Δεν ζούμε…

“Η ζωή είναι γέφυρα – μη χτίζεις επάνω της. Η ζωή είναι διαδικασία ροής και όποιος αρπάζεται από την όποια μορφή, οσοδήποτε περίλαμπρη κι αν είναι, θα υποφέρει τελικά, έχοντας φέρει προσκόμματα στο ομαλό της πέρασμα.”

Travers Christmas Humphreys

Δεν ζούμε. Νομίζουμε πως αυτό που βιώνουμε είναι η ζωή. Αλλά ζωή δεν είναι. Η πραγματική ζωή ξετυλίγεται σ’ ένα βάθος κάτω από το μονωτικό στρώμα της μοναξιάς μας. Κάτω από την παγωμένη επιφάνεια της μη πληρότητας. Πώς να αισθανθεί κανείς πληρότητα και ευδαιμονία όταν διαρκώς περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του; Πώς να επικοινωνήσει, πώς να αγαπήσει, πώς να ζήσει, όταν ζητά να αγκιστρωθεί σε οτιδήποτε εξωτερικό και να εκμεταλλευτεί σε κάθε ευκαιρία τον συνάνθρωπό του;

Μια ζωή χάρισμα σπαταλιέται σε μάταιες δραστηριότητες που μοναδικό σκοπό έχουν να ενδυναμώσουν την ψευδαίσθηση της αξίας μας. Υποτίθεται πως ζούμε ενεργώντας πάντα κάτω από την αδυσώπητη ανάγκη της κάλυψης του υπαρξιακού μας κενού. Δυστυχώς δεν καταλαβαίνουμε ότι χτίζουμε απερίσκεπτα στην άμμο με συνέπεια ο πρώτος άνεμος να σαρώνει τους ψεύτικους πύργους μας. Kι ο άνεμος αυτός, αν δεν είναι ήδη εδώ, δε θα αργήσει να ‘ρθει.  

Ζούμε σε μια διαρκή πλάνη.

Πλάνη ότι μπορούμε να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε.

Η αγάπη όμως ανήκει στην καρδιά κι όχι στο νου και δεν υπόκειται σε αντιθέσεις. Στην πραγματικότητα λοιπόν βρισκόμαστε έτη φωτός μακριά από την αγάπη. 

Πλάνη ότι μπορούμε να επιτύχουμε στη ζωή μας.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει μεγαλύτερη αποτυχία από αυτό που μας μάθανε ότι είναι επιτυχία. Αυτό που μας υπνωτίζει ακόμη περισσότερο. Αυτό που μας κρατά γερά δεμένους στην εξωστρεφή, στεγνή, απάνθρωπη, μηχανική ζωή μας. Μια ζωή δεμένη στα γρανάζια συγκεκριμένων μηχανισμών που επαναλαμβάνονται χωρίς να τους ελέγχουμε. Μια ζωή στην οποία ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε αν είμαστε αληθινά ευχαριστημένοι μέσα σ’ αυτά τα γρανάζια μας, ποτέ δε ρωτήσαμε να μάθουμε αν μπορούμε να ελευθερωθούμε από αυτά και πως θα διαμορφωνόταν η ζωή μας χωρίς τις αλυσίδες αυτές. 

Κι έρχεται κάποτε μια ευλογημένη στιγμή στη ζωή μας, ένα δυνατό ταρακούνημα, μια μικρή αφύπνιση, μια αρρώστια, μια οικονομική καταστροφή, που μας κάνει να αναρωτηθούμε μήπως τελικά δεν γεννηθήκαμε απλώς για να ζήσουμε μια ζωή που μας δόθηκε τυχαία, προσπαθώντας να ικανοποιήσουμε τις ατέλειωτες επιθυμίες μας, αλλά για να θέσουμε τη ζωή αυτή στην υπηρεσία κάποιου σκοπού που υπερβαίνει την ίδια τη ζωή μας. Έτσι η ζωή γίνεται ένα όχημα που μπορεί να μας οδηγήσει στο σκοπό για τον οποίο μας χαρίστηκε από τον μέγα δωρητή.

Και τότε, στο χείλος του γκρεμού, μην έχοντας άλλη επιλογή, πειθόμαστε να αφεθούμε απόλυτα στη ροή της ζωής. Δεν ζούμε πια εμείς αλλά η ζωή μέσα από μας. Η ζωή μας, μεταμορφώνεται σ’ αυτή την ήρεμη, σίγουρη και γεμάτη εμπιστοσύνη ύπαρξη. Τότε μόνο αρχίζουμε να ζούμε αληθινά. Το κλειδί για αυτή τη μεταμόρφωση είναι η κατασίγαση αυτής της μάταιης προσπάθειας να ικανοποιηθούν όλες οι επιθυμίες και οι απαιτήσεις μας, που εναντιώνονται στο σχέδιο της ζωής. Η αληθινή ευδαιμονία γεννιέται από μια διαίσθηση που προέρχεται από τα κατάβαθα της ύπαρξης μας, η οποία μας κάνει να αντιμετωπίζουμε οποιαδήποτε κατάσταση, οτιδήποτε μας φέρνει ή μας παίρνει η ζωή, σαν ευλογία, σαν το καλύτερο που θα μπορούσε να μας συμβεί, σαν να το έχουμε εμείς οι ίδιοι επιλέξει. Ίσως τελικά πραγματικά να έχουμε προεπιλέξει να το βιώσουμε σε μια άλλη διάσταση ύπαρξης έτσι ώστε να μας δώσει μια γερή ώθηση προς την εξέλιξή μας.

Δε ζούμε λοιπόν σήμερα επειδή προσπαθούμε να βιώσουμε τη ζωή μέσα από τον μικρό, άσχημο, εγωκεντρικό εαυτό μας. Πως είναι όμως δυνατόν η τόσο πλούσια, η τόσο πλατειά, η τόσο βαθειά και απροσδόκητη ζωή να μπει στα στενά καλούπια του προσωπικού ή εγωκεντρικού εαυτού και να εξυπηρετήσει τους ιδιοτελείς σκοπούς του;  Απλώς δε γίνεται. Αρχίζουμε πραγματικά να ζούμε όταν υπερβαίνουμε τα όρια του γεμάτου αντιθέσεις, απατηλού περιορισμένου ιδιοτελή εαυτού μας, όταν σταματάμε να επιδιώκουμε συγκεκριμένη έκβαση στα γεγονότα της ζωής μας και παραδινόμαστε γεμάτοι μέθη, χαρά και απόλυτη εμπιστοσύνη, χωρίς έγνοια για την επόμενη μέρα, στη δημιουργό Δύναμη της Ζωής η οποία υποκρύπτεται κάτω από τον κόσμο των φαινομένων. «Το υπάρχειν δεν ταυτίζεται ούτε περατούται στο οράν». Όσο υποχωρεί το ψεύτικο αποτυγχάνοντας να μας παγιδέψει στα δίχτυα της πλάνης του, τόσο ανέρχεται στην επιφάνεια το αληθινό αποκτώντας την ευκαιρία να ζήσει ελεύθερα και απρόσκοπτα. 

καλή λευτεριά !

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...