρόμο φωτίζουν για μας και ποτέ δεν υπαγορεύουν με τι βήμα πάνω σ' αυτόν θα περπατήσουμε.

Όσο για την ανάρτηση, εγώ ευχαριστώ για την δυνατότητα να μοιραστώ μαζί σας, τις δικές μου σκέψεις και ανησυχίες.

Όμορφο βράδυ!

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

@Iptamene Ollande
για "ζωή με το κουτάλι" δεν ξέρω...
Ξέρω όμως πως είχα καλούς και φωτισμένους οδηγούς, που με βοήθησαν να βλέπω τη ζωή με συγκεκριμένο τρόπο.
Κι η αλήθεια είναι ότι αυτό κάμποσες φορές οδήγησε σε ζόρικες αποφάσεις και πορείες.
Όπως και να'χει όμως θεωρώ τον εαυτό μου πραγματικά τυχερό.

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

@Nath
οι λέξεις είναι πιθανώς το λιγότερο.
Άλλωστε είναι φορές που γίνονται τόσο φτωχές.

Αυτό που μέσα μας κατακτάμε, όμως, είναι τόσο δυνατό και γεμάτο που κάνει το μυαλό το κορμί και την ψυχή μας λίγο πιο φωτεινά!

Καλό βράδυ και σένα!

ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ είπε...

Πανεμορφο κείμενο!Σ'ευχαριστω!Οταν οι γραφές αγγίζουν τα πιο βαθιά σου,σε προβληματίζουν και αρχίζεις και δέχεσαι απλά,σαν φυσική γνώση, ότι ο εαυτος είναι τόπος συναρπαστικος και η καταδυση σ'εαυτόν είναι το κανάλι της γνώσης και της αυτογνωσιας,
''τότε θα αισθανθείς να ρέει ένα κάτι ακατεργαστο ή απλό''.....

vlaxos είπε...

Πως μπορώ να ανυψωθώ πραγματικά αν δεν γνωρίζω ποιος είμαι,τι κρύβω μέσα μου. Η σιωπή είναι ένα μαγικό κανάλι μεταξύ της ψυχής και της εικονικής πραγματικότητας που ζω. Να ακούω,να παρατηρώ, να βυθίζομαι στην σιωπή να χαίρομαι τις στιγμές που είμαι μόνος μου γιατί τότε ίσως έχω την ωραιότερη συντροφιά, το εκδηλωμένο Ένα μέσα μου . Αυτό που με κάνει δυνατό, να σκέπτομαι τρεις φορές το κάθε πράγμα πριν το πω η το κάνω. Να την απολαμβάνω όπως απολαμβάνω και χαίρομαι το κάθε τι που αγαπώ, να την εξισώνω με το οξυγόνο που αναπνέω γιατί είναι πολύτιμη, μοναδική, ανεκτίμητη γιατί αυτή με οδηγεί στην αφύπνιση.
Πολύ όμορφο και επί της ουσίας το άρθρο σου… 1 φορά και 1ν τρελό…σ’ ευχαριστώ.

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

@ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
ο εαυτός μας, το πιο συναρπαστικό μέρος που υπάρχει... πράγματι!

@vlaxos
έχουμε ανάγκη αυτή την κατάδυση μέσα μας. Για να μπορέσουμε να βγούμε στην επιφάνεια και τα μαργαριτάρια του βυθού να λάμπουν στα χέρια μας...

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...