Όπου υπάρχει ζωή, υπάρχει και αλλαγή. Όπου υπάρχει μεγαλύτερη
αλλαγή, υπάρχει και μεγαλύτερη ζωτική κινητικότητα. Ένα σώμα που δεν υπόκειται
σε καμία αλλαγή είναι απόλυτα νεκρό. Μια ζωή που δεν αλλάζει ποτέ είναι
ισοδύναμη με τον αιώνιο, αμετάβλητο θάνατο. Η ζωή μας έχει αξία επειδή υπάρχει ο θάνατος. Γιατί
δίνουμε αξία στη λάμψη του πρωινού, η οποία μετά από λίγες ώρες φθίνει,
περισσότερη από όση σε ένα ψεύτικο λουλούδι που αντέχει πολλά χρόνια; Γιατί
εκτιμούμε τόσο περισσότερο έναν οργανισμό που μεταβάλλεται από την ανόργανη ύλη
που είναι σταθερή και αμετάβλητη; Αν δεν υπήρχε αλλαγή στις λαμπερές αποχρώσεις
του λουλουδιού, θα ήταν άχρηστο σαν την πέτρα. Αν το τραγούδι ενός πουλιού έμενε
σταθερό, θα ήταν χωρίς αξία, σαν τον άνεμο που σφυρίζει. Αν δεν υπήρχε αλλαγή
στα δέντρα και το χορτάρι ο κήπος μας θα ήταν πολύ άσχημος.
Ποια θα ήταν η χρησιμότητα της ζωής μας αν έμενε
αμετάβλητη; Όπως το νερό του ρυακιού είναι πάντα φρέσκο και ευεργετικό επειδή
δε σταματά ούτε λεπτό, έτσι και η ζωή είναι πάντα φρέσκια και νέα επειδή δε
στέκει ακίνητη, αλλά κινείται με ταχύτητα από τους γονείς στα παιδιά και από τα
παιδιά στα εγγόνια, από τα εγγόνια στα δισέγγονα και κυλάει από γενιά σε γενιά,
ανανεώνοντας την ύπαρξή της διαρκώς.
Δεν μπορούμε ποτέ να αρνηθούμε την ύπαρξη των γηρατειών
και του θανάτου, και επιπλέον πρέπει να αντιληφθούμε ότι ο θάνατος είναι
πρωταρχικής σημασία για τη συνέχιση της ζωής, διότι ο θάνατος απομακρύνει όλους
τους οργανισμούς που φθίνουν μέσα στη ζωή. Αν δεν υπήρχε ο θάνατος, η ζωή θα
ήταν πνιγμένη από άχρηστη οργανική ύλη. Ο μόνος τρόπος για να κινείται προς τα
εμπρός και να ανανεώνεται η ζωή, είναι η δημιουργία του νέου και η απομάκρυνση
του παλιού. Αν δεν υπήρχαν γηρατειά και θάνατος, η ζωή δε θα ήταν ζωή αλλά
θάνατος.
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...
9 σχόλια:
Καλημέρα, αδερφέ!
Πες τα να τ' ακούνε μερικές "Πεταλούδες" και "Γοργόνες", που μόλις τολμήσω να προφέρω τη λέξη "θάνατος" μου την πέφτουνε λες και ξεστόμισα καμιά βλαστήμια...
"Μα τι μας ψυχοπλακώνεις μ' αυτά τα μακάβρια;..."
ΜΝΗΜΗ ΘΑΝΑΤΟΥ οφείλει να είναι η κάθε μας μέρα...Μόνο έτσι θα εκτιμήσουμε πραγματικά την αξία της ζωής...
Αν και δεν ασπάζομαι την αθεΐα του Dawkins, συμφωνώ με το συγκεκριμένο απόσπασμα...
Καλό Σαββατοκύριακο!
Πολυ ωραιο το κεμενο και αληθινο.
Μονο το "αχρηστη πετρα" δεν μου "αρεσε" αλλα στο συνολο του κειμενου εκπροσωπει αυτο που στοχευει να δωσει το κειμενο.
Επισης να επισημανω οτι τα γηρατεια ναι μεν ειναι αποτελεσμα φθορας αλλα ειναι (ή θα επρεπε να ειναι) και ορισμος ιεροτητας . Αλλωστε και η λεξη απο εκει προερχετια γερος-ιερος .
Θνητος (παρελειψα να υπογραψω προχτες)
Δεν πιστευω πως ο Dawkings είναι άθεος, Ποιητή+ Καπετάνιε μου.
Απλά, έχει "θρησκευτικότητα" και, ίσως απλά, δεν ασπάζεται κάποια θρησκέια...όπως έλεγε και ο Δελτα στην προηγούμενη ανάρτηση, ο Δρομος είναι μοναχικός αλλά δεν παυει να είναι Δρόμος...
καληνυχτα σε όλους εύχομαι και...βεβαια
καλη σας μέρα επίσης!!!!
Υ.Γ τι πεταλούδα θα ήμουνα αν δεν τα ευχόμουνα και τα δυο, μαζι και ταυτοχρόνως? :-) :-) :-)
Παρατήρηση πρώτη: Η Φώτης άφησε το fb και άφησε το μήνυμά του στο πρωτότυπο φιλοσοφικό καφενείο!
Παρατήρηση δεύτερη: Η πεταλούδα εμφανίστηκε σε δύο συνεχόμενες αναρτήσεις!!!
Αυτές είναι αλλαγές ;-))
Με τις παρατηρήσεις μου δεν υποτιμώ το κείμενο. Πάντα πίστευα πως αν δεν πεθαίναμε πώς θα γεννιόμασταν; Το κακό είναι πως το έλεγα πολύ νέα και οι δάσκαλοί μου νόμιζαν πως χρειαζόμουν βοήθεια :-)
@ Φώτης
Λέει λοιπόν ο Μάρκος Αυρήλιος για την μεταβολή και τον θάνατο :
“Συχνά να αναλογίζεσαι με πόση ταχύτητα παρασύρονται και εξαφανίζονται όντα και γεγονότα. Η ύλη σαν ποτάμι κυλά αέναα, οι ενέργειες μεταβάλλονται διαρκώς και τα αίτια δρουν σε μυριάδες παραλλαγές, και σχεδόν τίποτα δεν μένει σταθερό, ούτε καν τα κοντινά μας πράγματα. Αναλογίσου ακόμη την απεραντοσύνη του χρόνου, παρελθόντος και μέλλοντος μες στην οποία αφανίζονται τα πάντα. Πώς να μη πεις ανόητο αυτόν που μέσα σ’ όλα τούτα φουσκώνει από υπερηφάνεια ή αγωνιά ή μεμψιμοιρεί, θαρρείς και πρόκειται για καμιά χρόνια ενόχληση που διαρκεί πολύ.”
Συμφωνώ μαζί σου Φώτη μου. ΜΝΗΜΗ ΘΑΝΑΤΟΥ ήταν για τον αυτοκράτορα η κάθε του μέρα όπως θα διαβάσεις. Ίσως αυτός να είναι και ένας λόγος που η Ινδία θεωρείται τόσο πνευματική χώρα. Δε μπορείς να ξεχάσεις το θάνατο εκεί. Είναι γύρω σου. Οι μορφές καταρρέουν στους δρόμους. Εδώ στον δυτικό κόσμο βέβαια μάθαμε να κρύβουμε ή να ωραιοποιούμε τον θάνατο. Κρύβουμε τους γέρους στα γηροκομεία και τους αρρώστους στα νοσοκομεία. Χτυπάμε ξύλο όταν μας μιλούν γι’ αυτόν. Δε θέλουμε να βλέπουμε τη μορφή να καταρρέει. Κι ύστερα ξαφνικά όταν παραβρεθούμε σε μια κηδεία τραβάμε τα μαλλιά μας και στριγκλίζουμε με έκπληξη : «Ω ΠΕΘΑΝΕ!». Ναι πέθανε. Κι εσύ κι εγώ θα πεθάνουμε. Τι προετοιμασία έχουμε κάνει γι’ αυτό; Τι φιλοσοφία θανάτου έχουμε;
Λέει λοιπόν ο Στωικός Αυτοκράτορας :
“Η συμπαντική Φύση έπλασε με την ύλη της, σαν από κερί, ας πούμε ένα αλογάκι, κι αφού το χάλασε μετά έφτιαξε με το ίδιο υλικό ένα δεντράκι, μετά ένα ανθρωπάκι κι ύστερα κάτι άλλο. Το καθένα από αυτά έζησε ελάχιστα. Δεν είναι και καμιά φοβερή υπόθεση το να διαλυθεί ένα κουτάκι, όπως δεν είναι φοβερή υπόθεση το να φτιαχτεί”
Για να υπερβούμε το φόβο του θανάτου λοιπόν νομίζω πως οφείλουμε να αναζητήσουμε με πάθος αυτό που κρύβεται πίσω και πέρα από το κάθε κουτάκι, αυτό που είναι όμοιο σε όλα και δονεί από την πιο πρωτόγονη μέχρι την πιο εξελιγμένη μορφή ζωής, το Αμετάβλητο, το Άμορφο, το Άχρονο. Τα πάντα στον κόσμο μπορεί να είναι αμφίβολα για τον καθένα μας, αλλά δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι θα πεθάνουμε. Πέρα όμως από την λάμπα που καίγεται, υπάρχει η αθάνατη φλόγα. Πως θα την προσεγγίζουμε;
«Ένδον σκάπτε, ένδον η πηγή του αγαθού και αεί αναβλύειν δυναμένη, εάν αεί σκάπτεις.»
@ Ανώνυμος - Θνητός
Πολύ ορθά το αντιλήφθηκες φίλε μου. Δεν είναι καθόλου άχρηστη η πέτρα. Την διαποτίζει η ίδια ζωή που διαποτίζει τις μεγαλύτερες και τις μικρότερες δημιουργίες της Φύσης. Είναι η γλώσσα μας περιορισμένη και έτσι η πέτρα βαπτίστηκε «άχρηστη» για να συγκριθεί με το λουλούδι και να τονίσει την μεγάλη απόσταση μεταξύ τους. Είναι η ίδια διέγερση δύναμης, το ίδιο ένστικτο μέσα στην πέτρα και στο λουλούδι που τα παρακινεί να προχωρήσουν ψηλαφώντας προς τα πάνω, ψάχνοντας για φως.
Θα έπρεπε να είναι τα γηρατειά ορισμός ιερότητας. Συμφωνώ μαζί σου. Όσο το κερί λιώνει, τόσο η φλόγα του δυναμώνει. Όσο η μορφή αποδυναμώνεται, τόσο το Άμορφο θα έπρεπε να δυναμώνει. Δυστυχώς δεν είναι πάντα έτσι και βλέπουμε γύρω μας πολλούς ηλικιωμένους ανθρώπους που μόνο ιερούς δε μπορείς να τους ονομάσεις. Τι φταίει γι’ αυτό. Η ταύτιση με τη μορφή. Όταν ταυτίζεσαι με κάτι όσο περισσότερο το χάνεις τόσο περισσότερο γκρινιάζεις.
Να είσαι πάντα καλά συνοδοιπόρε Θνητέ!
@ Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ
Νομίζω πως συμφωνώ μαζί σου αν και δε γνωρίζω πολλά για τον Dawkings όπως συμφωνώ και με τον Θνητό Ανώνυμο για τον ορισμό της πίστης στο σχόλιό του στο προηγούμενο άρθρο. Έχω αρκετούς γνωστούς που νομίζουν ότι είναι άθεοι επειδή δε μπορούν να πιστέψουν όπως κάποιοι άλλοι τους έχουν υποδείξει.
Η πίστη πεθαίνει κάθε φορά που κάποιος προσκολλάται σε μια παγιωμένη και αμετάβλητη ιδέα για το θείο και αυταπατάται θεωρώντας τον φανατισμό αυθεντική πίστη. Η πίστη πρέπει να ζει και να εξελίσσεται, και η ζωντανή και εξελιγμένη πίστη δεν πρέπει να παίρνει πάγια μορφή. Μπορεί σε κάποιον επιπόλαιο παρατηρητή να φαίνεται πως έχει πάρει πάγια μορφή, όπως το ποτάμι που κυλάει φαίνεται σταθερό, αν και υπόκειται σε αδιάκοπες μεταβολές.. Η νεκρή πίστη αμετάβλητη και συμβατική, κάνει τον οπαδό της να φαίνεται θρησκευόμενος και αξιοσέβαστος, ενώ αιχμαλωτίζει την πνευματική του εξέλιξη.
Εύχομαι η Κυριακή σου να είναι πανέμορφη και ο Δρόμος σου πάντα φωτεινός.
@ Margo
Παρατήρηση πρώτη: Και ξαφνικά ο καπετάνιος νόμισε πως ανακάλυψε τις Ινδίες. Ο πρώην κυβερνήτης μας λοιπόν, μαγεμένος από τα τόσα μπιχλιμπίδια που είδε μπροστά του και τα πέρασε για θησαυρούς, αλλοτριώθηκε. Παράτησε χωρίς δεύτερη σκέψη στην τύχη τους τα πειρατικά του να βολοδέρνουν στα άγρια κύματα. Τώρα ασυνείδητα, ταξιδεύει με άνεση πλέον, μόνο μέσα σε υπερσύγχρονα κρουαζιερόπλοια. Ξύπναααα Φώτηηηηηη. Ο Οδυσσέας δέθηκε στο κατάρτι για να μη παρασυρθεί από τις σειρήνες και παρατήσει τους συντρόφους του ;-))))
Παρατήρηση δεύτερη: Ο πρώην καπετάνιος, η πεταλούδα, η Margo, ο Θνητοανώνυμος, κι ο Web Star, συνωμότησαν μεταξύ τους και αποφάσισαν να εκθέσουν στα μάτια του μπλοκόκοσμου τον αλάνθαστο μέχρι τώρα Δέλτα, αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι είναι λάθος το τελευταίο θεώρημά του ότι «ο δρόμος είναι μοναχικός». Και τελικά το κατάφεραν!
Πόσο πιο όμορφος γίνεται ο μοναχικός μας δρόμος όταν έχεις τόσο γλυκούς συνοδοιπόρους...
Έχετε δίκιο για ό,τι και να μου "σούρετε", αφού έλειψα τόσο καιρό...
Δε μου αρέσει ο τίτλος "πρώην καπετάνιος", οπότε πρέπει να ξαναπιάσω το πηδάλιο στα χέρια και να ξαναβάλω σε ρότα το σκάφος...
Καλώς σας βρίσκω και πάλι λοιπόν!
Άντε, ας σαλπάρουμε!
Δημοσίευση σχολίου