Πόσος χρόνος σου έμεινε ακόμη;
Πόσοι από τους συνοδοιπόρους που ήλθαν στον κόσμο
μαζί σου έχουν ήδη αναχωρήσει;
Μη χάνεις χρόνο. Η ώρα είναι τώρα. Ξύπνα!
Σκότωσε
ό,τι σε σκοτώνει.
Σκότωσε αυτό που σε ελαττώνει, αυτό που σε εμποδίζει
να προχωρήσεις, να φτάσεις στον προορισμό σου.
Αν δε μπορείς, αποδέξου
το ελάττωμα που δε μπορείς να σκοτώσεις.
Αν ακόμα δε μπορείς να το αποδεχτείς, αποδέξου ότι δε μπορείς να το αποδεχτείς.
Αν όμως δε μπορείς ούτε να αποδεχτείς ότι δε μπορείς να
αποδεχτείς, αν η γνωστή φωνή μέσα σου ακόμη συνεχίζει να διαμαρτύρεται και να
μην παραδίνεται, τότε τι μπορείς να κάνεις;
Αναγνώρισε ότι υπάρχει αυτή φωνή μέσα σου που
διαμαρτύρεται. Και αποδέξου την
ύπαρξή της! Αυτή η παρατήρηση και
αναγνώριση της φωνής είναι αρκετή τις περισσότερες φορές γιατί δημιουργεί μια απόσταση ασφαλείας από την ίδια τη φωνή. Έτσι κατανοείς ότι δεν είσαι εσύ η φωνή που διαμαρτύρεται.
Δημιουργώντας απόσταση αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι πολύ περισσότερα από όλα αυτά
τα επαναλαμβανόμενα νοητικά και συναισθηματικά πρότυπα που για τόσο καιρό
καταφέρνουν να υποκρίνονται ότι είσαι εσύ.
Πάντα θα βρίσκεται εδώ, σε κάθε ζωντανό τώρα, σε κάθε
στιγμούλα που θα κατορθώνεις να μη την
συνθλίβεις ανάμεσα στις αναμνήσεις και τις προσδοκίες σου, η ευκαιρία να
παρατηρείς την εσωτερική σου κατάσταση, να μεταμορφώνεις ότι δε σου αρέσει και έχεις τη δύναμη να αλλάξεις, ή να αποδέχεσαι ό,τι δε μπορείς να αλλάξεις.
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...
6 σχόλια:
H αλήθεια είναι πως με πέτυχες σε μια στιγμή, σαν απο αυτες που τόσο ζωντανά περιγράφεις.
Στέκομαι κι εγω εδω, λοιπόν, -κατι που έχω ξανακάνει άπειρες φορές,
αλλά είναι σα να στέκομαι ολοφρεσκια, σε μια στιγμη βαθιάς χαλάρωσης.
Κι αντι να προσύπογράψω το κείμενο σου,
το "εμπλουτιζω",
βάζοντας σαν μουσικο φόντο αυτό:
http://www.youtube.com/watch?v=WQYsGWh_vpE&feature=related
καλησπέρα Δέλτα και φίλοι.
Δημήτρη φίλε μου σε χαιρετώ
χαμογελώ με συγκίνηση διαβάζοντας το κείμενό σου και διαπιστώνοντας για μια ακόμη φορά ότι είσαι σταθερά εδώ-το ξέρω ότι δεν είναι πάντα εύκολο-και αγωνίζεσαι από αυτό εδώ το χώρο-σε μια περίοδο που είναι ιδιαίτερα σημαντικό να αγωνίζεται κανείς όπως μπορεί-και μην μου διαμαρτυρηθείς ότι απέχω γιατί Δεν απέχω...
έτσι απλά ήθελα να στο πω γιατί πιστεύω ότι κάποια πράγματα δεν πρέπει να μένουν μόνο στη σκέψη
Η λογική αυτή είναι σωστή. Αλλά δεν ξέρω τι να αποδεχτώ και τι να σκοτώσω. Ας αποφασίσει το ασυνείδητο. Με την ταυτόχρονη σχεδόν ανάρτησή μου, πραγματικά δε ξέρω αν είμαι στο αποδέξου ή στο σκότωσε. Σε χαιρετώ
@ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ
Οι στιγμές χαλάρωσης είναι απαραίτητες, Πεταλούδα μου, στην προσπάθεια μας να αποκτήσουμε απόσταση από τη φωνή που αντηχεί εντός μας.
Στη γαλήνη του νου λοιπόν ας στοχαστούμε: Τι είναι αυτό μέσα μας που αναγνωρίζει την ύπαρξη αυτής της επαναλαμβανόμενης φωνής; Είναι ο παρατηρητής εαυτός; Είναι η αληθινή ουσία μας; Είναι αυτό που δονεί την Ύπαρξή μας και ώρες-ώρες δεν αντέχει να ακούει αυτή τη φωνή που συνεχίζει να διαμαρτύρεται;
Αν είναι έτσι, η άσκησή μας είναι να καταφέρουμε ένα μέρος αυτής της ουσίας να το διατηρήσουμε καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας μας ελεύθερο, ώστε να μπορεί να συνεχίσει να παρατηρεί. Και σιγά - σιγά να δυναμώσουμε και να μεγαλώσουμε αυτό το αληθινό μέρος της ύπαρξής μας. Συνειδητότητα νομίζω πως ονομάζεται.
Να είσαι καλά και πάντα να μας εμπλουτίζεις με τόσο όμορφες μουσικές.
@ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
Αδελφή ψυχή Αναζήτηση
Διαβάζεις τη σκέψη μου;
Ίσως είναι δύσκολο να είμαστε εδώ αλλά έχουμε καθήκον.
Το χρωστάμε να είμαστε εδώ στον εαυτό μας.
Γιατί όλα όσα γράφουμε τελικά για μας τα γράφουμε, γιατί εμείς έχουμε ανάγκη να τα διαβάσουμε.
Τα γράφουμε για τον Εαυτό μας. Για τον Εαυτό!
Γιατί πέρα από τον Εαυτό τίποτα άλλο δεν υπάρχει.
Ευλογημένες να είναι οι δύσκολες περίοδοι γιατί αληθινά βοηθούν τον αληθινό Εαυτό μας να αναδυθεί στην επιφάνεια.
Το ξέρω πως είσαι και θα είσαι εδώ πάντα. Πως θα μπορούσες άλλωστε να λείπεις;
Αγάπη και Συνειδητότητα εύχομαι.
@ marronblogger
Πολύ απλά φίλη marronblogger, ότι δεν μπορείς να σκοτώσεις από όλα αυτά που χρειάζονται σκότωμα, από όλα αυτά που σε μειώνουν, από όλα αυτά που χαμηλώνουν τις δονήσεις σου, από όλα αυτά που σε κάνουν δυστυχισμένη, από όλα αυτά που σε εμποδίζουν να αυτοπραγματωθείς, προσπάθησε να μάθεις να τα αποδέχεσαι. Έχεις άλλη επιλογή;
(Αν το σκεφτείς σε βάθος, αν αποδέχεσαι οτιδήποτε περιλαμβάνει η κάθε στιγμή και ακόμη περισσότερο αν καλωσορίζεις την κάθε στιγμή σαν να την έχεις εσύ επιλέξει έχεις πλέον φτάσει στη φώτιση. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι η φώτιση πέρα από αυτό; Άλλος επιλέγει για μας , κι από τη στιγμή που η επιλογή έχει γίνει, δε μπορούμε παρά να αναφωνήσουμε : «γεννηθήτω το θέλημά σου». Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δε προσπαθούμε να αλλάξουμε ή να βελτιώσουμε αυτό που υπάρχει ανάλογα με το πώς εκείνη τη στιγμή το αντιλαμβανόμαστε. Σημαίνει απλώς ότι δεν χάνουμε ενέργεια γκρινιάζοντας άσκοπα για αυτό που ήδη είναι.)
Να είσαι καλά!
Δημοσίευση σχολίου