Ακόμα, με περισσή φροντίδα, ασχολείσαι κυρίως με τη
εικόνα που βλέπεις. Προσπαθείς, ίσως με αγωνία, να καθυστερήσεις την
αναπόφευκτη φθορά και την τελική κατάρρευσή της. Η δική σου μορφή, αλλά και των υπολοίπων, παίζει
τον κύριο ρόλο στη ζωή σου. Δεν μπαίνεις στον κόπο να εμβαθύνεις και να
ανακαλύψεις την κρυμμένη δύναμη που
ζωοποιεί την μορφή που κάθε φορά κοιτάζεις. Παραμένεις στην επιφάνεια και
χάνεις το απύθμενο βάθος της ίδιας της ζωής.
Αρχίζοντας δειλά να κατέρχεσαι στο βάθος της
συνείδησης σου και να στοχάζεσαι στη σιωπή πάνω στη φύση των φαινομένων,
αντιλαμβάνεσαι ότι όλες οι μορφές αναλύονται τελικά σε μια ενεργειακή δόνηση.
Όλες οι μορφές δεν είναι παρά κρυσταλλωμένοι κραδασμοί. Όσο η μορφή διαλύεται,
τόσο αναδύεται από το κέντρο σου, η άμορφη ενεργειακή πεμπτουσία, η αγνή αγάπη
χωρίς μορφή, χωρίς απαίτηση για το αντικείμενο. Είναι χάσιμο χρόνου να
κοιτάζεις την δική σου εικόνα ή των άλλων αν δε νιώθεις τον κραδασμό ή τον
παλμό που τη δονεί μέσα σου. Δε βλέπεις παρά ένα πτώμα!
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου